,, Σήμερα ήμουν στο δάσος και αγκάλιασα ένα δέντρο, βγάζοντας τη σιωπή μου από το τσουβάλι ... Του έδωσα την αλάνθαστη κραυγή και το ανείπωτο γέλιο. Ο άρρητος λόγος και η πονηρή σκέψη. Το κοίταξα, το χάιδεψα, τον παρακάλεσα να με κρατήσει στην αγκαλιά του και ...έκλεισα στη σιωπή μου. Να μην υπόσχεται ποτέ ξανά τίποτα, αλλά να κοιτάζει τον ουρανό και όταν είναι έτοιμο να δώσει τη σκιά του. Άγγιξα τις ρίζες του με τα πόδια μου, ψάχνοντας τα βάθη... Και κοίταξα ψηλά στον ουρανό. Έβλεπα τον εαυτό μου σε αυτό και ήξερα ότι μπορούσα να συλλογιστώ.
Καθοδήγηση, σκοπός, έμπνευση. Θα είναι καλό ...! "
Πρωτ. Χρυσόστομος Φιλιπέσκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου