Τό έργο του π. Δομετίου Μανωλάκε (υπό του αδελφού του, ιερέως π. Μιχαήλ)

Τό έργο του π. Δομετίου Μανωλάκε

(υπό του αδελφού του, ιερέως π. Μιχαήλ)

Όσον αφόρα την ποιμαντική δράσι του π. Δομετίου μπορούμε να ειπούμε ότι είναι ένας από τούς μεγαλύτερους τομείς στον όποιον επιδόθηκε επιτυχώς προς σωτηρία πολλών ψυχών.

Παντού, όπου πήγαινε, ασκούσε μέ φλόγα τό καθήκον της ψυχικής αναπαύσεως τών Χριστιανών. Πριν από την Θεία Λειτουργία, εάν υπήρχε ανάγκη, σηκωνόταν από τά μεσάνυκτα γιά να έχει χρόνο ν’ ασχοληθεί μέ την κάθε περίπτωση αδελφού πού ερχόταν γιά εξομολόγηση, να τούς συμβουλεύση μέ τις θείες συμβουλές του, πού έβγαιναν μέ πολλή πίστη καί ελπίδα από τό στόμα της πανοσιότητός του.

Γιά τόν π. Δομέτιο κάθε πρόσωπο ήτο καί μία διαφορετική περίπτωσης, πού έπρεπε ν’ ασχοληθεί μαζί του ιδιαίτερα. Όλους τούς άκουγε, όλους τούς καθοδηγούσε, στούς άξιους επέτρεπε να λάβουν την Θεία Κοινωνία, ενώ τούς άλλους πού έμποδίζοντο από διάφορα άμαρτήματα, τούς άνέβαλλε τό Ποτήριον της Ζωής γιά ολίγο ή περισσότερο χρόνο, καλώντας όλους στήν ζωή του Χριστού.

Οπουδήποτε καί να εργάστηκε, στά μοναστήρια Πρισλόπ, Τσιοάρα. Τσιολάνου, Ρατέστ, Μπάρμπου, Πιάτρα Φιντίνελε, Ντραγκομιρέστ, Ριμέτς, ιδιαίτερη βαρύτητα έδωσε στο ποιμαντικό αυτό χάρισμα, διά του οποίου πλήθη ανθρώπων ζητούσαν κοντά του την βοήθειά του. Κανείς δεν έφευγε απαρηγόρητος καί ανειρήνευτος από τό σκαμνί της εξομολογήσεως του.

Ή Θεία Κοινωνία ήταν για  τόν π. Δομέτιο μία εορταστική στιγμή. Κοινωνούσε ενίοτε επί ώρες τόν λαό του Θεού. Του άρεσε, όταν κοινωνούσαν οι πιστοί, οι μοναχές του να ψάλλουν αδιάκοπα. Ητο πολύ προσεκτικός στην μετάδοση της Θείας Κοινωνίας. Την ημέρα εκείνη πού κοινωνούσαν οι πιστοί, δεν τούς επέτρεπε ούτε να γελάσουν, ούτε να φτύσουν κάτω. Κάποτε ένας πιστός, μετά την Θεία Κοινωνία, έβαλε στο στόμα του ένα τρυφερό φύλλο από χόρτο καί μετά σκάλισε τά δόντια του γιά να τό βγάλει. Ό Γέροντας του είπε να τό φάγει. Εκείνος του είπε ότι δεν μπορεί να τό φάγει, διότι είναι πικρό. Τότε ό Γέροντας τό έφαγε ό ίδιος.

Αναρίθμητες είναι οι μέθοδοι τις όποιες χρησιμοποιούσε ό Γέροντας, γιά να στερέωση τούς πιστούς στήν πατροπαράδοτη πίστη. Ιερουργούσε πανηγυρικά, έψαλλε καθαρά καί θερμά, σύμφωνα μέ την ορθόδοξη παράδοση. Προσευχόταν μέ πολλή καρδιακή ζέσι καί συχνά, νόμιζες, ότι μεταρσιωνόταν. Στούς λυπημένους καί πτωχούς ήτο καλόκαρδος, ενώ στούς υπερήφανους καί άπιστους ήτο αυστηρός, καί εξ ίσου δίκαιος μέ όλο τόν κόσμο. Ένώ εκείνο πού στόλιζε περισσότερο την ψυχή του π. Δομετίου ήτο ή ελεημοσύνη του. Όσον άφορα αυτή την άρετή, μνημονεύουμε τώρα ένα αξιοσημείωτο γεγονός.

Ήτο φοιτητής στο Βουκουρέστι καί ό πατέρας του του είχε δώσει τά αναγκαία χρήματα γιά εισιτήριο μέ τό τρένο, πριν από μία ημέρα. Τό βράδυ εκείνο ό φοιτητής εξήλθε από τόν συνεταιρισμό του χωριού του. Τότε συνάντησε ένα κοριτσάκι 10 ετών τό όποιο έκλαιγε καί δεν ήθελε να πάει σπίτι του, διότι του είχαν κλέψει στο δρόμο τά χρήματά του, τά όποια του είχε δώσει ό πατέρας του να αγοράσει μερικά τρόφιμα. Ό π. Δομέτιος (τότε φοιτητής), βλέποντας την μικρούλα στενοχωρημένη, της έδωσε τά δικά του χρήματα, πού κρατούσε γιά τό εισιτήριο του, λέγοντάς της να μη κλαίει. Δεν είπε ό ίδιος τίποτε στον πατέρα του καί την δεύτερη ημέρα αναχώρησε γιά τό Βουκουρέστι μέ τά πόδια. ’Έφθασε, μετά από πολλά χιλιόμετρα ποδαρόδρομο στο χωριό Φαούρα καί από εκεί ανέβηκε σ’ ένα κάρο καί έφθασε στήν πόλι.

Άλλες μαρτυρίες

Εγώ ήμουν μέ τόν Γέροντα Δομέτιο μαζί, 25 χρόνια, καί μαρτυρώ γιά την δύναμη της πίστεώς του, της Αγάπης του γιά τόν Θεό καί τόν άνθρωπο, καί του πόθου του να εξύψωση τόν άνθρωπο από την οποιαδήποτε αδυναμία του καί να τόν πλησίαση στον Θεό καί στήν αληθινή πίστη. Μ’ αυτή την πίστη καί την αγάπη του Θεού θεμελίωσε τό μοναστήρι Ριμέτς, όπως φαίνεται μέχρι σήμερα.

(π. Βαρσανούφιος, ιερομόναχος)

Ήλθα στο Μοναστήρι από ήλικίας 15 ετών. Μ’ εντυπωσίαζε ή ιδιαίτερα ωραία φωνή του, μέ την όποια έψαλλε διάφορα τροπάρια καί ιδιαίτερα τό μεγαλυνάριο της Θεοτόκου: «Αξιόν έστιν ώς άληθώς...». Ακόμη μέ συγκινοϋσε ό ζήλος του μέ τόν όποιον εργαζόταν γιά όλους τούς ανθρώπους, χωρίς διάκριση.

(Μοναχή Θεοφανώ)

’Έτσι ήτο ό τρισμακάριστος Γέροντάς μας: Είχε μία δυνατή πίστη καί ζητούσε να διδάξη κι εμάς να έχουμε πολλή εμπιστοσύνη καί ελπίδα στον Θεό καί να μη βάζουμε τιμές στα αντικείμενα πού φτιάχνουμε μέ τις διακονίες μας. Να έχουμε περισσότερο την ελπίδα μας στον Θεό καί γιά όλα τά υλικά αγαθά να μη μεριμνούμε μέ αγωνία. Γι’ αυτό έκανε κι αυτός μπροστά μας έργα φιλανθρωπίας καί ευσπλαχνίας, προφανώς γιά να ωφελήσει κι εμάς. Ούτε τά ρούχα του πού του δίναμε γιά δικά του, δεν τά κρατούσε. Ήτο πολύ χαρούμενος εάν μπορούσε να δώση ένα ροΰχο σ’ ένα λυπημένο άνθρωπο, παρά να τό φορέση ό ίδιος καί ό άλλος να μήν έχει.

Επιθυμούσε να είναι όλοι οι άνθρωποι χαρούμενοι.

’Έλεγε: «Όλος ό κόσμος πρέπει να δοξάζει τόν Θεό καί

να έχει εσωτερική χαρά στήν ζωή του. Μπορούμε να

πλησιάζουμε τούς πιστούς όχι μόνο μέ την προσευχή

μας, αλλά καί όταν ψάλλουμε κοντά τους». Τόν ονόμαζαν πολλοί «νέο Κουκουζέλη», διότι όπου πήγαινε έψαλλε μαζί μέ τούς Χριστιανούς του. Οι λόφοι καί τα βουνά, όπου περπατούσε γιά τις άκολουθίες των χωριών, γέμιζαν από τις αρμονικές ψαλμωδίες του. Πάντοτε λοιπόν έψαλλε, μιλούσε, συμβούλευε, καθοδηγούσε... Είναι αλήθεια ότι οι συμβουλές του πραγματοποιούντο, κι αυτό τό βεβαίωναν κατόπιν οι χριστιανοί.

Πάντοτε ευρισκόταν ανάμεσα στον λαό τού Θεού.

Τόσο πολύ αγαπούσε όλο τόν κόσμο! Αγωνιζόταν κανείς να μη αναχώρηση από τό Μοναστήρι στενοχωρημένος ή ταραγμένος. Βγαίναμε εμείς από τά δωμάτιά μας γιά να μείνουν οι πιστοί. Τί να ειπώ γιά την αρετή της ελεημοσύνης μέ την όποια τόσο πολύ ήτο από τόν Θεό προικισμένος! Όχι μόνον έδινε φαγητό στον καθένα πού θα ερχόταν στο Μοναστήρι -κι αυτή ή τάξις τηρείται μέ ακρίβεια καί μετά τόν θάνατό του μέχρι τώρα-, αλλά έφθανε στο σημείο να δίνη καί τά ρούχα του. Πόσες φορές λειτουργούσε χωρίς υποκάμισο! Μιά φορά, σέ περίοδο χειμώνος, ήλθε στο Μοναστήρι από έξω ξυπόλητος!

Άπέφευγε να τόν παίρνουν φωτογραφίες. Πάντοτε

ζοΰσε μέ βαθειά ταπείνωσι καί δεν ήτο δεμένος μέ τίποτε τό επίγειο.

Όλα τά άφηνε στήν πρόνοια τού Θεού' όλα!

Γιά την περιοχή μας, εκεί, ό Γέροντας π. Δομέτιος ήτο ένας θαυμαστός άνθρωπος, ένας άνθρωπος μέ πλούσια την Χάρι τού Θεού.

(Μοναχή Ίορέστα)