Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...!!! Ακριβώς 29 χρόνια πριν...!!! ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ.

Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...!!! Ακριβώς 29 χρόνια πριν...!!!

 Ένας φίλος και γείτονάς μου, ο Σπύρος καλή του ώρα, με έπεισε ότι καλό θα ήταν να πάμε να γνωρίσουμε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος για το οποίο είχε ακούσει πολλά...

Αν και άθεος τότε, αφού ήμουν και γω παιδί της ενεργής γενιάς του πολυτεχνείου, λίγο επειδή δεν είχα ξαναπάει στον Άγιον Όρος, αν και ταξιδιάρης, λίγο επειδή κάποια λόγια της πατρικής μου οικογένειας ηχούσαν αμυδρά ακόμα μέσα μου, πείστηκα...!!!

Ενώ φύγαμε με ήλιο από την Ουρανούπολη, όταν φτάσαμε στις Καρυές ήδη χιόνιζε..!!!

Και εδώ αρχίζει το σχέδιο του Θεού...

Όλοι οι προσκυνητές τρέξαμε να τακτοποιηθούμε στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου που είναι η πλησιέστερη μονή στις Καρυές όπου μας πήγε το λεωφορείο. Ο γέροντας της μονής, μη μπορώντας να μας τακτοποιήσει - φιλοξενήσει όλους, επέλεξε να στείλει τους νεότερους σε άλλα μοναστήρια.. Εμείς επειδή θέλαμε να συναντήσουμε τον γέροντα στην Παναγούδα, αγωνιούσαμε να μείνουμε στο μοναστήρι της Ι. Μ. Κουτλουμουσίου που ήταν κοντά.. Εν τω μεταξύ έξω το είχε "στρώσει"..!!!

Δόξα τω Θεώ ο ηγούμενος της μονής, παρότι ειμασταν νέοι τότε, μας κράτησε εκεί.. Ωστόσο μας έπιασε απελπισία λόγω του χιονιού..

Όμως πηγαίνοντας στο κελί- δωμάτιο που μας δόθηκε, ήταν σαν να ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια..!! 

Το μοναστήρι δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα ακόμα και ο φωτισμός γινόταν με λάμπα πετρελαίου όπως στα παιδικά μου χρόνια. Η θέρμανση γινόταν με ξυλόσομπα, όπως στα παιδικά μου χρόνια επίσης. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι εικόνες, όπως στο πατρικό μου σπίτι.. Όλα άρχισαν να ξυπνούν μέσα μου και η επιθυμία μου να συναντήσω τον Άγιο παππούλη μας Παΐσιο, μεγάλωνε διαρκώς.. Όμως ο φίλος μου ο Σπύρος, είχε ακούσει ότι ο γέροντας ήταν άρρωστος και δύσκολα θα μας δεχόταν με τέτοιο καιρό.. Την επομένη μέρα πρωί πρωί (του Αγίου Αθανασίου με το Αγιορείτικο ημερολόγιο) μετά την Θεία Λειτουργία είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας..!!! Κατηφορίσαμε προς το κελί του Γέροντα, τρέχοντας από την ανυπομονησία μας μήπως και τον συναντήσουμε... Υπήρχε μια έλξη που όσο πλησιάζαμε, τόσο μεγάλωνε, όπως η έλξη του μαγνήτη τραβάει ένα σιδηρομαγνητικό υλικό, όπως ο πόλος ενός αστικού νεφελώματος, με μια ελικοειδή τροχιά έλκει ότι αστρικό υπάρχει γύρω του.

Σε λίγο κουτρουβαλώντας πολλές φορές στο χιόνι από την βιασύνη μας, φτάσαμε στην Παναγούδα..

Και ώωω του θαύματος, αν και άρρωστος, ο γέροντας στεκόταν μπροστά στην αυλόπορτα με την ομπρέλα του στο χέρι, γιατί χιόνιζε ακόμη, και μας περίμενε λες και ήξερε για την επίσκεψή μας...!!!

Μόλις φίλησα το χέρι του, με αγκάλιασε και το ροζιασμένο χέρι του χάϊδεψε το κεφάλι μου...!!

Τότε ένοιωσα να διαπερνά το σώμα μου κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα, που όμως δεν σόκαρε, δεν σκότωνε, αλλά θέρμανε κάθε κύτταρο του σώματός μου και έκανε τα πόδια μου να λυγίσουν, όπως το κερί λυγίζει όταν βρεθεί δίπλα σε πηγή θερμότητας.. 

 Ξαφνικά έγινε σεισμός μέσα μου...!!!  Έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα για πολύ ώρα..!!! Αυτά τα δάκρυα ξαφνικά καθάρισαν τα μάτια μου...!!

 Εκεί που δεν έβλεπα το Θεό πουθενά, άρχισα να τον βλέπω παντού στην ζωή μου..!! 

Στις νιφάδες του χιονιού, στους κρυστάλλους που κρεμονταν από τα κλαδιά των δένδρων, στα κύματα της θάλασσας, στο πέταγμα των γλάρων του ταξιδιού της επιστροφής.. Παντού παντού...!!!  Τίποτα δεν ήταν όπως πριν..

 Ακολουθώντας την συμβουλή του αγαπημένου μου παππούλη πήγα και εξομολογήθηκα μόλις επιστρέψαμε στο μοναστήρι.. Η ζωή μου άλλαξε...!!!! 

Δόξα τω Θεώ που οδήγησε τα βήματά μου στον άγιο παππούλη μας Παΐσιο...!!! 

Τον έχω και θα τον έχω για πάντα φύλακα της καρδιάς μου... 

Όσιε Παΐσιε πρέσβευε υπέρ ημών..!!!

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν..!!