Ψαλμός 90. Ερμηνεία! Τα ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον ἐπιβήσῃ καὶ καταπατήσεις λέοντα καὶ δράκοντα.

Τα ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον ἐπιβήσῃ καὶ καταπατήσεις λέοντα καὶ δράκοντα.

Ἡ ἀσπίδα εἶναι ἕνα φαρμακερὸ φίδι τῆς τάξεως τῶν ἐχιδνῶν, καὶ ὁ

βασιλίσκος εἶναι ἐπίσης ἕνα δηλητηριώδες φίδι, ποὺ ὀνομάστηκε βασιλίσκος (= μικρός γιὸς τοῦ βασιλιά) ἐπειδὴ ἔχει ἕνα λοφίο στο κεφάλι του

που μοιάζει σὰν κορώνα. Λοιπόν, πάνω στὰ φαρμακερά φίδια μπορεῖς νὰ

πατήσεις καὶ νὰ μὴν πάθεις τίποτα. Ἀλλὰ ἐπίσης μπορεῖς νὰ καταπατήσεις λέοντα καὶ δράκοντα (μεγάλο ερπετό),

Αὐτοὶ εἶναι οἱ νοητοί μας ἐχθροί. Στη διήγηση τῆς δημιουργίας το κόσμου ὁ διάβολος ἐμφανίζεται ὡς φίδι - ὁ ὄφις. Τὸ φίδι σὲ ὅλους τοὺς

ἀρχέγονους λαοὺς εἶναι τὸ σύμβολο τῆς ζωῆς, δηλαδὴ ἡ ἴδια ἡ ζωὴ εἶναι

ὁ πειρασμὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ διάλογος δηλαδὴ ποὺ ἱδρύεται ἀνάμεσα

στὸν ἄνθρωπο μὲ τὴ ζωή, τοῦ στήνει συγχρόνως καὶ τὴν παγίδα. Ἐνῶ ἡ ἐσωτερική του δύναμη, ἡ δημιουργικὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου τὸν καλεῖ νὰ διαχειριστεῖ τὴ ζωή, ἐκτρέπει αὐτὴ τὴν κατάσταση στὸ νὰ κατέχει τὴ ζωὴ καὶ νὰ κυριαρχεῖ ἐπὶ τῆς ζωῆς, ὄχι νὰ εἶναι διαχειριστὴς τῆς ζωής.

Στὴν ἀρχαία διήγηση ὑπάρχει μιὰ ὑπόδειξη στὸν ἄνθρωπο, νὰ φτάσει κλιμακωτὰ καὶ νὰ συνδεθεῖ μὲ τὸν Υἱό, ποὺ εἶναι τὸ δέντρο τῆς ζωῆς,

ὥστε νὰ μπορέσει νὰ γίνει πραγματικὸς διαχειριστὴς ὅλης τῆς δημιουργίας. Μὲ τὴ λέξη «δημιουργία» δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὴ φύση, τὴν

κτίση, ἀλλὰ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς (πᾶσα ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς, μᾶς λέει ὁ ψαλμωδός), εἶναι ὅλα τὰ ζωντανά, εἶναι ὁ ἄνθρωπος,

εἶναι οἱ συνάνθρωποί μας. Καὶ ἐνῶ ξεκινάει ὁ ἄνθρωπος νὰ σχετίζεται

μὲ τὰ πράγματα τῆς δημιουργίας, ἐνῶ ὀνοματίζει τὰ πράγματα, κάποια

στιγμὴ χάνει τὴν ἰσορροπία ἐπειδὴ ἀκριβῶς πάει νὰ γίνει θεὸς στὴ θέση

τοῦ Θεοῦ, νὰ αὐτοθεωθεῖ, καὶ ἐπέρχεται ἡ σύγχυση.

Στὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ διαβάζουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπέστειλε ἑβδομήντα μαθητὲς ποὺ ἐπέλεξε (ἀνὰ δύο) στις πλησιέστερες πόλεις νὰ κηρύξουν γιὰ τὸν Μεσσία καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἐπέστρεψαν

τοῦ εἶπαν ὅτι καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Καὶ ὁ Χριστὸς ἀπαντάει: ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ (βλ. Λουκ. 10,1-21). Εγκαινιάζει δηλαδὴ μιὰ νέα κατάσταση σ᾽ αὐτὸν τὸν πόλεμο:

δὲν ἀμύνομαι, ἀλλὰ νικῶ, δὲν κοιτάζω νὰ προφυλαχθῶ μόνον, ἀλλὰ νικῶ.

Καὶ νικῶ ἐπειδὴ ὡς ὅπλο ἔχω τὸ ὄνομα Ἰησοῦς – ἐν τῷ ὀνοματί σου ἐκβάλωμεν τὰ δαιμόνια, τοῦ λένε οἱ μαθητές.

Ὁ ψαλμὸς τελειώνει μὲ τὴν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὸν πιστὸ δοῦλο του ποὺ τὸν ἐμπιστεύεται. Τοὺς τρεῖς αὐτοὺς στίχους τοὺς ἐξαγγέλλει ὁ

ἀρχιερέας, ὡς ὁρατὸς ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, δεδομένου ὅτι ὁ ψαλμὸς εἶναι λειτουργικός.་