Ήξερα μια ευσεβή εργατική οικογένεια, αποτελούμενη από έναν σύζυγο, μια σύζυγο και επτά παιδιά. Ζούσαν κοντά στη Μόσχα. Ήταν στην αρχή του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όταν το ψωμί δινόταν σε κάρτες και σε πολύ περιορισμένες ποσότητες. Παράλληλα, οι μηνιαίες κάρτες δεν ανανεώνονταν σε περίπτωση απώλειας.
Για ψωμί σε αυτή την οικογένεια, ο μεγαλύτερος από τα παιδιά, ο Κόλια, δεκατριών ετών, πήγε στο κατάστημα. Τον χειμώνα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, σηκωνόταν νωρίς και πήγαινε για ψωμί, που έφτανε μόνο στους πρώτους αγοραστές.
Ήρθε πρώτος και περίμενε στην πόρτα του μαγαζιού. Βλέπει - υπάρχουν τέσσερα παιδιά. Παρατηρώντας τον Κόλια, πήγαν κατευθείαν κοντά του. Σαν αστραπή, η σκέψη πέρασε από το κεφάλι μου: «Τώρα θα μου πάρουν τίς κάρτες ψωμιού». Και αυτό θά καταδίκασε όλη την οικογένεια στην πείνα. Με φρίκη, φώναξε ψυχικά: «Άγιε Νικόλαε, σώσε με».
Ξαφνικά, ένας ηλικιωμένος εμφανίστηκε κοντά, ο οποίος τον πλησίασε και του είπε: «Έλα μαζί μου». Πιάνει τον Κόλια από το χέρι και, μπροστά στους έκπληκτους και μουδιασμένους τύπους, τον πηγαίνει στο σπίτι. Εξαφανίστηκε κοντά στο σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου