Ο ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΕΙΔΕ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΝΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ν` ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΑΝ.

Ένας άλλος μεγάλος δούλος τού Θεού καί θεωρός τών μυστηρίων Του, ό άγιος Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αί.), κάποτε, την ώρα πού προσευχόταν, είδε τίς πύλες τού ουρανού ν’ ανοίγουν καί τούς Αγγέλους τού Θεού ν’ ανεβαίνουν καί να κατεβαίνουν, μεταφέροντας τίς ψυχές τών ανθρώπων που πέθαιναν. Είδε καί αρκετούς μαύρους, τά εναέρια τελώνια, πού πάσχιζαν ν’ αρπάξουν καί να γκρεμίσουν κάτω τίς ψυχές. Κάποια στιγμή δύο άγγελοι, πού ανέβαζαν στον ουρανό μια ψυχή, πλησίασαν στο τελωνείο της πορνείας. Τότε ό άρχοντας τού τελωνείου άρχισε να φωνάζει μέ αγανάκτηση:

— Μέ ποιό δικαίωμα παίρνετε την ψυχή αυτή, πού ανήκει σ’ εμάς;

—     Φανέρωσέ μας ποιάν εξουσία έχεις επάνω της, του είπαν οι άγγελοι.

Καί ό δαίμονας αποκρίθηκε:

—     Μέχρι τά τελευταία της κυλιόταν στήν ακολασία.

Καί σάν να μην έφτανε αυτό, τολμούσε να κατακρίνει καί τούς άλλους! Θέλετε, λοιπόν, κι άλλα παραπτώματα, χειρότερα άπ’ αυτά;

"Ένας από τούς Αγγέλους τού είπε τότε αυστηρά:

—     Δεν θα πιστέψουμε εσένα, ακάθαρτε, πού είσαι εχθρός τού Θεού καί πρωτοψεύτης. Θα καλέσουμε τόν άγγελο πού της δόθηκε στο άγιο Βάπτισμα ώς φύλακας καί προστάτης. Εκείνος θα μάς πει την αλήθεια.

Όταν, λοιπόν, κάλεσαν τόν φύλακα άγγελό της, εκείνος είπε:

—     Είναι αλήθεια άτι ό άνθρωπος αυτός αμάρτησε βαριά. Από την ώρα, όμως, πού αρρώστησε, άρχισε να κλαίει καί να μετανοεί καί να εξομολογείται στον Κύριο τίς αμαρτίες του. Αν τώρα τόν συγχώρησε ό Θεός μέ την εξουσία πού έχει, δεν τό ξέρω. Δόξα στη δικαιοκρισία Του!

Μόλις τ’ άκουσαν αυτά οι άγγελοι, περιγέλασαν τόν δαίμονα περιφρονητικά. Πήραν την ψυχή καί προχώρησαν προς τόν ουρανό, ελευθερώνοντας την από τή δαιμονική παγίδα.

Έπειτα είδε ό άγιος τούς Αγγέλους ν’ ανεβάζουν άλλη ψυχή. Οι δαίμονες πετάχτηκαν μπροστά τους κραυγάζοντας:

—     Χωρίς να μάς ρωτήσετε, πώς κουβαλάτε ψυχές σάν κι αυτήν έδώ τή φιλάργυρη, την άσωτη, την εριστική καί αρπακτική;

Μα οι άγγελοι την υπερασπίζονταν, λέγοντας:

—     Τό ξέρουμε πώς ήταν τέτοια, άλλά πολλές φορές, αφού αμάρτανε, καθαριζόταν μέ τή μετάνοια καί την Εξομολόγηση, έκλαιγε, αναστέναζε κι έδινε ελεημοσύνη στούς φτωχούς. Γι` αυτό ό Θεός τή συγχώρησε.

—     Αν ταιριάζει σωτηρία σ’ ένα τέτοιο υποκείμενο, ξέσπασαν οι δαίμονες, τότε πάρτε όλους τούς άμαρτωλούς της γης καί σώστε τους τζάμπα. Κι εμείς να τό ξέρουμε πια, πώς άδικα ταλαιπωρούμαστε καί συγχυζόμαστε!

— Όλοι οι αμαρτωλοί, αποκρίθηκαν οι άγγελοι, που εξομολογούνται μέ μετάνοια, ταπείνωση καί δάκρυα τα αμαρτήματα τους, συγχωρούνται από τόν ελεήμονα Θεό Ό Κύριος θα κρίνει μόνο εκείνους πού πεθαίνουν αμετανόητοι.

’Έτσι, εξουδετέρωσαν τούς ισχυρισμούς τών πονηρών πνευμάτων καί, παραμερίζοντάς τα, πέρασαν την πύλη τού ουρανού μαζί μέ την ψυχή.

Σε λίγο βλέπει ό μακάριος Νήφων ν’ ανεβάζουν μια άλλη ψυχή, πού ήταν πολύ ευλαβής καί θεοφοβούμενη. Σ’ όλη της τή ζωή δεν είχε κάνει παρά καλοσύνες κι ελεημοσύνες. Αγαπούσε αδιάκριτα όλους τούς ανθρώπου φίλους καί εχθρούς, κι έζησε ως την έξοδό της μέ αγνεία  καί σεμνότητα. Τά εναέρια πνεύματα την απειλούσαν τρίζοντας τά δόντια τους, άλλά δεν μπορούσαν να βλάψουν. Όταν έφτασε κοντά στις ουράνιες πύλες βγήκαν γιά να την προϋπαντήσουν πλήθος φωτεινό Αγγέλων, πού την αγκάλιαζαν, αναφωνώντας:

— Δόξα να ’χει ό Θεός, πού λύτρωσε καί τούτη τι ψυχή από τά χέρια τών εχθρών κι από τόν υποχθόνιο αδη!

Στη συνέχεια ό άγιος είδε κάτι τό πολύ θλιβερό: οι δαίμονες έσερναν βάναυσα μια ψυχή στον αδη. Ήταν ψυχή κάποιου δούλου, πού, επειδή ό σκληρός κύριος του τόν χτυπούσε καί τόν άφηνε νηστικό, έπεσε σε απόγνωση καί αυτοκτόνησε μέ δαιμονική υποκίνηση, ο φύλακας άγγελός του ακολουθούσε από μακριά, κλαίγοντας πικρά γιά την απώλεια του, ένώ οι δαίμονες φώναζαν χαρούμενοι. Τότε κατέβηκε ένας άλλος άγγελος από τόν ουρανό, μεταφέροντας του ώς τότε φύλακα της χαμένης πια ψυχής μιαν εντολή τού Θεού: Να πάει στη Ρώμη, όπου την ώρα εκείνη βαπτιζόταν τό παιδί ενός στρατιώτη, καί ν’ αναλάβει τή φύλαξή του.

Τέλος, ό άγιος είδε αγγέλους ν’ ανεβάζουν στον αέρα την ψυχή ενός ταλαίπωρου ιερέα, πού είχε περάσει τή ζωή του μέσα σε φρικτές αμαρτίες καί πέθανε ξαφνικά αμετανόητος. Ούτε τό τρίτο τελωνείο δεν μπόρεσαν να περάσουν. Οι δαίμονες άρπαξαν την ψυχή μέσ’ από τά χέρια των Αγγέλων καί την γκρέμισαν στη γή, άπ’ όπου την πήραν άλλοι δαίμονες καί την κατέβασαν στήν άβυσσο.

Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο

Συγγραφέας : Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. 
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.