«Βγάλε το σταυρό!…»
Ίσως πολύ σύντομα έρθει η στιγμή που ο καθένας μας θα ρωτηθεί: σε ποιον πιστεύετε; Ομολογούμε τότε άφοβα τον Χριστό; Ή θα απαρνηθούμε για χάρη του κορεσμού και της ψυχικής ηρεμίας; Για να ενισχύσουμε την πίστη μας, χρειάζεται να στραφούμε συχνότερα στη ζωή των εξομολογητών που υπέφεραν για την πίστη.
Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου στη Σαμαρκάνδη, συνάντησα τον γέρο ιερέα πατέρα Κοντράτ και την ψαλμωδό Αγριππίνα Ιβάνοβνα Μελεντσούκ. Η μοίρα τους είναι καταπληκτική. Και οι δύο είναι από τη Λευκορωσία. Και τα δύο είναι παλιά. Και οι δύο είναι ανάπηροι. Και οι δύο υπηρέτησαν 10 χρόνια. Έμαθαν ότι ήταν συμπατριώτες στην εκκλησία: ο ιερέας επέστησε την προσοχή στην γκριζομάλλα ηλικιωμένη γυναίκα Αγριππίνα Ιβάνοβνα - ψάλλεται καλά. Είχε τόσο υπέροχη φωνή! Η Αγριππίνα υπέφερε για τον σταυρό – δηλαδή για τον σταυρό του Χριστού, τον οποίο δεν αφαίρεσε ούτε όταν απειλήθηκε με φυλακή και εξορία. Οι γονείς της - «εχθροί του λαού» - συνελήφθησαν και την έστειλαν σε ορφανοτροφείο. Όταν μεγάλωσε, έπιασε δουλειά στο Μινσκ σε ένα εργοστάσιο υφαντικής. Ο επιστάτης του εργαστηρίου της παρατήρησε ότι φορούσε σταυρό και την πλησίασε: «Αγριππίνα, βγάλε το σταυρό». Είναι σιωπηλή - δεν είπε τίποτα. Ο κύριος ήρθε σε αυτήν την επόμενη μέρα με την ίδια απαίτηση. Εκείνη πάλι δεν απάντησε και δεν έβγαλε το σταυρό, αν και μπορούσε, όπως πολλοί, να τον βγάλει για επίδειξη ή να τον κρύψει κάπου. Το τρίτο βράδυ, ο κύριος της μίλησε απότομα, σχεδόν φωνάζοντας: «Αγριππίνα, γιατί δεν έβγαλες το σταυρό;»
Αυτό είναι, αυτό είναι. Ο σταυρός τους εμπόδισε. Εκείνη πάλι δεν απάντησε. Το τέταρτο βράδυ την κάλεσαν στο γραφείο. Δύο άντρες με μαύρα δερμάτινα μπουφάν κάθισαν στο γραφείο του διευθυντή. «Θα έρθεις σε εμάς», της είπαν. Ήταν απρόθυμη. Και ο διευθυντής άρχισε να τον ηρεμεί: «Εμπρός, Αγριππίνα, τι φοβάσαι;» Άλλωστε, δεν μπορείς να ξεφύγεις - θα σε φέρουν πίσω... Όταν δύο σιδερένιες πύλες έκλεισαν πίσω από το αυτοκίνητο, η καρδιά της Αγριππίνας χτυπούσε δυνατά: «Ω, πού σε έφεραν;» Εκείνη ούρλιαξε: «Άσε με να φύγω!» Ναι, ήταν ήδη αργά. Κάθισαν τη συλληφθείσα στο τραπέζι - και άρχισαν οι ανακρίσεις: πού γεννήθηκε, ποιοι ήταν οι γονείς της, οι συγγενείς της - τη ρώτησαν για όλα
Οι ερευνητές άλλαξαν ο ένας μετά τον άλλο, ξεκινώντας πρώτα να κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις και όλη αυτή την ώρα εκείνη κάθισε σε ένα σκαμνί. Μετά λέει: «Λοιπόν μέχρι πότε θα με πειράζεις;» Θέλω να φάω! Της έφεραν ένα κομμάτι ψωμί και μια κούπα βραστό νερό. Τότε είδαμε έναν σταυρό. Απαίτησαν: - Βγάλε το σταυρό! - Όχι, δεν θα το βγάλω - έχω βαφτιστεί. Δεν επέμειναν, αλλά πλησίασαν τρεις φρουροί: «Βγάλε το φόρεμά σου!» - Οχι! Σκότωσε με - δεν θα βγάλω το φόρεμά μου! Είμαι ένα κορίτσι. Δεν ωφελεί να διαμαρτύρεσαι. Την εξέτασαν χονδρικά για να δουν αν υπήρχαν σημεία στο σώμα της, κρεατοελιές, κονδυλώματα - κάποια ειδικά σημάδια σε περίπτωση διαφυγής. Δεν καταλάβαινε ακόμα τι γινόταν τότε.
Μετά την ανάκριση, απαίτησε: «Πάρε με σπίτι!» -Πού να σε πάω το βράδυ; Χαλαρώστε μαζί μας. Την πήγαν στην ντουλάπα όπου ήταν αποθηκευμένες οι σανίδες και την ξάπλωσαν σε ένα γυμνό ξύλινο κρεβάτι. Αποκοιμήθηκε βαθιά - είχε υποφέρει από ανακρίσεις. Το πρωί πήδηξα, ήθελα να φιλήσω τον σταυρό μου, να τον αρπάξω - αλλά δεν υπήρχε σταυρός. Έψαξα και έψαξα, αλλά δεν υπήρχε πουθενά. Το βράδυ, ενώ κοιμόταν, ήρθαν και αφαίρεσαν τον σταυρό. Η Αγριππίνα δεν επέστρεψε ποτέ στο εργοστάσιο. Στάλθηκε στη φυλακή για 10 χρόνια στην τάιγκα του Krasnoyarsk χωρίς καμία δίκη.Κανείς δεν είπε γιατί. Δεν υπήρχε ετυμηγορία.
Δούλεψε στην υλοτομία για δέκα χρόνια. Και μετά την απελευθέρωση, δεν πήγε στη Λευκορωσία, αλλά στο Ουζμπεκιστάν, όπου γνώρισε τον συμπατριώτη της, τον πατέρα Kondrat, και έγινε ψαλμωδός. Και ο ιερέας ήταν πραγματικά θαυματουργός. Προς το τέλος της ζωής του ξεράθηκε τελείως και του έγινε δύσκολο. Η μητέρα Αγριππίνα τον άκουσε να στέκεται μπροστά στις εικόνες (και είχε εικόνες από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι!) και τον ρώτησε: «Κύριε!» Ευλόγησέ με να πεθάνω ανώδυνα! - Πατέρα, τι κάνεις, τι ρωτάς; - Του λέει η Αγριππίνα. - Γιατί ζητάς θάνατο; -Μάνα, κουράστηκα. Δεν μπορώ. Σκληρά. Λοιπόν, πού είμαι, γέρος; Είναι καιρός να πεθάνεις», απαντά ο πατήρ Κόντρατ και προσεύχεται ξανά, «Υπεραγία Θεοτόκε!» Βοήθησέ με να πεθάνω ανώδυνα... Μόλις πλησίασα την εικόνα, έπεσα και πέθανα. Αυτό έγινε το 1977. Με πήραν τηλέφωνο - ήρθα στην κηδεία. Τότε η μητέρα Αγριππίνα είπε τα πάντα - για αυτόν και για τον εαυτό της. Τι είδους σχολείο ζωής έχει περάσει; Πέρασε 10 χρόνια στο δάσος μόνο και μόνο επειδή φορούσε σταυρό. Κάποιοι φορούν ένα σταυρό στα αυτιά τους σαν στολίδι και γελούν με το προσκυνητάρι, ενώ υπάρχουν τραγουδιστές και τραγουδιστές που φέρονται απρεπώς στον σταυρό και βλασφημούν. Αλλά ο απλός Ρώσος στρατιώτης Ευγένιος δεν αφαίρεσε τον σταυρό, όπως του ζητήθηκε με αντάλλαγμα τη ζωή του, και υπέστη μαρτύριο στα χέρια των Τσετσένων ληστών. Και σήμερα η ομολογία είναι ζωντανή στις καρδιές των Ορθοδόξων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου