Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΝΟΙΚΑ .5 Ήθελα προηγουμένως να σας αναφέρω έναν λόγο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, αλλά δεν ήταν ακόμη η ώρα: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι ό τον λόγον μου άκούων και πιστεύων τω πέμψαντί με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ τού θανάτου εις την ζωήν».

Ήθελα προηγουμένως να σας αναφέρω έναν λόγο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, αλλά δεν ήταν ακόμη η ώρα: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι ό τον λόγον μου άκούων και πιστεύων τω πέμψαντί με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ τού θανάτου εις την ζωήν».

Γιατί ακόμη και η κρίση, όπως όλα τα έργα του Θεού, είναι έργο για τη σωτηρία. Και θα τολμούσα να πω ότι ακόμη και η μέλλουσα κρίση ίσως να είναι το τελευταίο κάλεσμα του Θεού για σωτηρία• μολονότι υπάρχει ο κίνδυνος να είναι πια πολύ αργά. Ο άνθρωπος όμως που έζησε σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, όπως λέει ο ψαλμωδός: «Διά τούς λόγους των χειλέων σου εγώ εφύλαξα οδούς σκληρός»,  ξεπέρασε την κρίση.

Σε αυτή τη ζωή, η ζωή μάς έκρινε και κριθήκαμε. Αφεθήκαμε να μας κρίνει ο Θεός και διαλέξαμε τον λόγο Του μέχρι θανάτου -Παράσχου, Κύριε! για τους μάρτυρες μιλάω... Αλλά και εμείς κρίναμε τον Θεό, και βάλαμε τη σφραγίδα μας ότι ο Θεός είναι αληθινός, όπως λέει ο απόστολος Ιωάννης.  Και ο Θεός φανερώνεται αληθινός πέρα από τον θάνατο, πέρα από την κόλαση, πέρα από όλα. Θα έλεγα πέρα από την αιωνιότητα, επειδή ο Θεός, όχι ήταν, ο Θεός είναι προ πάντων των αιώνων!

Η ταπείνωση, λοιπόν, όταν ο άνθρωπος τη ζει, είναι η δύναμη, με την οποία τρομάζουν όλα τα κτίσματα που έχουν φόβο Θεού, διότι τίποτε δεν μπορεί να τη νικήσει. Η ταπείνωση φαίνεται ότι είναι δουλεία, όμως είναι χαρακτηριστικό του άρχοντα, του βασιλιά. Είναι θεϊκή ιδιότητα, και στο δεύτερο βιβλίο του,  που είναι η πνευματική του αυτοβιογραφία, ο π. Σωφρόνιος λέει ότι πολλοί έχουν πει για τον Θεό πολλά, ότι ο Θεός είναι αγάπη, ο Θεός είναι φως, ο Θεός είναι δύναμη αν, λέει, θα τολμούσα να πω και εγώ κάτι για τον Θεό, θα έλεγα ότι ο Θεός είναι ταπείνωση. Και αυτή η ταπείνωση η άρρητα καταπληκτική, η ακατανόητη για τη διάνοια του ανθρώπου -που όμως, αν τη δούμε, την καταλαβαίνουμε, όχι ερμηνεύοντάς την διανοητικά, αλλά ζώντας μέχρι το μεδούλι μας τη χάρη της-, ακριβώς αυτή η ταπείνωση είναι το επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Επειδή ο Θεός, η ταπεινή αγάπη του Θεού, δεν επιβάλλεται στον άνθρωπο.

Και θα ήθελα, από σήμερα και στο εξής, να μη μιλάει κανείς για απαγορευμένο καρπό. Πώς απαγόρευσε ο Θεός στον Αδάμ τον καρπό της γνώσεως του καλού και του κακού, αφού πέντε λεπτά αργότερα θα μπορούσε ο Αδάμ να τον φάει; Μήπως δεν έβλεπε ο Θεός; Δεν μπορούσε ο Θεός να δώσει ένα χαστούκι στον Αδάμ, έτσι όπως κάνουμε εμείς όταν βλέπουμε το παιδί μας να κάνει κάτι κακό, και από αγάπη του δίνουμε ένα χαστούκι λέγοντάς του: «Ε, μην το κάνεις!» Η αγάπη του Θεού αφήνει τον άνθρωπο να αποφασίζει μόνος του, διότι «αγάπη με το ζόρι δεν γίνεται».  Η αιώνια βασιλεία είναι η βασιλεία αυτών που αγαπούν, και αγαπούν να γίνουν αυτό που είναι ο Θεός.

Θα έλεγα, αδελφοί και αδελφές εν Κυρίω -και μάλλον με αυτό θα κλείσω τον λόγο-, έχετε ζήσει σαράντα πέντε χρόνια μαρτυρίου,  απαγορεύσεων, τρόμου, δυσκολιών... Και τώρα επανήλθε στη χώρα μας εκείνη η ελευθερία που εκτίμησα υπερβολικά. Δεν εννοώ την ελευθερία που είχα στον νου μου το 1955, όταν πήγαμε οικογενειακώς στην ελεύθερη Αγγλία -αυτά είναι ανθρώπινα και γήινα, διότι

είναι πεπερασμένα και σχετικά. Εννοώ ότι επανήλθε η ελευθερία της πίστης. Αυτό ήταν η πρόνοια του Θεού, και σε αυτό θα ήθελα να ενθαρρύνω όλους τους αδελφούς και τις αδελφές εν Κυρίω.

Πραγματικά πιστεύω ότι θα έρθει μία στιγμή στην ιστορία (πότε; δεν ξέρω...), που θα υπάρξει ένα “ή - ή”: ή με τον Θεό, ή με... ότι θέλεις. Γιατί τολμώ να πω “πιστεύω”; Βασίζομαι στον λόγο του Χριστού που λέει στο τέλος της Αποκάλυψης: «Ό άδικών άδικησάτω έτι, και ό ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ό δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ό άγιος άγιασθήτω έτι. Ιδού έρχομαι ταχύ, και ό μισθός μου μετ’ εμού, άποδοΰναι έκάστω ως το έργον έσται αυτού».

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΝΟΙΚΑ