Σις 28 του μήνα Σεπτεμβρίου η μνήμη του Οσίου Πατρός μας και Ομολογητού Χαρίτωνος.

Σις 28 του μήνα Σεπτεμβρίου η μνήμη του Οσίου Πατρός μας και Ομολογητού Χαρίτωνος

Ο Χαρίτων, που καταφρόνησε τις απολαύσεις της γης,

τώρα χαίρεται με τις ουράνιες Χάρες.

Στις 28 του μήνα Σεπτεμβρίου, πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Αυτός ο Άγιος γεννήθηκε και ανατράφηκε στο Ικόνιο, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού. Επειδή ήταν φημισμένος για την ευσέβεια και την αρετή του, συνελήφθη από στρατιώτες και οδηγήθηκε μπροστά στο αυτοκρατορικό δικαστήριο. Εκεί, παρουσιαζόμενος στον υπατικό (δηλαδή στον δεύτερο μετά τον βασιλιά), κατέκρινε με θάρρος την πλάνη της ειδωλολατρίας.

Γι’ αυτό τον γδύσανε και τον τέντωσαν από τα τέσσερα άκρα του σώματός του, μαστιγώνοντάς τον τόσο σκληρά με μαστίγια από νεύρα βοδιών, ώστε τα τραύματά του έφτασαν μέχρι τα εσωτερικά του όργανα. Καθώς δεν μπορούσε να σταθεί, τον σήκωσαν άλλοι και τον έριξαν στη φυλακή. Ύστερα τον έφεραν πάλι στο δικαστήριο. Επειδή φάνηκε γενναίος και άφοβος, τον έδεσαν με σίδερα και τον έκλεισαν ξανά στη φυλακή. Όταν όμως σε λίγο διάστημα ο Αυρηλιανός έχασε όχι μόνο την εξουσία αλλά και τη ζωή του, ο μάρτυρας του Χριστού Χαρίτων ελευθερώθηκε από τη φυλακή με βασιλικό διάταγμα.

Μόλις ελευθερώθηκε, αμέσως ακολούθησε μια αυστηρή και ασκητική ζωή. Όμως αντιμετώπισε πολλούς πειρασμούς. Γιατί, πηγαίνοντας προς την Αγία Πόλη, τα Ιεροσόλυμα, τον συνέλαβαν στον δρόμο ληστές, οι οποίοι τον έδεσαν και τον οδήγησαν στο κρησφύγετό τους. Όμως ύστερα από λίγο, οι ληστές πέθαναν με θεία δίκη: ένα φίδι είχε δηλητηριάσει το κρασί τους, και πίνοντας από αυτό, δηλητηριάστηκαν όλοι. Έτσι, ο μέγας Χαρίτων, λυτρωμένος από τα δεσμά με τη βοήθεια του Θεού, βρέθηκε κληρονόμος των χρημάτων των ληστών. Εκείνα που είχαν συγκεντρώσει άδικα οι ληστές, ο Χαρίτων τα χρησιμοποίησε σωστά, ξοδεύοντάς τα για τους φτωχούς και για την ανέγερση ιερών ναών. Εκεί μάλιστα ίδρυσε και μια περίφημη Λαύρα, που ονομάστηκε «Φάρος».

Καθώς ησύχαζε στο σπήλαιο εκείνο, ο Άγιος μετέστρεψε πολλούς άπιστους στην πίστη του Χριστού και έλκυσε πολλούς στη μοναχική ζωή. Επειδή όμως η συνεχής παρουσία ανθρώπων τον εμπόδιζε από την αγαπημένη του ησυχία, αποσύρθηκε σε άλλο σπήλαιο. Αλλά κι εκεί έγινε γνωστός για τα θαύματά του, και πάλι προσέλκυσε πολλούς στη μοναχική ζωή. Έτσι, ίδρυσε κι εκεί δεύτερο μοναστήρι, το οποίο αργότερα έγινε Λαύρα, δηλαδή μεγάλο και πολυάνθρωπο μοναστήρι.

Όταν όμως και εκεί μαζεύτηκε πολύς κόσμος, έφυγε για άλλη περιοχή της ερήμου. Αλλά επειδή και εκεί συγκεντρώθηκαν πολλοί αδελφοί και αρκετοί ειδωλολάτρες πίστεψαν στον Χριστό με τη διδασκαλία του, έκτισε και εκεί τρίτη Λαύρα, που στη συριακή γλώσσα ονομάστηκε «Σουκάς». Αργότερα βρήκε ένα σπήλαιο σε ψηλό μέρος· ανέβαινε εκεί με σκάλα και ζούσε με ησυχία για πολύ καιρό. Σ’ εκείνο το σπήλαιο, με την προσευχή του, ανέβλυσε και νερό.

Με αυτόν τον τρόπο πέρασε τη ζωή του ο τρισμακάριστος: με ομολογία πίστεως, με ύψιστη άσκηση, και οδηγώντας πλήθος ανθρώπων στον Χριστό. Έφτασε σε βαθιά γεράματα, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Αφού συμβούλευσε τους μοναχούς του για τη σωτηρία της ψυχής, αναπαύτηκε ειρηνικά στον Κύριο.

(Τον αναλυτικό Βίο του μπορεί κανείς να τον δει στο «Νέον Εκλόγιον», που συνέγραψε ο Μεταφραστής. Σώζεται στη Λαύρα και στη Μονή των Ιβήρων.)

Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου