MIA ZΩΗ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ Π. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΑΡΒΟΥ Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΕΡΟΣ Β

MIA ZΩΗ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ Π. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΑΡΒΟΥ Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΕΡΟΣ Β

Σύλληψης

Αμέσως μετά την αποφοίτηση του, ό π. Ιουστίνος ορίστηκε κοσμήτορας και του ανατέθηκε ή έκδυσε ενός περιοδικού που υπηρετούσε την κομμουνιστική προπαγάνδα τής Ρουμανίας. Ό π. Ιουστίνος όμως αρνήθηκε να διδάξει τήν αθεΐα στους μαθητάς του καί άντ’ αυτού δίδασκε τις χριστιανικές και εθνικές αξίες. Έτσι, τρεις μέρες αφ’ ότου είχε αναλάβει τη θέση αυτή, συνελήφθη στις 14 Μαΐου στις 3 το πρωί. Πέντε άνδρες τής Ρουμανικής μυστικής αστυνομίας εισέβαλαν ξαφνικά στο δωμάτιό του με προβολείς και τον οδήγησαν στην αυλή, όπου τον έβαλαν μέσα σ’ ένα μαύρο αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια. Προς μεγάλη του έκπληξη ό π. Ιουστίνος βρήκε εκεί πολλούς επιφανείς “Ρουμάνους- δικηγόρους, ιερείς, καθηγητές κ.λπ.. 

Που θα τούς πήγαιναν όμως; Επί μιάμιση ώρα το αυτοκίνητο περιφερόταν όπλα γύρω από τήν πόλη, χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό από τούς κρατουμένους, με σκοπό να τούς εκφοβίσουν. Στη συνέχεια τούς ανέβασαν στο πατάρι του κτηρίου, όπου υπήρχαν κι άλλοι κρατούμενοι, καί τούς υποχρέωσαν να είναι ξαπλωμένοι μπρούμυτα κάτω στο πάτωμα. Τούς φρουρούσαν -εκτός από ειδικούς φρουρούς- καί σκύλοι, πού βρίσκονταν στα πόδια καί στο λαιμό τους, έτοιμοι να τούς μπήξουν τά αιχμηρά τους δόντια σέ περίπτωση πού θα κινούνταν έστω καί λίγο. Οι φωνές τών Ρώσων φρουρών «Μην κινείσαι, αλήτη» ηχούσαν στα αυτιά τών κρατουμένων κ’ έτσι θα τούς προσφωνούσαν για τά επόμενα 17 χρόνια τής ζωής τους «αλήτη τού έθνους».

Οι ανακρίσεις άρχισαν το Μάιο καί τελείωσαν τον Αύγουστο. Προσπαθούσαν μέσω τών ανακρίσεων να παγιδεύσουν αθώους κάνοντάς τους απανωτές ερωτήσεις. Μέσα στο δωμάτιο υπήρχαν 70 κρατούμενοι χωρίς να μπορούν να έχουν μεταξύ τους επικοινωνία. Συνήθως έβαζαν ανάμεσα τους και κάποιους προδότες, για να έχουν τη δυνατότητα να επιβαρύνουν τη θέση τών κρατουμένων καί για να έχουν επί πλέον ενοχοποιητικό υλικό εις βάρος τους σέ περίπτωση συνεννοήσεως για «τυχόν επανάσταση».

Όταν τελείωσαν οι ανακρίσεις στη Ρουμανία, οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στην SUCEAVA, όπου συνεχίστηκαν οι ανακρίσεις, οι ξυλοδαρμοί, τά ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια. Οι κρατούμενοι υποχρεώθηκαν να υπογράψουν ότι δήθεν ήταν εγκληματίες και έτσι κατέληξαν να καταδικαστούν σέ 15 χρόνια φυλάκιση. Ήταν πολλοί οι αθώοι πολίτες που πέθαναν στις φυλακές, μιας καί στη Ρουμανία επικρατούσε ένα κλίμα εκφοβισμού καί ήταν πολλοί πού βρίσκονταν φυλακισμένοι χωρίς κανένα λόγο, με τη ρετσινιά του «προδότη», του «εχθρού τού κράτους» και τού «ληστή», για να φανούν επιτυχημένες οι αρχές τής Ρουμανίας στις αρχές τής Μόσχας. Τά χρόνια εκείνα ήταν σατανικά, όλες οι δυνάμεις τού σατανά είχαν εξαπολυθεί εναντίον τών Χριστιανών, εναντίον μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Ή δίκη στη SUCEAVA

Αργότερα, το 1948, έγινε ή δίκη τού π. Ιουστίνου στη  SUCEAVA μέσα στη φυλακή κατά τις βραδινές ώρες. Καταδικάστηκε σέ 12 χρόνια φυλάκιση και καταναγκαστικά έργα για πολιτικούς λόγους. Οι περισσότεροι φυλακισμένοι ήταν πάνω από 30 χρονών. Όσο περνούσε ό καιρός οι φυλακισμένοι κατάλαβαν, ότι οι Αμερικανοί δεν θα έρχονταν να τούς ελευθερώσουν καί έτσι άρχισαν να συμβιβάζονται με τις συνθήκες. Συνειδητοποίησαν, ότι οι άθλιες καί ταπεινές συνθήκες τής φυλακής ήταν πραγματικά μια πηγή απαθείας.

 Ό ίδιος ό π. Ιουστίνος διηγείται, ότι εκείνη ή περίοδος τής φυλακίσεώς του ήταν περίοδος περισυλλογής, ηρεμίας καί αναζητήσεως του εσωτερικού του κόσμου. Μέσα από τήν ταλαιπωρία βρήκε πνευματική παρηγοριά. Τότε κατάλαβε τήν εξάρτηση του από το θεό, το ότι δεν είναι μόνος του καί το ότι μεγαλώνει καί ωριμάζει κανείς πνευματικά ανακαλύπτοντας το σκοπό τής ζωής μέσα από τις δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς. Υπέφερε το μαρτύριο με χαρά, προσφέροντάς το ώς εξιλέωση

των δικών του αμαρτιών άλλα  ^ καί του έθνους του. Έμαθε να προσεύχεται αληθινά μέσα στις

κακουχίες καί τά βασανιστήρια.

Σημειώνει επί πλέον ό π. Ιουστίνος ότι, αν κάποιος θέληση να ψάξει στις φυλακές του pitesti, τής aiud καί τής gherla, θα βρει λίγο πιο κάτω από τήν επιφάνεια του εδάφους ιερά λείψανα μαρτύρων, που είναι ή απόδειξη τής άγιότητος αυτών τών ανθρώπων πού πέθαναν μαρτυρικά για τήν αγάπη του Χριστού. Επίσης έλεγε ότι, αν σηκώνεις το βάρος πού έχει εναποθέσει ό Θεός στους ώμους σου με συνετό τρόπο, με το πέρασμα του χρόνου αυτό αγιάζει, καθαρίζει καί φωτίζει τήν ψυχή καί σπάζει τις πύλες του σκότους μέσα σου.

AIUD

Τον Αύγουστο του 1949 ό π. Ιουστίνος μεταφέρθηκε στις φυλακές τής , AIUD  γνωστές και ώς «φρούριο του θανάτου», μέσα σ’ ένα βαγόνι τραίνου μαζί με άλλους 130 φυλακισμένους κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Τον έκλεισαν σ’ ένα κελί με άλλους δύο κρατουμένους, ακολουθώντας το φοβερό εξοντωτικό πρόγραμμα έπα-νεκπαιδεύσεως μέσα από φρικτά βασανιστήρια. Για τρεις μήνες οι κρατούμενοι έτρωγαν μόνο κρεμμύδια και λάχανο, υπομένοντας το κρύο, τά βασανιστήρια, τήν πείνα, τούς ξυλοδαρμούς, τήν έλλειψη ύπνου, φωτός και επικοινωνίας, αλλά και καθαρού αέρα. Πολλοί, μή αντέχοντας oλα αυτά, πέθαιναν μέσα στις φυλακές. ΟΙ φρουροί έβαφαν μαύρους τούς τοίχους τών κελιών, για να γίνεται εύκολα αντιληπτή οποιαδήποτε γραφή ποιημάτων, περικοπών Ευαγγελίων ή ακόμη και τής θ. Λειτουργίας, γιατί ανάμεσα στους φυλακισμένους ήταν οι πιο διανοούμενοι, ενάρετοι και επιφανείς άνδρες τής 'Ρουμανίας.

Ό π. Ιουστίνος περιγράφοντας τις απάνθρωπες συνθήκες κρατήσεως σημειώνει- «Όλοι οι φυλακισμένοι βρίσκονταν κάτω από τήν προστασία τής Θείας Προνοίας. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τις συνθήκες κρατήσεως. Είχαν φτάσει σέ τέτοιο σημείο αδυναμίας, πού κρατιούνταν από τούς τοίχους για να περπατήσουν. Συνέχεια τούς μετακόμιζαν από κελί σέ κελί, για να αποφευχθούν οι φιλίες μεταξύ τών φυλακισμένων. Αν δεν έκαναν υπακοή στις αυστηρές εντολές τών φρουρών, τότε τούς μετέφεραν σέ τελεία απομόνωση για πέντε μέρες σ’ ένα υγρό κελί χωρίς παράθυρα, με τσιμεντένιο πάτωμα, δίνοντάς τους να πιουν ελάχιστο νερό το βράδυ. Τά σώματα τών νεκρών ρίχνονταν στην όχθη του ποταμού καί έτσι δημιουργήθηκε ό ομαδικός τάφος γνωστός ώς «το φαράγγι τών σκλάβων». Οι φρουροί έμπηγαν στην καρδιά του νεκρού ένα μαχαίρι, για να είναι βέβαιοι ότι είχαν πεθάνει καί δεν θα προσπαθούσαν να διαφύγουν. Τότε άρχισαν να διαρρέουν στη Δύσι πληροφορίες για τήν κατάσταση καί ή Αμερική ξεκίνησε να ασκεί πιέσεις στη "Ρουμανική κυβέρνηση. Ή αντίδραση τών 'Ρουμανικών αρχών ήταν ή άμεση εκτέλεση τών φυλακισμένων.

BALA SPRIE

Το 1952 ό π. Ιουστίνος στέλνεται στο BALA SPRIE

 σ’ ένα ορυχείο αλατιού. Ό Κύριος τον προστάτευσε να μην πάει στις φοβερές φυλακές του ΡITESTI. Ή δουλειά του ήταν να σέρνει ένα βαγονέτο καί να βαδίζει πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα. Όλοι οι φυλακισμένοι ήταν άνθρωποι με ήθος•ιερείς, καθηγηταί, φιλόσοφοι, συγγραφείς, αγρότες. 

Δούλευαν με καλή διάθεση, φωνάζοντας ό ένας τον άλλο, «πάτερ, φέρε μου ένα σφυρί», «πάτερ, φέρε το τάδε», «καθηγητά, βοήθησέ με». Όταν το αντιλήφθησαν αυτό οι φρουροί, τούς απαγόρευσαν να φωνάζουν ό ένας τον άλλο με το oνομά τους καί τούς κρέμασαν ταμπέλλες με αριθμούς.

Όμως οι φύλακες είχαν μείνει έκθαμβοι από το ήθος τους καί κάποιες φορές τούς έφερναν πρόσφορα καί κρασί για να τελεσθεί ή θεία Λειτουργία. Μια φορά μάλιστα έφεραν 10 λίτρα κρασί στη φυλακή καί κοινώνησαν 4.000 - 5.000 άνδρες. Όταν το ’μαθαν αυτό οι αρχές, άλλαξαν αμέσως τούς φρουρούς.

Οι συνθήκες τής δουλειάς στο ορυχείο ήταν πολύ δύσκολες. Οι πιο δυνατοί σήκωναν τά βαρειά εργαλεία μέσα σέ θερμοκρασίες 95-104GF (35- 40οC, αναπνέοντας με μεγάλη δυσκολία λασπωμένοι, βρώμικοι καί δουλεύοντας σέ βάθος 1.300 ποδιών (39 μέτρων) κάτω από τήν επιφάνεια τής γης. Το νερό περιείχε μεγάλη ποσότητα αλατιού, με αποτέλεσμα, όταν έπεφτε πάνω στο δέρμα, να προκαλεί φουσκάλες, οι όποιες στη συνέχεια δημιουργούσαν πληγές, έβγαινε το δέρμα καί έμοιαζαν σαν λεπροί. Το 1953 το φαγητό τους περιορίστηκε στο 1/4 απ’ αυτό πού συνήθως έτρωγαν καί ή δουλειά υποχρεωτικά αυξήθηκε για τον κάθε φυλακισμένο.

Ένα βράδυ, ενώ ό π. Ιουστίνος ξεκουραζόταν, είχε ένα όραμα. Είδε στην άκρη του τούνελ μια ακτίνα φωτός, πού άκολουθώντας την έφτασε 200 μέτρα από το σπίτι πού είχε γεννηθεί. Πήρε θάρρος καί το αποκάλυψε στους συμφυλακισμένους του λέγοντας, ότι δεν θα πεθάνουν στη φυλακή.

Το 1954 ό π. Ιουστίνος μεταφέρθηκε στο cherla , στις φυλακές για πολιτικούς κρατουμένους, κι από ’κει σέ διάφορες άλλες φυλακές. Το 1956 oλες οι φυλακές έκαναν απεργία πείνας για 40 μέρες. Μετά από αυτό ό π. Ιουστίνος μεταφέρθηκε πάλι στις φυλακές τής aiud για τά επόμενα τέσσερα χρόνια. Ή θέα του θανάτου βρισκόταν συνεχώς μπροστά του καί θεωρούσε τήν κάθε μέρα ώς δώρο του Θεού για τη μετάνοιά του.

Μετά από 12 χρόνια φυλακίσεως, βρήκαν τον σταυρό του π. Ιουστίνου, τον όποιο έκρυβε στη μπότα του, καί τον έσπασαν μπροστά στα μάτια του, πετώντας τον στο πάτωμα. Τον οδήγησαν στην απομόνωση δίνοντάς του ελάχιστο αλατισμένο νερό καί ελάχιστο ψωμί. Το 1960 είχε εκτελέσει τήν ποινή τών 12 χρόνων φυλακίσεως, αλλά επειδή στις ερωτήσεις τών ανακριτών για το τί σκόπευε να κάνη μόλις απελευθερωθεί απάντησε, ότι θα συνέχιζε να υπηρέτη τήν Εκκλησία, αντί να τον αφήσουν ελεύθερο, του επέβαλαν άλλα τέσσερα χρόνια εγκλεισμού καί καταναγκαστικών έργων στις φυλακές τής peripravas.

[από το περιοδικό ORTHODOX WORD, τ. 292/Ιεπτ.-Όκτ.

2013, μετάφρασις I. Mονή Αγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης]