Ἐκ τῆς Γεθσημανῆς!!

Ἐκ τῆς Γεθσημανῆς

(Ὁ νεαρός μοναχὸς, γράφοντας σὲ χαρτί παλαιό,

ἔπειτα ἀπὸ ὅραμα νυκτερινό.

Εμπνευσμένος ἀπό τούς ὕμνους τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα στήν Παναγιά μας)

Τὴν εἶδα στὴ Γεθσημανή.

Δὲν ἦταν ντυμένη μέ λαμπρά.

Οὔτε ἐστεφανωμένη μὲ ἀστέρια,

ὅπως λέγουν οἱ ὑμνωδοί.

Φοροῦσε ἕνα ἱμάτιο σιωπῆς

καὶ οἱ παλάμες της

εἶχαν τὴ στάση τῆς προσευχῆς·

ὄχι ὡς βασίλισσα —

ὡς μάννα.

Οἱ Ἀπόστολοι ἤλθαν.

Κανεὶς δὲν εἶπε πολλά.

Καθίσανε γύρω,

ὥσπερ φίλοι σὲ ἐπιτάφιο.

Ἐκεῖνη τοὺς ἐκοίταζε ἕνα-ἕνα

ὅχι γιὰ νὰ τοὺς χαιρετίσει,

ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς κρατήσει

μέσ’ στὴ μνήμη τοῦ Υἱοῦ της.

Ἔπειτα, γύρισε ὀλίγον τὸ κεφάλι

καὶ —οὗτος ὁ λόγος με ἐξύπνησε—

εἶπε ψιθυριστὰ (ἀλλ’ ὅλως ἐμφανῶς):

«Παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα.»

Ὅχι μέ φόβο·

οὔτε μὲ θρῆνο·

ἀλλὰ μέ ἐκείνην τὴ βεβαιότητα

ποὺ ἔχουν τὰ ἔργα

ὅταν τελειώνουν ὅμορφα.

Κι ἐγὼ ἐπληρώθην δακρύων,

ὄχι διὰ τὴν κοίμησιν

ἀλλὰ διότι, γιὰ μία στιγμή,

κατενόησα πῶς εἶναι νὰ φεύγεις

ἀπὸ τὸν κόσμο

χωρὶς ἁμαρτίες.

Από Παναγιώτη Χαρατζόπουλο