Στην οδό Biruinței, ακριβώς στο τέλος, υπάρχει ένα στενό δρομάκι με μερικά ερειπωμένα σπίτια.
Υπάρχει μια μοναχική ηλικιωμένη γυναίκα, μια χήρα 30 ετών, με ένα άψογο λευκό κουτάβι. Μένει σε ένα μικρό δωμάτιο 6 τετραγωνικών μέτρων.
Με δέχεται με μεγάλη χαρά. Μου δίνει δύο παξιμάδια. Φιλήστε την εικόνα της Γέννησης.
Της λέω: μάνα, τι γίνεται με τη μοναξιά;
Πατέρα, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από τη βαθιά σιωπή, στην οποία ακούς πώς ο Θεός σε κουβαλάει στην αγκαλιά του. Δεν είμαι μόνη. Καθόλου. Ανοίγω το βιβλίο προσευχής και ξαφνικά νιώθω τον Σωτήρα, την Παναγία, τον άγγελο να χτυπά τα φτερά του. Είναι θαύμα να μένεις με τον Θεό.
Η θεραπεία της μοναξιάς είναι η προσευχή.
Η θεραπεία για την κατάθλιψη είναι η αίσθηση της παρουσίας και της αγάπης του Θεού.
ΠΑΤΗΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΣΤΡΑΤΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου