Ο Μητροπολίτης Πλάτωνας αφηγείται το ακόλουθο περιστατικό από τη ζωή του: «Όταν ήμουν επίσκοπος στον Ντον, ο αυτοκράτορας Νικόλαος Παύλοβιτς μου εμφανίστηκε, ήταν στο τέλος της σαρανταήμερης λειτουργίας για τον αποθανόντα ηγεμόνα. Καθόμουν στο δωμάτιό μου, ήταν περίπου μεσάνυχτα, την Κυριακή, καθόμουν και διάβαζα το επόμενο κήρυγμα ενός ιερέα, στο οποίο ήμουν εντελώς βυθισμένος. Επομένως, η φαντασία μου ήταν ανενεργή και δεν με προετοίμαζε για τίποτα. Στα δεξιά του γραφείου μου ήταν η πόρτα της αίθουσας υποδοχής, και, όπως συνήθως, ήταν ορθάνοιχτη. Καθόμουν, διάβαζα το κήρυγμα με βαθιά συγκέντρωση, μουτζούρωνα κάτι μέσα, και ξαφνικά ένιωσα ότι κάτι με είχε χτυπήσει στη δεξιά πλευρά, με είχε χτυπήσει ελαφρά, σαν να είχε πεταχτεί μια παιδική λαστιχένια μπάλα από μια ανοιχτή πόρτα. Δεν μπορούσα παρά να κοιτάξω προς αυτή την κατεύθυνση, κοίταξα, και τι είδαν τα μάτια μου;
Στην πόρτα, με όλη του τη βασιλική μεγαλοπρέπεια, ελαφρώς σκυμμένος στο πλάι, στέκεται ο αυτοκράτορας Νικόλαος Παύλοβιτς, καρφώνοντας το αετίσιο βλέμμα του πάνω μου. Και αυτό δεν ήταν κάποιο ομιχλώδες, φαντασματικό φαινόμενο, όχι, βλέπω τον αξέχαστο Τσάρο μου σαν να ήταν ζωντανός, και όλα μέσα του, μέχρι και τις πιο μικρές λεπτομέρειες, μου φάνηκαν σε απτά περιγράμματα. Δεν θα μπορούσε να με κατακλύσει μια τρεμάμενη σύγχυση;
Κοιτάζω τον αγαπημένο βασιλιά που έχει εμφανιστεί, και με κοιτάζει με διορατικότητα, μεγαλοπρέπεια και ταυτόχρονα καλοσυνάτη. Και αυτό δεν ήταν για μια στιγμή. Ακούσια μου γεννήθηκε ένα ερώτημα στην ψυχή: πρέπει να σηκωθώ και να υποκλιθώ; Αλλά πώς μπορώ να υποκλιθώ σε ένα φάντασμα; Και από την άλλη πλευρά, πώς μπορώ να μην υποκλιθώ στον βασιλιά;
Σηκώθηκα, και σε εκείνα τα δευτερόλεπτα η καθαρή, θαυμαστή εικόνα του μεγάλου βασιλιά της γης άρχισε σιγά σιγά να μετατρέπεται σε ένα ομιχλώδες φάντασμα, άρχισε να εξαφανίζεται χωρίς να κουνιέται από τη θέση της, και εξαφανίστηκε. Αλλά δεν έκλαψα, και από εκείνη τη στιγμή και μετά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου λιγότερο συχνά όταν θυμόμουν τον αξέχαστο βασιλιά του ρωσικού βασιλείου.
«Δεν ξέρω», πρόσθεσε ο Μητροπολίτης, στρεφόμενος προς όσους άκουγαν την ιστορία, «αν θα το πιστέψετε αυτό; Αλλά μην ξεχνάτε, είμαι γέρος και, αν και ανάξιος, υπηρέτης του βωμού του Κυρίου, και δεν έχω ανάγκη να λέω ψέματα ή μυθοπλασίες» (New Time. 1893, Απρίλιος).
* * *
«Στις 17 Σεπτεμβρίου, ήρθα στον Μητροπολίτη Φιλάρετο με την συνήθη αναφορά για την κατάσταση του μοναστηριού», λέει ο ηγούμενος, Αρχιμανδρίτης Αντώνιος (ο Μητροπολίτης βρισκόταν εκείνη την εποχή στην Αγία Τριάδα, Λαύρα του Αγίου Σεργίου). Μετά την αναφορά μου, ο επίσκοπος λέει:
— Είδα ένα όνειρο σήμερα και μου είπαν: «Να προσέχεις την 19η».
Σε αυτό του σχολίασα:
- Άγιος Κύριε, είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς στα όνειρα και να αναζητά κάποιο νόημα σε αυτά; Πώς μπορεί κανείς να δώσει προσοχή σε μια τόσο αόριστη ένδειξη; Υπάρχουν δώδεκα δέκατα εννέα σε ένα χρόνο.
Αφού το άκουσε αυτό, μου είπε με μια αίσθηση εγκάρδιας εμπιστοσύνης:
«Δεν ήταν όνειρο αυτό που είδα, ο γονιός μου εμφανίστηκε και μου είπε αυτά τα λόγια: Νομίζω ότι από τώρα και στο εξής θα λαμβάνω τη Θεία Κοινωνία κάθε 19η ημέρα του μήνα».
Είπα ότι αυτή είναι μια καλή ευχή.
Δύο ημέρες αργότερα, στις 19 Σεπτεμβρίου, ημέρα Τρίτη, στη Λειτουργία στην κατ' οίκον εκκλησία, έλαβα τη Θεία Κοινωνία. Τον Οκτώβριο βρισκόταν στη Μόσχα και στις 19, ημέρα Πέμπτη, έλαβε τη Θεία Κοινωνία στην κατ' οίκον εκκλησία του. Σύντομα έφτασε ο Νοέμβριος, κατά τον οποίο η μοιραία 19η έπεσε Κυριακή.
Πριν από αυτό, ο επίσκοπος ένιωθε καλά και άνετα όλη την ώρα, δεχόταν επισκέπτες, ασχολούνταν με ζήλο με τις δουλειές του και μερικές φορές έφευγε από το σπίτι. Την εβδομάδα πριν από τις 19, δέχτηκε μια από τις θαυμάστριές του, η οποία, όταν αποχαιρετούσαν, του μετέφερε το αίτημα μιας αξιοσέβαστης κυρίας που σεβόταν τόσο πολύ τον άγιο που θα ήθελε να τον επισκεφτεί και να λάβει την ευλογία του. Ο επίσκοπος είπε: «Ας έρθει, αλλά όχι πριν από τις 19». Τόσο βαθιά είχε εδραιωθεί μέσα του η σκέψη της 19ης.
Το Σάββατο, 18 Νοεμβρίου, ο επίσκοπος λέει στον ιεροδιάκονο Παρθένιο, που βρίσκεται στο κελί του, ότι αύριο θα τελέσει τη Λειτουργία στην κατ' οίκον εκκλησία του και ότι όλα πρέπει να είναι έτοιμα για τη λειτουργία. Ο γέροντας Παρθένιος, ο οποίος διακρινόταν για την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του, αποφάσισε να σχολιάσει στον γέροντα μητροπολίτη ότι θα ήταν κουρασμένος από τη λειτουργία και πιθανότατα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει την ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου, ότι θα ήταν καλύτερα να λειτουργήσει τότε. Αλλά ο επίσκοπος του παρατήρησε: «Αυτό δεν σε αφορά, πες ότι λειτουργώ αύριο». Τέλεσε τη Λειτουργία και την ίδια ημέρα, στις 19, πέθανε» (Μ. Πογκόντιν. Απλός Λόγος για τα Περίπλοκα Πράγματα).
* * *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου