Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μια φορά μετά από μια κλήση η ομάδα μας ήρθε σε έναν ηλικιωμένο ιερέα που είχε καρδιακή προσβολή.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μια φορά μετά από μια κλήση η ομάδα μας ήρθε σε έναν ηλικιωμένο ιερέα που είχε καρδιακή προσβολή. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι σε ένα σκούρο μπλε σκελετό με ένα μικρό σταυρό στα χέρια του. Τα αντικειμενικά δεδομένα έδειξαν καρδιογενές σοκ. Η πίεση είναι εξαιρετικά χαμηλή. Ο ασθενής ήταν χλωμός, με κρύο, κολλώδη ιδρώτα, έντονο πόνο. Ταυτόχρονα, εξωτερικά, δεν είναι απλώς ήρεμος, αλλά απολύτως ήρεμος και ανενόχλητος. 

Και σε αυτήν την ηρεμία δεν υπήρχε τέντωμα, ούτε κάτι ψεύτικο.  Με εντυπωσίασε η πρώτη ερώτηση που έθεσε. Ρώτησε: «Υπάρχουν πολλές προκλήσεις; Πιθανότατα δεν είχατε δείπνο ακόμη; " Και στράφηκε στη σύζυγό του, συνέχισε: "Mαρια  φέρε κάτι για να φάνε." Στη συνέχεια, ενώ κάναμε ένα καρδιογράφημα, εγχύσαμε ναρκωτικά, βάζουμε ορο καλούμε μια εξειδικευμένη ομάδα ανάνηψης  ο πάτερ ρώτησε πού ζούμε, πόσο καιρό χρειάζεται για να φτάσουμε στη δουλειά. Ρώτησε με αδύναμη φωνή πόσα παιδιά και πόσο χρονια ήμουν στο παραϊατρικό.

Ανησυχούσε για εμάς,  ενδιέφερονταν για εμάς, χωρίς να δείχνει μια σταγόνα φόβου, ενώ πραγματοποιουσαμε τους χειρισμούς μας, προσπαθώντας να ανακουφίσει τα δεινά του. Είδε τα ανήσυχα πρόσωπά μας, μια γυναίκα που κλαίει, άκουγοντας τη λέξη «καρδιακή προσβολή» όταν καλούσε μια εξειδικευμένη νοσοκόμα. Κατάλαβε τι του συνέβαινε. Ήμουν συγκλονισμένος από αυτόν τον αυτοέλεγχο. 

Πέντε λεπτά αργότερα έφυγε. 

Αυτός ο θάνατος προκάλεσε ένα παράξενο συναίσθημα, το οποίο μου έχει απομείνει μέχρι τώρα. Επειδή τις περισσότερες φορές, τα γεγονότα δεν είναι καθόλου έτσι. Ο φόβος παραλύει τη θέληση των ασθενών. Σκέφτονται μόνο για τον εαυτό τους και για την κατάστασή τους, ακούνε αλλαγές στο σώμα, μέχρι την τελευταία τους αναπνοή να προσκολληθούν στην παραμικρή ευκαιρία να ζήσουν. Οτιδήποτε, αλλά μόνο για να ζήσουν.

Στα δωμάτια, όπου δεν υπάρχει χώρος για εικονίδια και σταυρούς, υπάρχει πάνελ πλάσματος σε ολόκληρο τον τοίχο, όπου στο διάδρομο ζητούν να φορέσουν καλύμματα παπουτσιών σελοφάν, για τη σοβαρή κατάσταση του ασθενούς, γενικά, συμβαίνει ότι παίζεται η «υστερία της τελευταίας στιγμής». Με γκρίνια, στο κρεβάτι, αρπάζουν τα χέρια, κοιτάζουν στα μάτια, ρωτάνε συνεχώς για τη θέση τους και την πρόγνωσή τους για να πιάσουν το βλέμμα του γιατρού, τη φωνή του, λέξεις τουλάχιστον κάποια φανταστική ελπίδα για ένα θαύμα θεραπείας .

Τέτοιοι ασθενείς, προτού πέσουν σε ασυνείδητη, προ-αγωνική κατάσταση, απλά «βασανίζουν» τους συγγενείς τους και τους γύρω τους με το φόβο τους. Οι γιατροί αισθάνονται εξαντλημένοι μετά από ένα τόσο ατυχές αποτέλεσμα. Όχι  επειδή δεν μπορούσαν να παρέχουν πλήρη βοήθεια και να σώσουν τον ασθενή. Νιώθουν το κενό και την  απώλεια επειδή ο θάνατος εδώ έχει κατακτήσει ένα άτομο. 

Παρεμπιπτόντως, ακριβώς οι ίδιοι ασθενείς που «νικήθηκαν» από τον φόβο κρεμιυν στα κρεβάτια τους  εικόνες, τραπέζια γεμάτα θρησκευτική λογοτεχνία, λάμπες τρεμοπαίζουν παντού και οι ασθενείς αντί για φάρμακα που συνταγογραφούνται από γιατρούς πίνουν μόνο αγιασμό.

Αλλά μετά το θάνατο αυτού του ιερέα, ακόμα, παραδόξως, ζει μέσα μου ένα αίσθημα ήρεμης χαράς. Ο θάνατος δεν επικράτησε εκεί. Και όταν «επαναλαμβάνω» στη μνήμη μου 2-3 ​​τέτοιες περιπτώσεις από την πρακτική μου, το ερώτημα προκύπτει φυσικά: «Θάνατος, πού είναι το τσίμπημά σου;» 

Georgy Egorov, γιατρός ασθενοφόρων