ΕΊΠΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΉΣ ΣΤΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΊΚΙ ΜΑΣ. Καθίσαμε με τον άντρα μου σε ένα καφέ.

" Καθίσαμε με τον άντρα μου σε ένα καφέ. Ήμασταν νέοι, όμορφοι . Το καφέ ήταν φτηνό και ο καφές ήταν αηδιαστικός. Φορούσα ένα φτηνό φόρεμα για το οποίο ντρεπόμουν, δεν είχαμε λεφτά, ήμασταν φτωχοί. Συνήθιζα να ονειρεύομαι πως αυτός και εγώ θα ήμασταν σε ένα φανταχτερό εστιατόριο, και θα φορούσα ένα όμορφο φόρεμα. Με κοίταξε με λαμπερά μάτια, με αγαπούσε, ήταν ευτυχισμένος και δεν ήξερε τι με βασάνισε... πέθανε πολύ νέος, και έμεινα μόνη. Και στη ζωή μου υπήρχαν πολλά όμορφα και ακριβά εστιατόρια και πολλά όμορφα και ακριβά φορέματα. Αλλά είχε φύγει. Τώρα συχνά θυμάμαι αυτό το επεισόδιο στο καφέ όταν είχα τα πάντα, αλλά δεν το ήξερα...