Ψαλμός 90. Ερμηνεία! 14 .Ὅτι ἐπ᾿ ἐμὲ ἤλπισε, καὶ ῥύσομαι αὐτόν· σκεπάσω αὐτόν, ὅτι ἔγνω τὸ ὄνομά μου.

14 .Ὅτι ἐπ᾿ ἐμὲ ἤλπισε, καὶ ῥύσομαι αὐτόν· σκεπάσω αὐτόν, ὅτι ἔγνω τὸ ὄνομά μου.

Ἐπειδὴ μὲ ἐμπιστεύθηκε, ἐπειδὴ κατέθεσε τὴν ἐλπίδα του σ᾽ ἐμένα, θὰ τοῦ προσφέρω τὴ σωτηρία. Καὶ μάλιστα θὰ γίνω ὁ προστάτης του, ὁ

σκεπαστής του, γιατί γνωρίζει τὸ ὄνομά μου.

Τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ «γνωρίζεται» ὡς σχέση μὲ αὐτόν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ στὴν ἰουδαϊκὴ παράδοση τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ γράφεται ἀλλὰ

δὲν προφέρεται, δηλαδὴ τὸ ὄνομά του τὸ ζοῦμε ὡς παρουσία τῶν θείων ἐνεργειῶν.

Μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ θὰ ἀποκαλυφθεῖ καὶ τὸ πραγματικὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ: εἶναι ὁ Υἱός του. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς

ὑπογραμμίζει ὅτι ἦλθε νὰ μᾶς γνωρίσει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ: Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις (Ἰωάν. 17,6)

15. Κεκράξεται πρός με, καὶ ἐπακούσομαι αὐτοῦ, μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν

θλίψει· ἐξελοῦμαι αὐτόν, καὶ δοξάσω αὐτόν.

Ὁ πιστὸς ποὺ καταθέτει τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεὸ ἱδρύει ἕναν διάλογο μαζί του. Ὁ πιστὸς «κράζει» καὶ περιγράφει τὴν κατάστασή του, τὴν

ὅποια κατάστασή

του, καὶ ὁ Θεὸς ἀνταποδίδει. Ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια

ὑπάρχει αὐτὴ ἡ σωτηριώδης ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ποὺ καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν δεχθεῖ ὡς σωτήρα του. Στο Δευτερονόμιο καταγράφεται ὡς

οὐσιῶδες δίλημμα ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἂν θὰ διαλέξει τὸν θάνατο ἢ τὴ ζωή: Διαμαρτύρομαι ὑμῖν σήμερον τόν τε οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν

ζωὴν καὶ τὸν θάνατον δέδωκα πρὸ προσώπου ὑμῶν, τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν κατάραν· ἔκλεξαι τὴν ζωὴν σύ, ἵνα ζήσῃς σὺ καὶ τὸ σπέρμα σου

(Δευτ. 30,19).

16. Μακρότητα ἡμερῶν ἐμπλήσω αὐτὸν καὶ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριόν μου.

Τὸ περιεχόμενο τοῦ ἔμβιου βίου, αὐτοῦ ποὺ ὀνομάζουμε παρούσα ζωή, δὲν εἶναι μιὰ ἁπλὴ ἀριθμητικὴ μακροημέρευση, ἀλλὰ μιὰ προετοιμασία γιὰ τὴ συνάντηση μὲ τὸν Θεό. Επομένως τὸ δεύτερο ἡμιστίχιο εἶναι σημαντικό, γιατὶ ἀναδεικνύει τὸ θεμελιῶδες ζητούμενο, ποὺ εἶναι

ἡ ἀποκάλυψη τῆς σωτηρίας. Μια τέτοια ἀποκάλυψη καταγράφεται στο

εὐαγγέλιο, ὅταν ὁ πρεσβύτης Συμεὼν καταξιώνεται νὰ κρατήσει στὰ χέρια του τὸν σαρανταήμερο Ἰησοῦ καὶ νὰ ἀναγνωρίσει στὸ πρόσωπό το

τὸν Σωτήρα (ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου – βλ. Λουκ. 2,25-32). Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν εἰδή, δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἡ παρούσα ζωή

Ὅλοι οἱ πιστοὶ περνᾶμε ἀπὸ τὴ δοκιμασία τῆς ἐπιβίωσης καὶ τῆς μακροημέρευσης. Στὴν προσευχητική μας ἄσκηση ἀναζητοῦμε τὴ μακροημέρευση (μακρότητα ἡμερῶν) καὶ ὅ,τι τὴν προϋποθέτει, π.χ. τὴν ὑγεία. Όμως, παγιδευόμαστε συχνὰ στὸν πειρασμὸ νὰ αὐτονομοῦμε τὸ ἀγαθὸ τῆς ὑγείας καὶ μάλιστα μὲ ὑπερβολικὲς ἐνέργειες. Πίσω ἀπὸ αὐτὴ (τὴν ἕως δαιμονική, ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ) στάση ὑποκρύπτεται ἡ ἀπιστία, ἡ ἀπουσία πίστης στὴν ἀθανασία. Ξεχνᾶμε ὅτι μὲ τὸν θάνατο ξεμπερδέψαμε ὅταν «πνιγήκαμε» στὸ νερὸ τῆς κολυμπήθρας κατὰ τὴ βάπτισή μας, καὶ ἀναδημιουργηθήκαμε ἐνταγμένοι στὴν ἀπερίσταλτη

ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ξεχνᾶμε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ μετέχουμε στὴ θεία Εὐχαριστία κατ᾽ οὐσίαν ἐπαναλαμβάνουμε τη δήλωση τοῦ πρεσβύτη Συμεών: Νῦν ἀπολύεις (= μπορῶ νὰ πεθάνω) [...] ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου.

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἀνθρώπου, εἶναι τὸ σημαντικότερο ἀγαθό. Γιατὶ στὴ διάρκεια τῆς παρούσας ζωῆς μας καλούμαστε νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς ἱστορίας, μιᾶς ἱστορίας ποὺ ἀντλεῖ ἀξία ἐπειδὴ ἀκριβῶς τὴν ἀνέλαβε καὶ

τὴν νοηματοδότησε ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του, τὸν θάνατό του,

τὴν ἀνάστασή του καὶ τὴν ἀνάληψή του. Μὲ τὴν τελευταία μάλιστα ἀνήγαγε τὴν ἱστορία σὲ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἐνθρόνισε τὴν ἀνακαινισμένη ἀνθρώπινη φύση, τὸν ὅλο ἄνθρωπο δηλαδή, στὸν τόπο καὶ τὸν

τρόπο τῆς ἀθανασίας.

Ὅταν φθάνει ἡ ὥρα τοῦ ἔμβιου θανάτου, ὅποτε κι ἂν ἔρθει αὐτὴ ἡ ὥρα, εἶναι σημαντικὸ νὰ γνωρίζουμε ὅτι δὲν πεθαίνουμε ἀλλὰ εἰσερχόμαστε

σὲ κατάσταση ὕπνου. Πρόκειται, τολμῶ νὰ πῶ, γιὰ μία οὐσιώδη στάση ζωῆς, ποὺ διακρίνει τοὺς ἀνθρώπους σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὀνομάζουν τὸν τόπο

ταφῆς «νεκροταφεῖο» καὶ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸν ὀνομάζουν «κοιμητήριο».

Παγιδευμένοι στὴν ἀντίληψη ἑνὸς συμβατικοῦ χρόνου, ποὺ τὸν ἀντιλαμβανόμαστε ὡς τὴ μόνη πραγματικότητα, ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἀνάσταση

τῶν κοιμηθέντων συμβαίνει τὴν ἑπόμενη στιγμὴ ἀπὸ τὴν κοίμησή τους,

ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει χρόνος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στὸν ἄνθρωπο λοιπὸν ἐναπόκειται νὰ διέλθει τὰ ὅσα ἔτη βίου τοῦ ἀναλογοῦν, κατὰ ἕναν μυστικό υπολογισμό, προετοιμάζοντας τὸν ἑαυτό του, μὲ ἄσκηση (σωματικὴ καὶ πνευματική) καὶ μὲ παιδεία (κατὰ Θεὸν παιδεία), γιὰ νὰ βρεθεῖ στοὺς κόλπους τοῦ οὐρανίου Πατρός.