Ένα παιδί δεν ξέρει πώς να είναι πονηρό, δεν έχει μάθει ακόμα να φοράει μάσκες και να κρύβει τα συναισθήματά του. Εμπιστεύεται τον κόσμο, όπως όλοι μας εμπιστευόμασταν κάποτε, πριν μας μάθουν να είμαστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι.
Τα παιδιά αγαπούν απλά, χωρίς λόγο και χωρίς όφελος. Η αγάπη τους είναι αγνή, σαν νερό πηγής, και ζεστή, σαν μια αχτίδα ηλίου που διαπερνά την πρωινή ομίχλη. Και, ίσως, αυτή η παιδική αγάπη μας θυμίζει περισσότερο τη Βασιλεία των Ουρανών, όπου δεν υπάρχει ψεύδος και υπολογισμός, αλλά μόνο ειλικρινής χαρά από το γεγονός ότι υπάρχει ένα άλλο άτομο κοντά.
Ο Κύριος μας δίνει παιδιά όχι μόνο για να μπορέσουμε να τα μεγαλώσουμε, αλλά και για να μας διδάξουν να πιστεύουμε, να συγχωρούμε, να αγαπάμε και να εμπιστευόμαστε. Μας δείχνουν τι είδους καρδιά πρέπει να έχουμε για να εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί όπως είπε ο Χριστός: αν δεν γίνετε σαν παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών.
Αξίζει λοιπόν να ακουμπάμε πιο συχνά στις καρδιές των παιδιών, να ακούμε το γέλιο τους και να μαθαίνουμε από αυτά αυτό που εμείς οι ίδιοι έχουμε ξεχάσει από καιρό, να αγαπάμε απλώς έτσι. Δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο θαύμα στη γη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου