Μόνος του εδώ και τριάντα χρόνια στο μικρό του κελλάκι στην Σκήτη της Αγίας Άννης. Πιο πριν για πολλά χρόνια στην Λαύρα του Αγίου Όρους.
Εργόχειρό του, να πλέκει κομποσχοίνια.
Απαράκλητη ζωή, με απίστευτες δυσκολίες και στερήσεις...μα τόσο ευλογημένη.
Μου έλεγε και μου ξαναέλεγε ποσό ευλογημένος νιώθει μέσα στην ερημιά. Χωρίς την βαβούρα των πόλεων, χωρίς τα περιττά του κόσμου.
Πάντα ξυπόλητος. Το μαλλί του πιασμένο βιαστικά σχεδόν στην κορυφή του κεφαλιού του.
Δεν τον νοιάζει η εξωτερική του εμφανίση. Έχει απεκδυθεί εδώ και χρόνια τον «καθωσπρεπισμό».
Αυτό που τον νοιάζει είναι να λαμβάνει σε κάθε Θεία Λειτουργία Σώμα και Αίμα Χριστού.
Απλός και εύχαρις.
80 χρόνων, όμως με την σπιρτάδα ενός εφήβου.
Να τι κάνει η έρημος του Αγίου Όρους. Σε τρέφει με τη νιότη της Χάριτος.
Αθανάσιος το όνομά του.
Μοναχός.
Μόνος με τα τσακάλια.
Με παρέα τους Οσίους της ερήμου.
Δεν έχει τις ανέσεις μας, αλλά είναι άνετος. Αρχοντική καρδιά. Καθαρή.
Μιλά και νομίζεις ότι ακούς κάποιον άνθρωπο μια άλλης εποχής.
Ναι, της εποχής όπου η αγάπη για τον Χριστό δεν είναι λόγια αόριστα αλλά συγκεκριμένες πράξεις.
Πράξεις έμπρακτης αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο.
Υ.Γ. Η φωτογραφία σίγουρα τον «αδικεί».
Πηγή: Paulos Papadopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου