Ο ληστής άνοιξε τον παράδεισο για να μπούνε από πίσω του οι προφήτες, οι απόστολοι, οι ιεράρχες, οι όσιοι, οι μάρτυρες. Τι μυστήρια ξεσκέπασε στα μάτια μας ο φιλάνθρωπος κι ο γλυκύτατος Χριστός μας!
Όσα είχε πρωτύτερα ο άνθρωπος για αδύνατα, για αδιόρθωτα,
για άσβυστα, για αμετατόπιστα, ο Χριστός τα έσβυσε, τα έκανε σαν να μην γινήκανε·
συγχώρησε τον ληστή που μετάνοιωσε και παρευθύς σβύσανε όσα έκανε,
σαν να μη γινήκανε.
Πού είναι πια εκείνο το αρχαίο ρητό
«Τα γενόμενα ουκ απογίνονται», δηλ. «όσα γινήκανε δεν ξεγίνουνται»;
Αυτή την καταδίκη, αυτή την άσπαστη αλυσίδα,
που έπνιγε τον άνθρωπο,
ο Χριστός την έσπασε,
τον σκληρό νόμο τον κατάργησε.
Όχι με κανένα αστροπελέκι, σαν και κείνα που έρριχνε ο Δίας,
μα με τη συγχώρηση.
Αυτή είναι η ελευθερία των τέκνων του Θεού,
που μας χάρισε.
Ο ληστής ξαναγεννιέται άγιος·
κ' ο μαθητής του Χριστού που έτρωγε μαζί του στο τραπέζι, και που τον φώναζε φίλο,
ο υποκριτής ο Ιούδας,
γίνεται από γυιός του Θεού, γυιός του χαμού
, «υιός της απωλείας».
Ο σεισμός που γίνηκε την ημέρα που σταυρώθηκε ο Κύριος, αναποδογύρισε την οικουμένη,
γκρέμνισε τον παλιό τον κόσμο,
τους νόμους του,
τις συνήθειές του,
κατά τα λόγια που έγραψε υστερώτερα ο Απόστολος Παύλος
: «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα».
Αυτός ο σεισμός και τ' αναποδογύρισμα γίνηκε μέσα στον άνθρωπο.
Τρισκαλότυχοι όποιοι αρπαχθήκανε και πεταχθήκανε έξω από το σκοτεινό μνήμα τους,
όπως οι νεκροί που βγήκανε από τους τάφους τη μέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός.
Γιατί αυτοί που λέγω καλότυχους,
ήτανε πρωτύτερα με το κεφάλι κάτω και με τα πόδια απάνω, και θαρρούσανε πως έτσι ήτανε καλά,
κι ο σεισμός του Χριστού τους αναποδογύρισε και τους έστησε απάνω στα ποδάρια τους.
Φώτης Κόντογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου