Πώς σε μια εικόνα ήταν δεμένα τα μάτια της
...Όταν ήμασταν στην εξορία και αρχίσαμε να δημιουργούμε συλλογικές φάρμες μεταξύ των εξόριστων, από έναν τέτοιο νέο οικισμό τράβηξαν άντρες και άρχισαν να χτίζουν μια αυλή αλόγων - ευτυχώς υπήρχαν πολλά δάση. Ο επιστάτης έφτασε στο σπίτι του ιδιοκτήτη που ζούσε δίπλα στο εργοτάξιο: «Άννα Ιβάνοβνα!» Φτιάχνουν μια αυλή με άλογα κοντά, ώστε να μπορείτε να μαγειρέψετε μεσημεριανό για τους άνδρες. Έφερναν τρόφιμα: ψωμί, δημητριακά, καρότα, κρέας - και τάιζε αυτούς τους εργάτες. Η Σαρακοστή έφτασε. Φέρνουν, ως συνήθως, κρέας, δημητριακά - και οτιδήποτε άλλο. Η Άννα λέει: «Τώρα είναι η Σαρακοστή». Είστε πιστοί! Πώς θα τρώτε κρέας κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής; Δεν νιώθω άνετα ούτε να μαγειρεύω. Και ο επιστάτης της είπε: «Δεν είναι δική σου δουλειά». Varya - οι άνδρες δουλεύουν, πρέπει να φάνε. Εάν δεν θέλετε, μην φάτε! Οι άντρες έρχονται για μεσημεριανό γεύμα - ήταν δέκα από αυτούς και η Άννα είχε ήδη φτιάξει κρεατόσουπα και είχε μαγειρέψει το κρέας. Αυτό διέταξαν. Αλλά και πάλι η ψυχή της δεν είναι στη σωστή θέση: «Πώς θα φας;» Άλλωστε τώρα νηστεύει. Και μπήκε στην κουζίνα. Και είχε ένα εικονίδιο κρεμασμένο πάνω από το τραπέζι της. Οι άντρες φάνηκαν ντροπιασμένοι. Ένας Ιβάν βρέθηκε - τόσο «γενναίος» - πήρε μια πετσέτα, ανέβηκε στον πάγκο και γέλασε: «Και τώρα θα δέσουμε τα μάτια του Θεού και δεν θα δει ότι θα φάμε κρέας». Δεν θα υπάρχει αμαρτία για εμάς! Με μια λέξη, έδεσε τα μάτια της εικόνας. Αλλά η οικοδέσποινα δεν είδε τίποτα από αυτά. Μετά το μεσημεριανό γεύμα, αυτός ο "τολμηρός" άρχισε να λύνει την εικόνα με τις λέξεις: "Λοιπόν, ο Θεός δεν είδε τίποτα!" Η Άννα Ιβάνοβνα είδε: «Τι κάνεις, Ιβάν, τρελάθηκες;» Έφυγε η στέγη;! Ζήτα γρήγορα συγχώρεση... Τον επέπληξα όσο καλύτερα μπορούσα. Και ο Ιβάν απλώς γελάει: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει». Τα πάντα αφαιρέθηκαν από τον λαό μας, όλοι εξορίστηκαν - ο Θεός δεν τιμώρησε κανέναν. Λοιπόν, πού είσαι Θεέ;... Δεν πιστεύω τώρα ότι υπάρχει. Όταν ο Ιβάν γύρισε σπίτι, είπε στη γυναίκα του Ευδοκία τι είχε κάνει. - Ωχ Ώχ! Τι έχεις κάνει! Ζητήστε συγχώρεση! Μετανοώ! - ήταν τρομαγμένη. Και της επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια που είπε στο δείπνο: «Κι αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει». - Για τι πράγμα μιλάς?! — η γυναίκα άρχισε να κλαίει. - Μην κλαις, Ευδοκία, θα υποφέρω, θα υποφέρω. Αλλά θα ξέρω ότι ο Θεός υπάρχει. Έτσι μπορείς να σκοτεινιάσεις - ζητώντας τιμωρία από τον Θεό!.. Έτσι ο Ιβάν πήγε για ύπνο. Το πρωί η νοικοκυρά σηκώνεται και κάνει τη δουλειά της στην κουζίνα. Ο ιδιοκτήτης στέκεται πίσω της, προσπαθεί να ανάψει τη λάμπα κηροζίνης, χτυπάει ένα σπίρτο... Η γυναίκα ξαφνιάζεται: «Γιατί ανάβεις τη λάμπα, Ιβάν;» Άλλωστε, ο ήλιος ήδη ανατέλλει, έχει γίνει αρκετά ελαφρύς. - Πόσο φωτεινό και σκοτεινό! Το σπίρτο καίει στα δάχτυλά του, αλλά δεν το βλέπει. Βγάζει δεύτερο ματς. Τότε η σύζυγος παίρνει το σπίρτο, το ανάβει μπροστά στα μάτια του και τον ρωτάει: «Λοιπόν, βλέπεις τώρα;» Και απλά νιώθει πάνω στο τραπέζι με τα χέρια του που είναι η λάμπα. Ούτε σπίρτο, ούτε ήλιος - δεν βλέπει τίποτα. Ήρθε η σκοτεινή νύχτα για αυτόν. Η γυναίκα άρχισε να τρέμει και να κλαίει: ο άντρας της ήταν τυφλός! Τότε ο Ιβάν συνειδητοποίησε: ο Κύριος του αφαίρεσε την όραση. Ο Ιβάν φώναξε: σημαίνει ότι υπάρχει Θεός! - Πάμε γρήγορα στο νοσοκομείο! - του λέει η γυναίκα του. - Γιατί στο νοσοκομείο; - απαντά ο Ιβάν. - Ο Θεός με τιμώρησε, το νοσοκομείο δεν θα βοηθήσει... Η Ευδοκία έπεσε στα γόνατα, ας ζητήσουμε τον άντρα μου μπροστά στις εικόνες. «Γιατί κλαις», λέει ο Ιβάν, «το ζήτησα μόνος μου». Εδώ έρχεται η τιμωρία. Και το επόμενο βράδυ βλέπει ένα όνειρο.Ο Σωτήρας, ακριβώς από την εικόνα που κορόιδευε ο Ιβάν, του λέει: «Μου έδεσες τα μάτια και σου έδεσα τα μάτια... Αυτό είναι». Και όταν πέρασαν 40 μέρες, τα μάτια έφυγαν. Προφανώς, η σύζυγος προσευχήθηκε θερμά. Και ο Ιβάν έγινε ένας τέτοιος κήρυκας της Ορθόδοξης πίστης - να είστε υγιείς! Αυτό συνέβη το 1932 ή το 1933 στα βόρεια της περιοχής Τομσκ - στην περιοχή Narym, όπου οι άνθρωποι εξορίστηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου