Αυτή η ιστορία, που συνέβη το φθινόπωρο στο Abakan, εξέπληξε πολλούς.

 

Αυτή η ιστορία, που συνέβη το φθινόπωρο στο Abakan, εξέπληξε πολλούς.

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΣΩΣΕ ΠΕΝΤΕ ΦΟΡΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟ ΤΗΣ ΧΑΚΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ

Μια ηλικιωμένη γυναίκα και ένα κοριτσάκι διέσχιζαν τη διασταύρωση Taras Σεφτσένκο και Λένιν. Περπατήσαμε στο πράσινο φως και επομένως δεν κοιτάξαμε πολύ γύρω μας. Ξαφνικά ακούστηκε ένα εκκωφαντικό τρίξιμο των φρένων, ένα ξένο αυτοκίνητο που ορμούσε με μεγάλη ταχύτητα πετούσε προς τους ανθρώπους και κόντευε να συντρίψει δύο πεζούς.

Η γυναίκα, προσπαθώντας να προστατεύσει, θωράκισε το κορίτσι με τον εαυτό της.

Όμως... δεν υπήρξε σύγκρουση. Την τελευταία στιγμή το ξένο αυτοκίνητο πετάχτηκε κυριολεκτικά πάνω σε αυτοκίνητο που στεκόταν δίπλα του. Μάρτυρες του περιστατικού είπαν αργότερα έκπληκτοι: δεν μπορεί, σύμφωνα με όλους τους νόμους της φυσικής, το αυτοκίνητο έπρεπε να είχε χτυπήσει ανθρώπους!

Αποδεικνύεται ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν τέτοια θαύματα στην ηρωίδα του περιστατικού, τη Nadezhda Repyeva. Η Ζενίνα είναι σίγουρη ότι ο φύλακας άγγελός της την έχει σώσει περισσότερες από μία φορές στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν το πρόβλημα ή ο θάνατος ήταν μόλις ένα βήμα μακριά.

Οι συγγενείς της Nadezhda πιστεύουν επίσης στη θαυματουργή σωτηρία, αν και δεν μπορούν να ονομαστούν φανατικοί - είναι απλοί χωρικοί, εύκολοι στην επικοινωνία και φιλόξενοι για τους επισκέπτες. Η ιστορία έγινε κατά λάθος γνωστή στους δημοσιογράφους της Komsomolskaya Pravda και η Nadezhda συμφώνησε να το πει.

ΠΗΔΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΕΦΥΡΑ

- Έλα, έλα μέσα, - Η Nadezhda Repyeva, μια αδύνατη γυναίκα άνω των εξήντα, βιάζεται να κλείσει τις πόρτες πίσω μας για να μην βγει η ζεστασιά, - τώρα θα μιλήσουμε, ας πιούμε τσάι!

Η Nadezhda έχει μια «κλασικά» άνετη εξοχική κατοικία στο χωριό Χακασιανό Arshanovo. Υπάρχει μια ζεστή σόμπα, που πρέπει να θερμαίνεται κάθε μέρα με κρύο, και ένα παλιό βραστήρα με σφυρίχτρα, και μια «γωνιά προσευχής» με εικόνες της Μητέρας του Θεού και του Αγίου Νικολάου...

- Θυμάμαι τον εαυτό μου νωρίς: Γεννήθηκα στη Σαχαλίνη στο χωριό ορυχείων Mgachi σε μια μεγάλη οικογένεια. Ήμασταν εννιά, εγώ ήμουν η όγδοος. Οι καιροί δεν ήταν εύκολοι, η ζωή ήταν δύσκολη: οι γονείς μου δούλευαν στο ορυχείο, αλλά στο σύνολό τους τα κατάφεραν», λέει η Nadezhda στην Komsomolskaya Pravda-Krasnoyarsk, δείχνοντας οικογενειακές φωτογραφίες εκείνων των χρόνων.

 - Όταν ήμουν 10 μηνών, οι γονείς μου πήγαν στο Σότσι για να χαλαρώσουν, παίρνοντας μαζί τους τα τρία μικρότερα παιδιά τους. Φτάσαμε στη Μόσχα με το τρένο, ήταν φθηνότερα, και εμείς τα παιδιά αντέξαμε καλύτερα το ταξίδι. Στην πρωτεύουσα, αποφασίστηκε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και να περπατήσουμε στην πόλη. Η ζέστη ήταν απίστευτη και ο πατέρας αποφάσισε να κολυμπήσει στον ποταμό Μόσχα. Η μητέρα μου και εγώ ήμασταν στη γέφυρα και την παρακολουθούσαμε από ψηλά. Καθόμουν στην αγκαλιά της μητέρας μου σε όλη τη διαδρομή, και για να ξεκουραστώ, με έβαλε στα πόδια και αποσπάστηκε μιλώντας σε κάποιον. Εκείνη την ώρα σύρθηκα ανάμεσα στα κάγκελα και βλέποντας τον μπαμπά μου να κολυμπά, πήδηξα κοντά του...

Η φοβισμένη μητέρα ούρλιαξε τρομερά, αλλά δεν πρόλαβε να σταματήσει τη μικρή Nadya. Ύψος προς το νερό - 15 μέτρα. Η Nadezhda θυμάται ότι από κάποιο θαύμα ο πατέρας της κατάφερε να κολυμπήσει στη γέφυρα και το κορίτσι έπεσε ακριβώς στα απλωμένα χέρια του. Οι μάρτυρες τότε ξαφνιάστηκαν: ουάου, πόσο ασυνήθιστα έγιναν όλα!

ΔΙΑΣΩΣΗ ΑΠΟ ΒΙΑΣΤΗ

Ένα άλλο περιστατικό συνέβη στη Nadya όταν ήταν 10 ετών. Μια συνηθισμένη χειμωνιάτικη μέρα, κοντά στη βιβλιοθήκη του χωριού της, η κοπέλα συνάντησε έναν άντρα που ζήτησε από το αφελές παιδί να το πάει στο νεκροταφείο: λένε, δεν ξέρω τον τρόπο, δεν είμαι ντόπιος. Το κορίτσι, που είχε μάθει να σέβεται τους μεγαλύτερους της, αποφάσισε να του δείξει τον δρόμο. Το νεκροταφείο βρισκόταν πίσω από το χωριό: παρόλο που ήταν μέρα με τη μέρα, δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω, και υπήρχε ένα δάσος εκεί κοντά. Κάποια στιγμή, το κορίτσι φοβήθηκε: την έπιασε ένας πολύ στοργικός θείος: την άγγιζε στον ώμο ή την έπαιρνε από το χέρι.

- Και κοντά στο νεκροταφείο έβγαλε το παλτό του και το πέταξε κατευθείαν στο χιόνι λέγοντας: κάτσε, κάτσε εδώ μαζί μου. Και μου λύνει το κασκόλ και μου ξεκουμπώνει το γούνινο παλτό. «Άρχισα να κλαίω», θυμάται η Nadezhda, «και μετά κοίταξα ψηλά, και μια ομάδα σκιέρ ερχόταν πίσω από το δάσος. Περίπου πέντε άτομα, πιθανότατα με στολές σκι. Τους είδε κι αυτός ο τύπος και όρμησε στο δάσος. Μόνο τον είδαν. Ξέρεις τι έγινε μετά; Κοίταξα γύρω μου, αλλά δεν υπήρχαν σκιέρ και... ούτε ίχνη από σκι.

Η κοπέλα δεν είπε στη μητέρα και στον πατέρα της για αυτό το περιστατικό, φοβόταν ότι θα την πιάσουν. Όμως χρόνια αργότερα θυμάται την έκπληξή της: άλλωστε δεν είδε μόνο τους σκιέρ, αλλά και τον βιαστή.

Το τρίτο περιστατικό συνέβη όταν η Nadya βοήθησε τον πατέρα της να προσθέσει έναν δεύτερο όροφο στο μεγάλο σπίτι τους: παρέδωσε εργαλεία και κουβάλησε σανίδες. Μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου ορόφου υπήρχε ένα άνοιγμα, το οποίο καλυπτόταν από ένα κομμάτι τσόχας. Η κοπέλα δεν τον πρόσεξε και, πατώντας τον, βυθίστηκε.

- Το ύψος εκεί ήταν χαμηλό, μόλις μερικά μέτρα για να πετάξει. Αλλά ήταν εύκολο να σπάσω το λαιμό μου: παντού υπήρχαν καρφιά, σφυριά και οικοδομικά υλικά... 

Και σηκώθηκα όρθιος σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ούτε μια γρατσουνιά στο σώμα μου. Ο πατέρας μου ήταν ακόμα πολύ φοβισμένος ότι τραυματίστηκε. Και τουλάχιστον για μένα, είναι σαν να με φρόντιζε κάποιος. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο ίδιος ο μπαμπάς έπεσε σε αυτή την τρύπα, τραυμάτισε σοβαρά το κεφάλι του και πέρασε έξι μήνες επισκεπτόμενος γιατρούς», λέει η Nadezhda Alekseevna.

ΕΝΑ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΠΛΗΓΩΣΕ ΚΑΝΕΝΑΣ

- Μόλις είχα αποφοιτήσει από τη σχολή μαγειρικής Aleksandrovskoye, έμαθα να είμαι μάγειρας και με είχαν διορίσει στο χωριό Tymovskoye. Λοιπόν, ένα βράδυ ο φίλος μου και εγώ πήγαμε μια βόλτα με τα παιδιά στο Zaporozhets - ήταν ένα πολύ καλό αυτοκίνητο για εκείνη την εποχή. Ο οδηγός - τον έλεγαν Βίκτορ - είδε ξαφνικά τον φίλο του στην άκρη του δρόμου, αποσπάστηκε η προσοχή και δεν κράτησε το αυτοκίνητο. Θυμάμαι ακόμα με φόβο εκείνο το περιστατικό...

Οι Zaporozhets πέταξαν σε ένα χαντάκι και αναποδογύρισαν πολλές φορές: τα παράθυρα πέταξαν έξω από αυτό, και το ίδιο το αυτοκίνητο μετατράπηκε σε ένα τσαλακωμένο τενεκέ. Το θαύμα είναι ότι κανένας από τους ανθρώπους δεν έλαβε ούτε μια γρατσουνιά: είτε η ταχύτητα ήταν χαμηλή, είτε επενέβησαν υψηλότερες δυνάμεις.

Πιθανώς, πολλοί άνθρωποι έχουν ιστορίες όπως αυτή της Nadezhda Repyeva στις αναμνήσεις τους: με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η πρόνοια παρεμβαίνει στην επίγεια ζωή. Η ίδια η Nadezhda λέει ότι ο παππούς της από την πλευρά της μητέρας της ήταν ιερέας και πιστεύει ότι είναι αυτός που την προστατεύει από τον παράδεισο. Ο σύζυγος της γυναίκας, Βλαντιμίρ, παρά το αθεϊστικό παρελθόν του, υποστηρίζει τη γυναίκα του.

«Παλιότερα, το σύστημα ήταν διαφορετικό: προσπαθήστε να αναφέρετε τον Θεό και θα βάλετε αμέσως την κάρτα του κόμματός σας στο τραπέζι». Αλλά είναι αδύνατο να πούμε ότι οι άνθρωποι δεν πίστευαν, λέει ο Βλαντιμίρ Ρέπιεφ, γιατί είναι Θεός στην ψυχή του...

ΣΧΟΛΙΟ

Ο Αρχιερέας Ιωάννης (Κούζμιν):

- Φυσικά, τέτοιες ιστορίες είναι αληθινές. Ένας φύλακας άγγελος βοηθά πάντα ένα άτομο, είναι πάντα εκεί, ακόμα κι αν το άτομο διαπράξει κακές πράξεις. Ξέρετε, λένε ότι έχουμε έναν άγγελο πίσω από τον δεξιό μας ώμο και έναν δαίμονα πίσω από τον αριστερό μας. Μόλις ο άγγελος απομακρύνεται, ο δαίμονας επιτίθεται αμέσως και αρχίζει να πειράζει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο άγγελος του Κυρίου άφησε εντελώς το άτομο, απλώς απομακρύνθηκε. Ένας άγγελος δεν αφήνει ποτέ έναν άνθρωπο και συνεχίζει να τον προστατεύει.

Πηγή: Komsomolskaya Pravda