«Δεν μπορώ να πάω στην εκκλησία!…»
Μέσα στα χρόνια της υπηρεσίας μου, πόσους διαφορετικούς προσκυνητές και εξομολογητές έχω δει - από όλη τη Ρωσία! Οι άνθρωποι έρχονται στον ιερέα με διάφορες αμαρτίες, αλλά είναι ιδιαίτερα πικρό να ακούς για τις σοβαρές συνέπειες που συμβαίνουν σε όσους βλασφημούν ή χλευάζουν εικόνες. Ένα τέτοιο περιστατικό συνέβη στη Σαμαρκάνδη. Η ολονύχτια αγρυπνία του Σαββάτου είχε ήδη τελειώσει και ο κόσμος έφευγε. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε στην πόρτα του ναού ένας νεαρός άνδρας, πολύ άρρωστος ακόμα και στην όψη. Είναι καλοκαίρι, κάνει ζέστη - και φοράει καπέλο και κρατάει το κεφάλι του. Ένας ενορίτης που καθάριζε την εκκλησία τον πλησίασε: «Θείο, άδειασε την εκκλησία, πρέπει να κλείσει». Αλλά δεν φαινόταν να ακούει, ακούμπησε στην πόρτα. Τον κάθισα σε ένα παγκάκι και άρχισα να τον ρωτάω: «Τι συμβαίνει;» Είστε άρρωστος? «Πονάει το κεφάλι μου», απάντησε. - Πόσο καιρό σου συμβαίνει αυτό; Είπε τη θλιβερή ιστορία του. «Σπούδασα στο ινστιτούτο και ντρεπόμουν πολύ που είχαμε εικόνες στο σπίτι - η μητέρα μου προσευχόταν μπροστά τους κάθε μέρα. Δεν πίστευα στον Θεό. Η «οπισθοδρόμηση» της μητέρας φαινόταν ανόητη. Πόσες φορές την έχω ρωτήσει: «Μαμά, πάρε τα εικονίδια!» -Τι λες, γιε μου, πώς μπορείς να πεις κάτι τέτοιο! Της μάλωνα για πολλή ώρα, αλλά η μητέρα μου δεν την ένοιαζε! Τελικά, αποφάσισα να μην την παρακαλέσω άλλο, αλλά απλώς να αφαιρέσω τα εικονίδια. Τα έκρυψε για να μην τα βρει κανείς. Η μαμά γύρισε σπίτι από τη δουλειά, και ιδού, δεν υπήρχαν εικονίδια. — Volodya, πού είναι τα εικονίδια; - Μη ρωτάς, μαμά, δεν υπάρχουν. - Πού τα πήγες Βολόντια; Δώσε το, μην παίρνεις την αμαρτία στην ψυχή σου! - Δεν υπάρχουν εικονίδια. Όσο κι αν ρώτησε η μητέρα μου, δεν μπορούσα να της πω τι έκανα με τα εικονίδια. Άρχισε να κλαίει. Έκλαψε για πολλή ώρα. Παρακάλεσε: «Δώσε μου τα εικονίδια!» σιωπούσα. Τελικά, η μητέρα είπε βιαστικά: «Είσαι ανόητος και θα παραμείνεις ανόητος!» Αυτό είναι όλο. Αυτά τα λόγια με έκαναν να νιώσω λίγο άβολα. Όμως ήμουν γενναίος και ξάπλωσα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αλλά στη μία και μισή το πρωί ξύπνησα από έναν τρομερό πόνο στο κεφάλι μου - ένιωσα τόσο άσχημα που άρπαξα το κεφάλι μου και ούρλιαξα με την κορυφή της φωνής μου. Η μητέρα μου κάλεσε ασθενοφόρο και με πήγαν στο ψυχιατρείο. Ξάπλωσα εκεί για έξι μήνες, όσο κι αν μου έκαναν ένεση, οι πονοκέφαλοι δεν έφευγαν και εγώ ο ίδιος φαινόταν να έχω ψυχική βλάβη. Μάνα, να κλάψουμε, να κατακρίνουμε τον εαυτό σου: - Γιατί το είπα στον γιο μου; Πρώτα τρέχει σε μια εκκλησία, μετά σε μια άλλη - μετανοεί και ζητά συγχώρεση. Γιατί να ρωτήσω αν δεν υπάρχουν εικονίδια... Τελικά αποφάσισα, πήγα στο νοσοκομείο, έγραψα μια απόδειξη για να με αφήσουν να πάω σπίτι. Και δεν κοιμήθηκα στο σπίτι για περισσότερο από μισό μήνα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ - αυτό είναι όλο. Κανένα χάπι δεν βοηθάει. Κάποιος μου είπε: "Volodya, πήγαινε στην εκκλησία." Έτσι ήρθα στην εκκλησία. Είναι πιο εύκολο για μένα εδώ - έχει γίνει τόσο ήρεμο. Μπορώ να μείνω μαζί σου για το βράδυ;..» Αυτός ο δύστυχος Βολόντια έβγαλε το καπέλο του και στάθηκε με το κεφάλι ακουμπισμένο στο πλαίσιο της πόρτας. Όλοι έχουν ήδη φύγει από την εκκλησία, αλλά αυτός εξακολουθεί να στέκεται εκεί, σαν να τον είχε πάρει ο ύπνος. Του θυμίζουν ξανά: «Ο ναός κλείνει ήδη...» Απομακρύνθηκε μερικά βήματα. Και μετά ξαναρωτάει: «Μπορώ να περάσω τη νύχτα μαζί σου;» Λοιπόν, τον ταΐσαμε δείπνο και τον αφήσαμε όλη τη νύχτα. Μετά άλλο ένα. Και έτσι έζησε στην εκκλησία για ένα μήνα - δεν σκέφτηκε καν να γυρίσει σπίτι. Στο γκαράζ του έφτιαξαν ένα κρεβάτι, μια ντουλάπα και ένα τραπέζι. Διάβαζε πολύ - του έδιναν βιβλία... Αλλά η μητέρα του τον έχασε εντελώς: και στο ανατομικό τμήμα, και στην αστυνομία,Πήγα στο νοσοκομείο και δεν με βρήκα πουθενά. Κλαίει ξανά: "Πού πήγε ο Volodya;" Σε μια γειτονική εκκλησία της είπαν ότι ο γιος της ήταν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ήρθε τρέχοντας κοντά μας και ξέσπασε σε κλάματα: "Volodya, είσαι ζωντανός!" Ο Θεός να ευλογεί! Νόμιζα ότι σε είχα χάσει εντελώς... Γιε μου, συγχώρεσέ με! - Μαμά, ευχαριστώ τον Θεό για όλα. - Πάμε σπίτι, γιε μου. - Όχι, μαμά, δεν θα πάω. Νιώθω καλά εδώ. Έκλαψαν μαζί και μετά η μητέρα ρώτησε ξανά: «Μα ακόμα, Volodya, πού έβαλες τα εικονίδια;» - Ω, μαμά, έφυγαν - μην το ρωτάς άλλο! — ο γιος έγινε πάλι μελαγχολικός. Έζησε λοιπόν στην εκκλησία μας τρία χρόνια. Αλλά δεν μπήκα στον ίδιο τον ναό - δεν το τόλμησε. Μια μέρα τον ρώτησα: «Volodya, πάμε, βοήθησέ με να διαβάσω το μνημόσυνο». Μόλις πέρασε το κατώφλι του ναού, ανατρίχιασε, σαν να τον είχαν χτυπήσει, όταν έπιασε το κεφάλι του: «Ωχ!!!» Πατέρα, δεν μπορώ να πάω στην εκκλησία! Και έτρεξε έξω από το ναό. Μόνο μέσα στο φράχτη της εκκλησίας μπορούσε να περπατήσει ήρεμα. Αυτό σημαίνει - ένα εικονίδιο! Είναι τρομακτικό όχι μόνο να βλασφημείς, αλλά να την αγγίζεις χωρίς σεβασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου