Το πάθημα του πνευματισμού
Εις τά Ζαγόρια, όπου τον έξεσφενδόνισε ή μανία τών
Αλβανών το 1916, εγκαταστάθηκε κοντά στο Μονοδένδρι εις ένα παλαιό καί έρημο
μοναστηράκι, του Προφήτου Ήλιού. Δούλεψε σκληρά καί χειρωνακτικά. Το ανακαίνισε
καί έγκαταβίωσε εκεί. Κοντά του έπαιρνε κατά καιρούς διαφόρους νέους, με τον
σκοπό να γίνουν Ιερείς. Τούς υπεστήριζε με στέρηση του εαυτού του. Το είχε
νοιώσει καλά, ότι έχομε ανάγκη καλών, άξιων καί ενάρετων Ιερέων, καί
προκειμένου να γίνει ένας τέτοιος 'Ιερεύς, αξίζει να ύποστή κανείς κάθε στέρηση
καί θυσία.
Ό Μητροπολίτης του έδωσε το οφίκιο τού Άρχιμανδρίτου,
άλλ’ ό π. Ιάκωβος ήταν τόσο ταπεινός, ώστε δεν έδιδε ουδεμία σημασία εις τά αξιώματα
καί τις διακρίσεις. Ουδέποτε φόρεσε έπανωκαλύμαυχο καί σταυρό, δηλαδή τά
διακριτικά τοΰ Άρχιμανδρίτου.
Εκείνο όμως, πού τον καθιστούσε ώφελιμώτατον στα
μέρη εκείνα, στα όποια σπάνιζαν οι πνευματικοί, ήταν ή Εξομολόγηση. Πολλοί χριστιανοί,
στα Ζαγοροχώρια καί στα Ιωάννινα, όταν κατέβαινε, εξομολογούνταν εις αυτόν.
«Παιδιά μου, έλεγε στους μαθητές τοΰ Ανωτέρου Κατηχητικού Σχολείου, να εξομολογήστε
παστρικά. Γιατί τά φίδια, πού βγαίνουν έξω από τις τρύπες τους, τά σκοτώνουν,
καί τά φίδια πού κάθονται μέσα, χοντραίνουν. Έτσι καί τά αμαρτήματα. Όταν τά
εξομολογηθούμε, βγαίνουν από μέσα μας καί εξαλείφονται. Όταν όμως δεν τά εξομολογηθούμε,
μένουν μέσα μας καί μεγαλώνουν».
Εντύπωση προξενούσε, ότι εις εξομολογούμενους, πού
είχαν ζητήματα λεπτά, δύσκολα καί δύσλυτα, έδιδε, ώς πνευματικός, αυτός ό αγράμματος,
λύσεις ορθότερες καί κατευθύνσεις καλλίτερες, από τις λύσεις, πού έδιδαν πολλές
φορές πνευματικοί με θεολογική μόρφωση. Ήταν θεοφώτιστος. Διέκρινε τά ελατήρια
τών προσερχόμενων προς εξομολόγηση, εάν δηλ. προσέρχονταν από πραγματική
μετάνοια ή περιέργεια ή άλλες αιτίες. Γι’ αυτό έλεγε: «Πολλοί εξομολογούνται
αλλά λίγοι μετανοούν». Το βάρος το έρριπτε στην μετάνοια. «Ή πνευματική πρόοδος
τοΰ Χριστιανού εξαρτάται, έλεγε, από τον καλό Πνευματικό. Πρέπει να βλέπει τον
εξομολογούμενο συχνά, τουλάχιστο μια φορά τον μήνα». Εντύπωση επίσης προξενούσε
το ότι, καίτοι καλόγηρος αυτός, - καί καλόγηρος μάλιστα αυστηρότατος, - καίτοι ζούσε
απομονωμένος, εν τούτοις δεν παρουσίαζε ακρότητες καί φανατισμούς. Ουδέποτε τον
είδε κανείς να θυμώνει, να στενοχωρηθεί στις αντιξοότητες, να κατακρίνει. Ήταν αναγεννημένος.
Τά γύρω χωριά τά εξυπηρετούσε καί ώς εφημέριος, εναλλάξ
ή καί δύο συγχρόνως μαζί. Εις αυτά ήταν υποχρεωμένος, κατά τήν ενάσκηση τών
έφημεριακών του καθηκόντων, πολλά ζητήματα να αντιμετωπίσει. Αξίζει όμως να αναφερθεί
ένα.
Ένας ενορίτης του από το Μονοδένδρι, πού ήταν
χρόνια στα ξένα καί έκαμε χρήματα αρκετά, επανήλθε στο χωριό του. Ταξίδευσαν
βεβαίως καί άλλοι Ηπειρώτες στα ξένα, διότι ό τόπος τους είναι άγονος καί
φτωχός, αλλά εκείνοι, εκεί στην ξενιτειά, κρατούσαν τήν πίστη τους καί τήν Ορθοδοξία
τους. Όταν γύριζαν πίσω, γύριζαν ευσεβέστεροι καί έκαμναν τόσα ψυχικά! Δωρεές,
Σχολεία, Εκκλησίες, νοσοκομεία καί διάφορα άλλα Ιδρύματα. Οι μεγαλύτεροι
εύεργέται τού Έθνους καί τής Πατρίδος μας είναι οι Ηπειρώτες.
Αυτός όμως επέστρεψε στην πατρίδα τού Ριζάρη, τού
Χατζηκώστα, τού Καπλάνη, τών Ζωσιμαδών, όχι με τήν πίστη καί τήν ευσέβεια εκείνων.
Στην ξενιτειά πού εργαζόταν είχε δυστυχώς περιπλακεί στα δίχτυα τού
Πνευματισμού. Τώρα, μαζί με τά χρήματά του, έφερε στο χωριό καί το φρούτο αυτό.
Κάθε βράδυ συγκέντρωνε τούς απλοϊκούς χωρικούς στο ευρύχωρο σπίτι του καί
έκαμνε πνευματιστικές συνεδριάσεις. Οι απλοί αυτοί άνθρωποι μπροστά στα
περίεργα πνευματιστικά φαινόμενα πού έβλεπαν, έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Σιγά
- σιγά ξέκοβαν από τήν Εκκλησία, παρασυρόμενοι άπ’ αυτόν, ό όποιος φυσικά είχε
ξεκόψει τελείως καί προ πολλού.
Ό πατήρ Ιάκωβος, πού έβλεπε το λύκο να κατασπαράσσει
τά πρόβατα τοΰ Χριστού, θλιβόταν κατάκαρδα καί αντιδρούσε όσο μπορούσε- νουθετούσε
κατ’ ιδίαν, διαμαρτυρόταν δημόσια, άλλ’ εις μάτην. Πήγαινε καί στον
πνευματιστή, τού έλεγε να αφήσει αυτά τά σατανικά, καί να πάει με τον Χριστόν,
άλλ’ εκείνος αντί άλλης απαντήσεως τοΰ έριχνε ένα υπεροπτικό καί περιφρονητικό
βλέμμα. Μή δυνάμενος δε να πράξη τίποτε άλλο, κατέφυγε στην προσευχή. Καί ό
Θεός τον άκουσε.
Ένα πρωί, όταν ξύπνησε ό πνευματιστής, βλέπει το
σπίτι του αδειανό, καί τά πράγματά του όλα έξω πεταγμένα. Από κουτάλι καί
κατσαρόλα μέχρι τραπέζι καί από αλάτι μέχρις αλεύρι. Αναγκάσθηκε να τά βάλει
πάλι μέσα. Αλλά αυτό εξακολουθούσε καθημερινά. Φαντάζεται κανείς τον κόπο, στον
όποιο υποβαλλόταν να τά επαναφέρει καί τήν ζημία, πού ακολουθούσε. Απόκαμε καί απογοητεύθηκε.
Δεν ήξερε τί να πράξη για να απαλλαγή. Βρισκόταν σέ αμηχανία.
Τότε οι συγχωριανοί του τον προέτρεψαν να συμβουλευτή
τον π. Ιάκωβο. Επήγε ταπεινωμένος καί τοΰ είπε:
-Ξέρεις πάτερ, τί μου συμβαίνει; (Καί μήπως ήταν
κανείς από το χωριό πού να μην το ήξερε;).
-Δεν σου τά έλεγα! Με αυτόν πού πήγαινες καί αυτόν τον
μισόκαλον πού υπηρετούσες, τί περίμενες, καλό να δεις;
-Ναι αλλά τώρα τί να κάνω;
-Πήγαινε καί γράψε σ’ όλα τά πράγματά σου από ένα
σταυρό ή με κιμωλία, ή με μολύβι, ή με κάρβουνο, ή με οτιδήποτε. Σταυρός πάντως
νάναι καί δεν θα τά πειράξει ό σατανάς. Είναι όπλο κατά τοΰ διαβόλου. Αυτό να κάμεις
καί κατόπιν να ρθής να εξομολογηθείς καί να κοινωνήσεις. Γιατί ό κακούργος,
παιδί μου, θα σου κάμη χειρότερα καί θα χάσης τήν ψυχή σου: Είναι κρίμα να πάς στην
κόλαση. Αυτό θέλει να επιτυχή ό μισόκαλος. Φεύγα από τά νύχια του.
Πράγματι συμμορφώθηκε. Αυτός πού προηγουμένως δεν
ήθελε να βλέπει
σταυρό, επήρε καί γέμισε το σπίτι του με σταυρούς. Το επόμενον
πρωί, όλα τά πράγματά του πού είχαν σταυρό, δεν πειράχτηκαν καθόλου. Όσα όμως
τά είχε θεωρήσει μικρά καί ασήμαντα καί δεν τούς είχε σημειώσει σταυρό,
βρέθηκαν έξω. Μόνον όταν σημείωσε το σημείο τοΰ σταυρού καί στα πλέον μικρά ησύχασε
τελείως. Το θλιβερό όμως είναι, ότι δεν θέλησε να εξομολογηθεί καί να κοινωνήσει.
Το δέ αποτέλεσμα ήταν να δαιμονισθεί ό δυστυχής ό ίδιος. Ό σατανάς μπήκε μέσα
του, έλαβε απόλυτη κυριαρχία επάνω του. Αφού δέ βασανίσθηκε επί πολύ καιρό, απέθανε
ό δυστυχής αμετανόητος. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ.
ΠΑΤΗΡ ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΛΟΔΗΜΟΣ. ΈΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΆΓΙΟΣ. 1870-1960
ΕΚΔΟΣΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου