Η ιστορία του Ιερέα της αγάπης-Ο χαμός του γιου του, η υπόσχεση και το όραμα

 

Η ιστορία του Ιερέα της αγάπης-Ο χαμός του γιου του, η υπόσχεση και το όραμα

Κάποιες φορές, τα λόγια για να περιγράψουν ένα άνθρωπο είναι πολύ φτωχά. Όσα επίθετα κι αν του προσδώσεις, δεν θα είναι αρκετά. Είναι μια απ’ αυτές τις φορές.

 

Πατήρ Ευέλθων Χαραλάμπους... Ένας άνθρωπος που άφησε τη δική του ιστορία στην επαρχία Αμμοχώστου και η φήμη του, εξαπλώθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη της Κύπρου.

 

Οι πλείστοι, τον χαρακτήρισαν ως ιερέα της αγάπης και της προσφοράς. Κι όχι άδικα. Το έργο του, είχε ανθρωποκεντρική προσέγγιση και απώτερο σκοπό, την πίστη στον Θεό.

 

Η ζωή του, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Βίωσε την βάρβαρη τουρκική εισβολή, προσφυγοποιήθηκε από την αγαπημένη του Αμμόχωστο και κατέληξε στο Παραλίμνι.

 

Με την σύζυγό του Ανδρούλα Γεωργίου, απέκτησαν τρία παιδιά. Τον Χριστόφορο, τη Μαρία και τον Δημήτρη. Το 1995 όμως, ο πάτερ Ευέλθων και η οικογένεια του, έμελλε να ζήσουν την χειρότερη στιγμή που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος.

 

Ο γιος του πατρός Ευέλθοντος, Χριστόφορος, έφυγε από τη ζωή αιφνιδίως, από μια σπάνια ίωση, ενόσω σπούδαζε ιατρική στην Θεσσαλονίκη.

 

Όσο κι αν πόνεσε τότε ο ιερέας, μετέτρεψε τον πόνο του σε αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

 

«Συμμετείχε στον πόνο των άλλων, τον έκανε δικό του πόνο»

Εννέα χρόνια μετά το θάνατό του, η παπαδιά Ανδρούλα Γεωργίου, περιέγραψε τον άνθρωπο, πατέρα Ευέλθων, μέσα από τα μάτια και τις πράξεις του οποίου, αρκετοί άνθρωποι βρήκαν την αγάπη.

 

«Ούτε εγώ που ήμουν δίπλα του δεν τον καταλάβαινα. Μετά το θάνατο του όμως, κατάλαβα τι άνθρωπος ήταν. Σπάνια βρίσκουμε τέτοιους ανθρώπους. Ήταν άνθρωπος ανοιχτός σε όλες τις καταστάσεις. Μπορούσε να βοηθήσει τον καθένα. Μπορούσε να κάνει το καλό με το πιο υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, αλλά και με τον πιο φτωχό άνθρωπο. Επικοινωνούσε εύκολα με τους ανθρώπους. Κατανοούσε τη δυσκολία του καθενός. Κάθε φορά που ερχόταν κάποιος να τον βοηθήσει, δεν έλεγε όχι. Συμμετείχε στον πόνο και στη δοκιμασία του ανθρώπου.Eίχε χάρισμα. Δεν έκανε κάτι επίπλαστα. Δεν έκανε κάτι μια φορά ή για μια μέρα. Ήταν θέμα ζωής. Ήταν θέμα της καθημερινότητας του».

 

Αυτός ήταν ο πατέρας Ευέλθων. Ένας άνθρωπος που έπαιρνε αγάπη και έδινε ακόμα περισσότερη. Ένας άνθρωπος που έκανε τον πόνο των άλλων, δικό του πόνο.

 

«Όταν έκανε κηδείες, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων έκλαιγε. Όταν έκανε την ταφή, μαλάκωνε η ψυχή του. Είχε τέτοια συναισθήματα, που ο συναισθηματικός του κόσμος είχε εκλεπτιστεί και εύκολα συγκινείτο. Έκλαιγε και συμμετείχε στον πόνο που ένιωθαν οι άνθρωποι. Εκδηλωνόταν εύκολα. Ο θάνατος του γιου μας δεν τον έριξε κάτω, αλλά έδωσε φτερά στη ζωή του, για να δείξει την αγάπη του στον συνάνθρωπό, με οποιοδήποτε τρόπο».

 

Έκτισε και αναστήλωσε εκκλησίες

Βοήθησε να χτιστούν και να ανακαινιστούν εκκλησίες και εξωκλήσια. Ότι μπορούσε, σαν άνθρωπος να αφήσει στο πέρασμά του, το άφησε.

«Θυμάμαι ότι κάθε χρόνο έπρεπε να δημιουργήσει και κάτι. Να φτιάξει και κάτι. Για παράδειγμα ο Προφήτης Ηλίας στον Πρωταρά, ήταν ένα μικρό σπιτάκι πάνω στο λόφο και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα εξωκλήσι βυζαντινό με πέτρες του βουνού. Επίσης, ο Άγιος Παντελεήμονας είχε πάρει φωτιά γύρω στο 1999-2000 και το έφτιαξε. Στο Γυμνάσιο Παραλιμνίου, είδε ότι δεν υπήρχε ένα εκκλησάκι για να εκκλησιάζονται οι μαθητές και έκτισε τους Τρεις Ιεράρχες με τη συμβολή μιας μητέρας που έχασε το παιδί της».

 

Ο σεμνός ιερέας, στον ελάχιστο χρόνο που είχε, συνέγραψε βιβλία, ενώ εξέδιδε το μηνιαίο περιοδικό «Παρά τη Λίμνη». Μέσα από αυτό το περιοδικό, κτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

 

«Έδιναν εισφορές όσοι ήθελαν για το περιοδικό και κτίστηκε και ξεπληρώθηκε ο ναός χωρίς καμία δυσκολία. Ανακαινίστηκε το εξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου που βρίσκεται δίπλα από το ναό, ενώ δημιούργησε και δύο εκκλησάκια δίπλα από τον Άγιο Δημήτριο, ένα για τους αγνοούμενους και ένα της Αγίας Παρασκευής και της Αγίας Ελένης. Ήθελε στο πέρασμά του να αφήσει κάτι όμορφο».

 

 

 

Το όραμα του που έγινε φάρος για πολλούς άλλους

Αν υπήρχε η δυνατότητα να ρωτήσουμε σήμερα τον πατέρα Ευέλθων για πιο απ’ όσα που προσέφερε στον κόσμο είναι πιο περήφανος, ο ίδιος ίσως να επέλεγε κάποιο απ’ όσα προαναφέρθηκαν. Για τον κόσμο όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμά του, ήταν η δημιουργία του Κέντρου Προσφοράς και Αγάπης Άγιος Χριστόφορος (ΚΕΠΑ).

 

Η ιστορία πίσω από το ΚΕΠΑ, είναι για πολλούς άγνωστη. Σκόπευε να κτίσει μια κλινική ή ένα ιατρείο στο Παραλίμνι για τον γιο του Χριστόφορο, το οποίο θα ήταν έτοιμο όταν εκείνος τελείωνε τις σπουδές του. Τον πρόλαβε όμως ο θάνατος. Τότε, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το χώρο που θα κτιζόταν το ιατρείο και δημιούργησε ένα χώρο που αντί για σώματα, θα θεράπευε ψυχές.

 

Και το 1996, εγένετο το ΚΕΠΑ. Ένα κέντρο, που 24 χρόνια μετά, έχει γίνει πηγή ελπίδας για εκατοντάδες οικογένειες στην ελεύθερη Αμμόχωστο.

 

Με περηφάνια, η κυρία Ανδρούλα Γεωργίου περιγράφει πως το ΚΕΠΑ, είναι το δεύτερο της σπίτι. Είναι ένα κομμάτι που άφησε ο σύζυγός της.

 

«Το ίδρυσε με μεγάλο κόπο, μόχθο, αγωνία, με δική του πρωτοβουλία και εργασία. Ούτε εμείς οι ίδιοι πιστεύαμε ότι θα φθάσει εδώ που έφθασε το ίδρυμα. Ήταν ανοιχτός άνθρωπος και είχε μεγάλο όραμα για τον συνάνθρωπό του. Αν όλοι οι άνθρωποι κοίταζαν τον συνάνθρωπο τους, τότε αυτή η κοινωνία θα ήταν διαφορετική».

 

Ο REPORTER, επισκέφθηκε το κέντρο και κατέγραψε τις δράσεις που γίνονται, την καθημερινή μάχη που δίδεται για να φθάσει φαγητό σε οικογένειες που το έχουν ανάγκη, αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της στέγης ηλικιωμένων, που βρίσκεται στο κέντρο.

 

Τα πρώτα βήματα του ΚΕΠΑ

Το πρώτο κτίριο του ΚΕΠΑ κτίστηκε το 1996, ενώ περίπου τέσσερα χρόνια προηγουμένως, κτίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος, που ήταν το πρώτο κτίσμα του συγκροτήματος. Οι μεγάλοι χορηγοί για να κτιστεί το εκκλησάκι ήταν πέντε οικογένειες, ανάμεσα στις οποίες και η οικογένεια του πατρός Ευέλθοντος, ο οποίος δώρισε συνάμα και τη γη.

 

Από τις πρώτες δράσεις που έγιναν, ήταν η διανομή ζεστού φαγητού σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, από εθελοντές και έμμισθο προσωπικό, τόσο στο Παραλίμνι, όσο και στα γύρω χωριά.

 

«Έβλεπε μακριά. Σε εποχές που ευημερούσε το Παραλίμνι και έλεγε να κάνει κατ’ οίκον διανομή, αυτό ακουγόταν πολύ παράξενο. Έλεγε όμως ότι υπήρχαν οικογένειες που ήταν φτωχές. Ότι υπήρχαν ηλικιωμένοι μόνοι τους και θα ήταν όμορφο πράγμα να είχαν ζεστό φαγητό. Έβλεπε αυτά τα πράγματα γιατί κυκλοφορούσε στο Παραλίμνι και αφουγκραζόταν τις αγωνίες των ανθρώπων».

 

Από την πλευρά του, o Γενικός Διευθυντής του ΚΕΠΑ Θωμάς Αναστασιου, ανέφερε ότι «η διανομή φαγητού γίνεται σε συνεργασία με το Γραφείο Ευημερίας. Πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται με το χώρο του ΚΕΠΑ και φέρνουν πληροφορίες σε μας για άτομα που έχουν κάποιες δυσκολίες ή μπορεί και οι ίδιες οι οικογένειες να έρθουν σε μας, για να μας ζητήσουν βοήθεια. Διασταυρώνουμε τις πληροφορίες και βοηθούμε».

 

Το φαγητό προσφέρεται υπό προϋποθέσεις. Συνήθως, σε μονογονεϊκές ή πολυμελείς οικογένειες, κάποιους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και δεν έχουν ανθρώπους που μπορούν να τους βοηθήσουν.  Επίσης, αφορά οικογένειες που έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και δεν μπορούν να αυτοσυντηρηθούν.

 

Ο κ. Αναστασίου, ανέφερε πως, «μέσα από τη βοήθεια, οι οικογένειες και οι ηλικιωμένοι παίρνουν θάρρος. Μόνο και μόνο που κάποιος ενδιαφέρεται για σένα, η ψυχολογία της οικογένειας όλης ανεβαίνει επίπεδο. Το πρώτιστο όμως είναι η ανθρωπιά και η αγάπη».

 

«Δίνουμε σε όποιον μας χτυπά την πόρτα»

Ο Πάτερ Ευέλθων, έλεγε πάντα ότι «δίνουμε σε όποιον μας χτυπά την πόρτα». Αυτή ήταν και η μοναδική του «απαίτηση», όπως αναφέρει η σύζυγός του.

 

«Δεν έδιωχνε άνθρωπο αν του ζητούσε κάτι. Έλεγε “ο ελεών πτωχός δανείζει τον Θεό”. Να δίνουμε λέει και ο Θεός θα μας το ανταποδώσει. Έστω και κάποιος να μας κοροϊδέψει, αν του δώσουμε ένα ευρώ δεν θα χάσουμε κάτι. Στο πρόσωπο του κάθε φτωχού ή κάθε ζητιάνου ή κάθε επαίτη, έβλεπε το πρόσωπο του Χριστού. Δεν ήθελε όμως να δίνουμε ούτε πάρα πολλά για να μη μας ξεγελάσει, αλλά έστω το ελάχιστο ήθελε να το δίνουμε. Αυτό το είχε ως αρχή του».

 

«Μαγειρεύουμε κάθε μέρα για περίπου 150 άτομα»

Ένας από τους ανθρώπους που αναλαμβάνει καθημερινά την ετοιμασία του φαγητού που διανέμεται σε όσους το έχουν ανάγκη, είναι η κ. Ιωάννα Κοτζιάπαση, η οποία είναι υπεύθυνη της κουζίνας του ΚΕΠΑ.

 

Η κ. Κοτζιάπαση, δεν ήταν επαγγελματίας μαγείρισσα, αλλά εργαζόταν ως μοδίστρα. Περί το 1995, ο πάτερ Ευέλθων της πρότεινε να μαγειρεύει για το ΚΕΠΑ και από τότε άλλαξε επαγγελματική πορεία.

 

«Στην αρχή μαγειρεύαμε για ογδόντα άτομα και αυτή τη στιγμή μπορεί να βγάζουμε μέχρι και 150 μερίδες. Ξεκινούμε περίπου από τις 6:30 το πρωί, για να έχουμε έτοιμο το φαγητό το μεσημέρι.

 

Μπορεί η δουλειά της να είναι κουραστική, αλλά δεν την βλέπει μόνο ως δουλειά, αλλά και ως προσφορά στον συνάνθρωπο. Βλέπει το λειτούργημά της να τη γεμίζει και όσο την κρατούν τα πόδια της, θα συνεχίσει να βοηθά στο ΚΕΠΑ.

 

«Είχαμε ένα μεγάλο δάσκαλο τον πατέρα Ευέλθων και έμαθα πάρα πολλά. Μας έμαθε τον εθελοντισμό, την προσφορά και πολλά άλλα», ανέφερε εμφανώς συγκινημένη η κ. Κοτζιάπαση.

 

Το πρότυπο κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων

Ένα ξεχωριστό κομμάτι του ΚΕΠΑ, είναι το κέντρο φιλοξενίας και εγκατάστασης ηλικιωμένων, το οποίο είναι ένα πρότυπο κέντρο, όπου παρέχεται 24ωρη φροντίδα και ψυχαγωγία. Στο κέντρο φιλοξενούνται 46 ηλικιωμένοι, ενώ προσφέρονται επίσης υπηρεσίες από παθολόγο, νευρολόγο και κοινωνική λειτουργό που ασχολείται με την ψυχαγωγία των ενοίκων.

 

«Υπάρχουν συνεργάτες που κάνουν μουσικοθεραπεία, γυμναστική, ενώ υπάρχει και το animal assisted activity, για την ψυχαγωγία των ενοίκων, αλλά και τη ψυχαγωγική τους ευεξία. Συγκεκριμένα, οι ηλικιωμένοι, μπορούν να έρθουν σε επαφή με ένα ζώο για να το φροντίσουν και να παίξουν μαζί του, κάτι που τους διεγείρει όμορφα συναισθήματα», υπέδειξε ο κ. Αναστασίου.

 

Σε ότι αφορά στην εισαγωγή στο κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων, τηρείται λίστα αναμονής. Η επαφή με τους ηλικιωμένους, σύμφωνα με την βοηθό διευθύντρια του ΚΕΠΑ Κική Σίγα, διεγείρει συναισθήματα χαράς τόσο στους ίδιους, όσο και στο προσωπικό.

 

«Για να είμαστε εδώ, σημαίνει ότι μπορούμε να το κάνουμε και μας ευχαριστεί. Οι πλείστοι χρειάζονται αγάπη και φροντίδα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι εικόνες του Θεού και μπορούν να δεχθούν συναισθήματα. Μπορεί κάποιοι να μην ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα, αλλά καταλαβαίνουν και λαμβάνουν την αγάπη».

 

«Από 13 χρονών εργάζομαι στο ΚΕΠΑ, ήταν το έναυσμα για να γίνω νοσηλευτής»

Ο Μάριος Θεοδούλου, είναι 23 ετών και εργάζεται στο ΚΕΠΑ και πιο συγκεκριμένα στο κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων, τα τελευταία δέκα χρόνια. Όπως θυμάται, αρχικά ξεκίνησε ως εθελοντής και αγάπησε αυτή τη δουλειά.

 

«Ξεκίνησα από τα βασικά. Για παράδειγμα έδινα νερό σε κάποιον ηλικιωμένο. Αυτό με γέμιζε. Δεν με ένοιαζαν ούτε τα λεφτά, ούτε οτιδήποτε υλικό αγαθό. Αυτό ήταν και το έναυσμα μου για να γίνω νοσηλευτής».

 

Μετά τις σπουδές του, επέστρεψε στο ΚΕΠΑ, το οποίο για τον ίδιο είναι ένα μεγάλο σχολείο.

 

«Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις και έμαθα κι εγώ λόγω των πολλών χρόνων που εργάζομαι στο κέντρο, είναι ότι καλλιεργείται η ηθική σου. Έχεις να κάνεις με άτομα που νοσούν και που δεν ξέρεις τα πρότερα βιώματα τους. Μπορεί κάποιος να ήταν εκπαιδευτικός, κάποιος να είχε μια καλή θέση σε ένα γραφείο. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούργιο και συνεχώς εξελίσσονται τα περιστατικά. Δεν είναι μια στέγη ηλικιωμένων. Είναι πολύπλευρη η δράση. Είναι ένας χώρος που δεν σε αφήνει στάσιμο. Κάθε μέρα βιώνεις κάτι καινούργιο».

 

Όπως εξήγησε ο Μάριος, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι ηλικιωμένος, έκανε τον κύκλο του και ήρθε η ώρα να φύγει. Όμως για αυτούς τους ανθρώπους που ζουν καθημερινά με τους ηλικιωμένους, συνδέονται μαζί τους και προσπαθούν να τους παρέχουν μια ποιότητα ζωής.

 

«Όλο το προσωπικό αγαπάμε αυτό που κάνουμε και είναι πολύ σημαντικό να είσαι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι γι’ αυτό που θα δείτε και κάποια βίντεο με τα οποία χορεύουμε η διασκεδάζουμε με τους ηλικιωμένους. Θέλουμε να είναι χαρούμενοι».

 

Εκτός από τους εργαζόμενους στο κέντρο, υπάρχει μεγάλη υποστήριξη και από εθελοντές, οι οποίοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο ΚΕΠΑ. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε στον κ. Αναστασίου μια συγκεκριμένη περίπτωση νεαρού, ο οποίος τον επισκέφθηκε και του ζήτησε να προσφέρει, ταΐζοντας τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν.

 

«Όταν ήρθε και μου είπε ότι θέλει να κάνει αυτό το πράγμα εμένα με ξάφνιασε. Και του είπα, σοβαρά θέλεις να κάνεις αυτό το πράγμα; Και μου είπε θέλω να βοηθώ στη σίτιση και να επικοινωνώ με τους ηλικιωμένους. Είναι μια κίνηση που σου δίνει ελπίδα για τους νέους, οι οποίοι μπορούν να εμπνεύσουν κι άλλους νέους».

 

Στο χώρο στεγάζονται επίσης μεταξύ άλλων, το σχολείο «Φάρος Ζωής», ένα απογευματινό σχολείο για παιδιά με ειδικές ικανότητες, ενώ φιλοξενούνται σε ξενώνες εμπερίστατες οικογένειες και εμπερίστατες μητέρες με τα παιδιά τους.

 

Στην πορεία του χρόνου, ενσωματώθηκαν κι άλλες δράσεις, όπως το καλάθι αγάπης το οποίο στην ουσία είναι ένα γερό ψώνισμα για τις οικογένειες που το έχουν ανάγκη, με αγαθά πρώτης ανάγκης.

 

Επίσης, δίδονται υποτροφίες και βοηθήματα σε μαθητές και φοιτητές, δωρεάν μαθήματα γαλλικών, η φιλοξενία του πολιτιστικού συλλόγου «Ρωμιοσύνη» και πολλά άλλα.

 

Η κοίμηση του πατρός Ευέλθοντος και η αποκάλυψη για το έργο του

Το 2011 κι αφότου το Κέντρο Προσφοράς και Αγάπης Άγιος Χριστόφορος μετρούσε ήδη 14 χρόνια ζωής, ο πατήρ Ευέλθων έφυγε από τη ζωή, ενόσω βρισκόταν σε μοναστήρι στην Πελλοπόνησο.

 

Η παπαδιά, φέρνοντας στο μυαλό της, τις δύσκολες εκείνες στιγμές που έχασε το στήριγμα της, συγκινείται, αλλά θυμάται ότι όλοι είχαν ένα καλό λόγο να πουν για τον Πάτερ Ευέλθων.

 

«Οι εκπλήξεις μετά το θάνατό του, ήταν πάρα πολλές. Με πλησίαζαν άνθρωποι και μου έλεγαν εμένα μου έκανε το ένα, το άλλο, με βοήθησε με τον τάδε ή τον τάδε τρόπο. Αποκορύφωμα ήταν όταν μου έστειλε ο Μητροπολίτης από την Ουγκάντα, κάποιες αποδείξεις από εκκλησίες που κτίστηκαν και για τις οποίες δεν πρόλαβε να τις στείλει στον πάτερ πριν τον θάνατό του. Βοηθούσε πάρα πολλά. Φοιτητές να σπουδάσουν, φτωχούς. Ανθρώπους που δεν είχαν να ψωνίσουν τους έστελνε να ψωνίσουν και πήγαινε μετά και τα πλήρωνε. Το ρεύμα πολλές φορές. Αγόραζε το εισιτήριο αν μπορούσε σε κάποιους που θα πήγαιναν στο εξωτερικό για θεραπείες. Ανάλογα με όσα μπορούσε προσέφερε».  

 

Ο κορωνοϊός και το «χέρι» πάνω από το ΚΕΠΑ

Αυτή η προσπάθεια του ιερέα της αγάπης, έγινε φάρος για τους συνεχιστές του έργου του, οι οποίοι έχουν ως στόχο να εξελίσσουν συνεχώς το κέντρο.

 

Αυτή την περίοδο, λόγω του κορωνοϊού, οι ανάγκες αυξήθηκαν κατακόρυφα, με τον κ. Αναστασίου να υποδεικνύει ότι, «ο άμεσος μας στόχος, είναι να βοηθήσουμε τις οικογένειες που έχουν προβλήματα, γιατί διαβλέπουμε ότι το πρόβλημα θα αμβλυνθεί στο άμεσο μέλλον και θέλουμε να βοηθήσουμε αυτές τις οικογένειες. Σε μια πρώτη φάση είδαμε ότι αυξήθηκαν και πιθανόν να αυξηθούν και στο μέλλον. Ή μπορεί και η συχνότητα της βοήθειας να αυξηθεί»

 

Η μεγαλύτερη τους έγνοια ωστόσο, δεν είναι αν θα μπορέσει το ΚΕΠΑ να ανταποκριθεί στις ανάγκες που θα προκύψουν, αλλά οι ίδιες οι οικογένειες.

 

«Από την πορεία του ΚΕΠΑ διαπιστώσαμε ότι υπάρχει ένα χέρι βοηθείας που κατευθύνει και επισκιάζει το κέντρο, ώστε να έχει συνεχώς κάποιους πόρους για τη βοήθεια αυτών των ανθρώπων. Σίγουρα ευχαριστούμε και τους ανθρώπους που συνεισφέρουν, αλλά και τις επιχειρήσεις που προσφέρουν είτε με χρήματα, είτε με προϊόντα. Σίγουρα δεν θα έρθουμε μια μέρα και από άδεια την αποθήκη θα την βρούμε γεμάτη. Κάποιοι άνθρωποι θα συνεισφέρουν για να γίνει αυτό. Κάποιοι άνθρωποι έχουν αυτό το αίσθημα ότι πρέπει να συνεισφέρουμε και βοηθούν σε αυτό το έργο».

 

Επίσης, πέρα από τις εταιρείες και τους πολίτες που προσφέρουν, σημαντική είναι και η συμβολή πολλών παραγωγών, τα προϊόντα των οποίων έμειναν στα αζήτητα, λόγω του κορωνοϊού και παρά να τα πετάξουν, τα παραδίδουν στο ΚΕΠΑ για να διατίθενται στο κοινωνικό παντοπωλείο και τις οικογένειες.

 

 

 

Μελλοντικοί στόχοι

Η εξέλιξη του ΚΕΠΑ ωστόσο, δεν σταματά, αφού τα πλάνα τους για το μέλλον είναι μεγάλα και θέλουν να βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες.

 

«Πλέον εστιάζουμε σε ένα άλλο κομμάτι που έχει να κάνει με την ανακουφιστική φροντίδα των καρκινοπαθών. Επειδή γνωρίζουμε ότι η επαρχία μας είναι αποκομμένη από τις υπόλοιπες επαρχίες και ένας καρκινοπαθής πρέπει να πάει στη Λευκωσία ή στη Λεμεσό για θεραπεία και με αυτό τον τρόπο θα είναι μακριά από την οικογένεια του, προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι εδώ στην περιοχή. Υπάρχουν και σήμερα μια-δύο κλίνες που προσφέρουν αυτή την ανακουφιστική φροντίδα, αλλά στόχος μας είναι να επεκτείνουμε αυτές τις κλίνες. Θα μπορεί να έρχεται κάποιες μέρες ένας ογκολόγος να δώσει κάποιες συμβουλές, να δώσει κάποια θεραπεία».

 

Υπέδειξε πως υπήρχαν περιπτώσεις όπου καρκινοπαθείς έζησαν τις τελευταίες στιγμές τους στο κέντρο και η οικογένεια ήταν ευγνώμων που τον είχε κοντά τους. «Το να είναι όλη η οικογένεια μαζί του, προσφέρει και στον ασθενή, αλλά και στους συγγενείς. Μόνο και μόνο που νιώθεις ότι είσαι παρόν είναι μια αμφίδρομη δύναμη».

 

Μια μέρα όλοι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Τα πεπραγμένα μας θα μείνουν. Ο πάτερ Ευέλθων έχει ήδη μείνει στην ιστορία. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η επαρχία Αμμοχώστου θα τον μνημονεύει για όσα προσέφερε…

 

https://reporter.com.cy/article/2020/7/22/122879/e-istoria-tou-ierea-tes-agapes-o-khamos-tou-giou-tou-e-uposkhese-kai-to-orama/