Η εμπειρία μου με τον Γέροντα Προκόπιο στην «Πάντων Χαρά» (2008)
Μετά την κοίμηση του αγίου Γέροντα Ευμενίου, ο Θεός, μέσα στην άπειρη πρόνοιά Του, μου χάρισε για πνευματικό τον πατέρα Προκόπιο, ηγούμενο δύο μοναστηριών στην Κόρινθο. Ήταν πατέρας στοργικός, με βλέμμα γλυκύ, και με καρδιά που ήξερε να αγκαλιάζει τον καθένα. Δεν ζούσε για τον εαυτό του, αλλά έλιωνε στην εξομολόγηση, θυσιάζοντας την υγεία και τη δύναμή του για χάρη των παιδιών του.
Θυμάμαι μια μέρα, λίγο μεσά στο 2008 ημουν τότε μόλις έναν χρόνο ιερέας. Με πήρε τηλέφωνο και με παρακάλεσε:
«Παιδί μου, θέλω να έρθεις να μου κάνεις τη Θεία Λειτουργία. Είναι μεγάλη μέρα και δεν έχω άλλον να με βοηθήσει.»
Βρηκα εναν ιερεα να με αντικαταστησει στην ενορια μου και πήγα, λοιπόν, με δέος. Εκείνος, λόγω ηλικίας, δεν μπορούσε πια να σταθεί στο ιερό, μα εργαζόταν με όλη του τη δύναμη στην εξομολόγηση. Εγώ τελούσα τη Λειτουργία και στο κοινωνικό, όπως συνήθιζε, ο Γέροντας βγήκε στην Ωραία Πύλη πήρε την καρεκλιτσα του καθησε και μίλησε.
Ο λόγος του ήταν πάντα λόγος πατρικός. Με στοργή και αγάπη απλωνόταν στις ψυχές των ανθρώπων και τις ζέσταινε. Όσοι τον άκουσαν γνωρίζουν καλά· δεν μιλούσε σαν δάσκαλος, αλλά σαν πατέρας που καίγεται από αγάπη.
Κι εκείνη τη μέρα, στο τέλος του λόγου του, έκανε μια έκπληξη που δεν θα ξεχάσω ποτέ:
«Σήμερα», είπε, «θέλω να σας κάνω ένα δώρο. Όσοι είστε εδώ, θέλω να κοινωνήσετε Σώμα και Αίμα Χριστού. Δεν με νοιάζει αν φάγατε, αν ήπιατε, αν προλάβατε να εξομολογηθείτε… Σας καλώ όλους στο κοινό ποτήριο της Ζωής.»
Εγώ μέσα μου ταράχτηκα. Σκέφτηκα: «Ο Γέροντας τα έχασε… πώς το λέει αυτό;» Κι όμως, εκείνος στάθηκε με ειρήνη, διάβασε ευχή για όλους και όλοι κοινωνήσανε.
Κι εδώ έγινε το θαύμα. Μετά τη Λειτουργία, δεν έφυγε κανείς χωρίς να περάσει από το εξομολογητήριο. Όλοι πλησίασαν τον Γέροντα. Τότε κατάλαβα: δεν μιλούσε ποτέ μόνος του· δεν έπραττε από δική του κρίση· τον οδηγούσε το Άγιο Πνεύμα.
Εκείνη η ημέρα χαράχτηκε μέσα μου σαν σφραγίδα: ο π. Προκόπιος δεν ήταν ένας απλός ιερέας· ήταν ένας άνθρωπος που άφηνε τον Θεό να μιλά μέσα από αυτόν.
Από τότε, όποτε φέρνω στον νου μου εκείνη τη Λειτουργία στην Πάντων Χαρά, νιώθω ότι γεύτηκα κάτι από το μυστήριο της Εκκλησίας, όπως το ζούσαν οι πρώτοι χριστιανοί. Ο π. Προκόπιος στάθηκε σαν πατέρας και ποιμένας που δεν λογαριάζει τυπικότητες και ανθρώπινους λογισμούς, αλλά αφήνει το Άγιο Πνεύμα να φυσήξει «ὅπου θέλει».
Η φωνή του, γεμάτη στοργή, δεν ήταν λόγος ανθρώπινος· ήταν λόγος που άγγιζε καρδιές και τις ξυπνούσε. Το πρόσωπό του έλαμπε από εκείνη την ταπείνωση που μόνο οι αληθινοί πατέρες έχουν, και τα μάτια του μαρτυρούσαν πως ζούσε για τους άλλους.
Και το θαύμα εκείνης της ημέρας – η δίψα όλων για εξομολόγηση, η ανάγκη όλων να καθαρίσουν την ψυχή τους μετά τη Θεία Κοινωνία – ήταν η σφραγίδα του Θεού. Ήταν η απόδειξη πως τα λόγια του Γέροντα δεν έβγαιναν από τα χείλη του, αλλά από την καρδιά που είχε γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Έτσι, έμαθα κι εγώ ότι ο αληθινός ποιμένας δεν είναι εκείνος που απλώς διδάσκει, αλλά εκείνος που γίνεται δώρο στους ανθρώπους· που καίγεται σαν κερί, για να φωτίζει τους άλλους. Και ο π. Προκόπιος ήταν ακριβώς αυτό: ένας πατέρας που θυσιαζόταν με χαμόγελο, για να βρίσκουμε όλοι τον δρόμο προς τον Χριστό.
Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου