Μάς έκαναν πολύ κακό οι ….. σε όλη μας την οικογένεια. Μάς ξεκλήρισαν αφού μάς πήραν και το σπίτι και τα……στρέμματα χωράφια, αλλά και αυτή
την μικρή βαρκούλα πού είχαμε. Και το χειρότερο και κυριότερο, φυλάκισαν τούς γονείς μου και τα αδέλφια μου.
Δεν μπορώ ακόμη να ηρεμήσω, να το χωνέψω, όλα μας τα υπάρχοντα μάς τα στέρησαν και την ιδία μας την ζωή. Ήμουν πάρα πολύ χάλια και φώλιαζε μέσα μου μίσος για τούς φονιάδες της οικογενείας μου και της ίδιας μου της ζωής.
Σε μικρή ηλικία με ανέλαβε ό πατερούλης μας, ό πάτερ Χριστόφορος. Στις εξομολογήσεις μου τον εκμυστηρευόμουνα την πικρία μου για τους…….. και τα άσχημα συναισθήματα πού ένιωθα και νοιώθω γι' όλα αυτά.
Σάς εξομολογούμαι, κ. Στυλιανέ, ότι κάθε φορά πού στην εξομολόγηση αναγκαζόμουν να του ανοίξω την καρδιά μου, να του πω αυτά πού με βαραίνουν και το μίσος μου...., εκείνος έκανε πολλές φορές τον σταυρό του και έλεγε- ήμαρτον Κύριε, και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν.... Κύριε μου συγχώρεσε τον δούλο σου, δεν ξέρει τί λέγει.
Όλα ό καλός Θεός τα επιτρέπει και αυτός τα ευλογεί για το καλό μας, παιδί μου. Εκείνο πού έχουμε να πούμε εμείς είναι- γενηθήτω το θέλημα σου..., έλθέτω ή βασιλεία σου...
Και όταν έχουμε εξάψεις, θυμό...., είρήνευσον την ζωήν ημών, Κύριε, και πάντα ή ψυχή ηρεμεί.
Ό Κύριος ευλογεί την προσευχή, παιδί μου, το δε μίσος ήταν και είναι του διαβόλου. Δεν ταιριάζει σε τέκνα του Θεού, δεν πάει, παιδί μου. Ξήλωσε το, βγάλτο, σε παρακαλώ, μην με πικραίνεις και να μην πικραίνεις τον Κύριο μας.
Σε παρακαλώ, μου έλεγε, με μάτια κλαμένα. Πώς να ξεχάσω την παιδική του ψυχή; την αγνή του διάθεση; Ό Κύριος ας τον ανάπαυση.
Καθήκον μας είναι να προσευχόμαστε
Θεέ μου, βοήθησε μας.... και γενηθήτω το θέλημα σου
Πόσα χρόνια πιο πριν έπρεπε να είχα πεθάνει. Έπρεπε να είχα φύγει από αυτήν την ζωή, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ιατρικού συμβουλίου. Τέσσερις ιατροί απεφάνθησαν και είπαν κύρωση του ήπατος σε προχωρημένο στάδιο. Ή ζωή σας είναι μετρημένη, δυστυχώς.
Καταλαβαίνετε τις αντιδράσεις ενός άτομου πού νιώθει να χάνεται ή ζωή του, να πεθαίνει.
Καταφύγιο μου, ελπίδα μου, στήριγμα μου ό Κύριος μας, διά του αντιπροσώπου του π. Χριστόφορου.
Με δάκρυα στα μάτια, με βαριά καρδιά έτρεξα κλαίγοντας κοντά του. Πήγα και με αναφιλητά του είπα για τον θάνατο πού έρχεται.
Εκείνος, κατέβασε το κεφάλι του και μου είπε- πόσο τυχερός είσαι, παιδί μου, πόσο ευλογία έχεις; πόσο φίλος με τον Θεό; Πόσο όμοιος με τον μεγάλο Απόστολο Παύλο, πού τον βασάνιζε αρρώστια, πού τον δόθηκε σκώλοψ εις την σάρκα του.
Αν, όμως, ό Κύριος το θελήση, ευλογημένο μου παιδί, «άνω σχώμεν τάς καρδίας», και να είναι εύλογημένον.
Εμείς θα φροντίσουμε να είμαστε κατά πάντα έτοιμοι, καθ' όλα σωστοί και ότι πει ό Κύριος μας.
Καθήκον μας είναι να προσευχόμαστε και να παρακαλάμε τον Θεό να μάς βοηθά και να μάς ευλογεί.
Θεέ μου, βοήθησε μας, ελέησε μας, κάνε το θαύμα σου, και γενηθήτω το θέλημα σου...
Και πέρασαν από τότε σχεδόν 15 χρόνια. Ό γιατρός, πού έξέδωκε τον θάνατο μου, δεν ζει σήμερα.
Εγώ είμαι γερός και σιδερένιος.
Δόξα στον Άγιο Θεό μας και καλό παράδεισο στον ταπεινό λευίτη του π. Χριστόφορο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου