20 Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοὶ ἰσχύποιοῦντες τὸν λόγον αὐτοῦ τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ.
Οι στίχοι 20, 21 και 22 εἰσάγονται μὲ τὴ λέξη «εὐλογεῖτε», λέξη δηλωτική δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας. Τὸ ἰδιάζον τῆς πρόσκλησης για μια
τέτοια εὐλογία εἶναι ὅτι ἀπευθύνεται ἀφενὸς στὶς νοερές δυνάμεις, δηλαδὴ στοὺς ἀγγέλους, ἀφετέρου σὲ ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς Δημιουργίας τοῦ
Θεοῦ. Πρόκειται γιὰ ποιητικὴ ἀντιμετάθεση ή πρόσκληση ἀπευθύνεται
κατ' ουσίαν στὸν ἄνθρωπο, ποὺ καλεῖται νὰ ὑμνήσει τὸν Θεὸ κατὰ τὸν τρόπο τῶν ἀγγέλων.
Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὰ νηπτικὰ καὶ ἁγιολογικά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τοὺς ἀγγέλους καὶ γιὰ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦν. Ἀπὸ τὴ διατύπωση ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνή μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου (Ἰώβ 38,7), μέχρι τὴ δοξολογία τῶν ἀγγέλων κατὰ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ μέχρι τὴ δοξολογία γύρω ἀπὸ τὸν
θρόνο τοῦ Θεοῦ, ὅπως περιγράφεται στὴν Ἀποκάλυψη, έχουμε έναν νοερό κόσμο ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς τὸ περιεχόμενο τῆς σχέσης μας με τον Θεό.
21 Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ, λειτουργοὶ αὐτοῦ ποιοῦντες τὸ θέλημα αὐτοῦ·
Τὸ ἑβραϊκό κείμενο προσδιορίζει τις δυνάμεις ὡς οὐράνιες, καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν προηγούμενο στίχο φαίνεται νὰ ἀναφέρεται ὁ ποιητὴς στὶς
ἀγγελικὲς δυνάμεις, τὶς ὁποῖες μάλιστα ὀνομάζει λειτουργικὲς δυνάμεις.
Ἡ παράλειψη τοῦ προσδιορισμοῦ «οὐράνιες» στὴ μετάφραση τῶν Ο'
μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἐκτείνουμε τὴν ἔννοια «δυνάμεις» καὶ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν παρουσία τους σὲ μιὰ σειρὰ δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης,
κυρίως ὅμως στοὺς δικαίους τῆς Καινῆς Διαθήκης. Διδάσκαλοι, Προφῆτες, Ἀπόστολοι, Ἅγιοι, ἀναδεικνύονται σὲ λειτουργικὲς δυνάμεις τοῦ
Κυρίου, γίνονται λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου, καὶ μάλιστα, κατὰ τὴ διατύπωση τῆς Πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς, πυρὸς φλόγα (Ἑβρ. 1,7). Ὡς ἰδιαίτερο παράδειγμα μποροῦμε νὰ ἀναφέρουμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος, ἔχοντας συνείδηση ὅτι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν ἀνέδειξε σὲ λειτουργὸ Χριστοῦ (διὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ εἶναί με λειτουργὸν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ ἔθνη, ἱερουργοῦντα τὸ εὐαγγέλιον τοῦ
Θεοῦ – Ρωμ. 15,15-16), ἀποτελεῖ πρότυπο τοῦ ἀδιαλείπτως εὐλογοῦντος καὶ δοξολογοῦντος τὸν Κύριο.
-
22 εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ· εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.
Τὸ ποίημα τελειώνει μὲ τὴν ἴδια φράση ποὺ ἄρχισε: εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον. Τώρα ὅμως, ἔχοντας ἐκθέσει ὁ ποιητὴς τὰ θεῖα ἐνεργήματα,
τις θεῖες δωρεές, τὸν ἐλεητικό τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ μέσα
στη Δημιουργία του, ἔχει τὴν παρρησία νὰ καλέσει ὅλη αὐτὴ τὴ Δημιουργία σὲ μιὰ δοξολογία, σὲ μιὰ δηλαδὴ ἀποτύπωση αὐτῆς τῆς ζωογόνου σχέσης Δημιουργοῦ καὶ δημιουργημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου