Πορεία Προς το Πάθος εν μέσω κρίσεως.

Γράφει ο Πανοσιολ. Αρχιμ. κ. Νικόδημος Αθανασίου

Η φετινή Σαρακοστή βρίσκεται ήδη στο μεσοδιάστημα της πορείας της. Σύμπας ο Ελληνισμός την υποδέχτηκε με τα γνωστά και καθιερωμένα: Απόκριες, Κούλουμα, νηστίσιμα, χαρταετοί.

Κι έπειτα; Έπειτα οι περισσότεροι επανήλθαμε «εις τα ίδια». Οικονομικά προβλήματα, κρίση, κούρεμα χρεών, περικοπές μισθών, απεργίες... Ήταν σαν να γυρεύαμε αφορμή για να ξεφύγουμε λιγάκι από τον φαύλο κύκλο όπου μπλεχτήκαμε ή, καλύτερα, οι ξένοι μάς έμπλεξαν... Αυτό προτιμάμε να λέμε αν θέλουμε να αισθανθούμε λιγότερο ένοχοι...

Στ' αλήθεια, υπάρχει άραγε άνθρωπος στον πλανήτη που να μην θέλει ν' αποσείσει από πάνω του την ενοχή και την ευθύνη; Από τους ιθαγενείς στα βάθη της ζούγκλας μέχρι τους τεχνοκράτες των ουρανοξυστών, όλοι κάπου, κάποτε αισθανόμαστε ένοχοι για κάτι. Και η ενοχή σχετίζεται με τρεις διαστάσεις: Παράλειψη, Λάθος, Έγκλημα.

Νιώθουμε συχνά ένοχοι για κάτι που παραλείψαμε να κάνουμε ενώ έπρεπε.

Ακόμα αισθανόμαστε ένοχοι συχνά για λάθη που μάς οδήγησαν σε περιπέτειες.

Και το πιο φοβερό, για πράξεις εις βάρος άλλων ανθρώπων, που έγιναν συνειδητά, με εγκληματική πρόθεση.

Καθόμαστε λοιπόν και περιμένουμε την Εβδομάδα των Παθών μπας και ξεφύγουμε από τα δικά μας πάθη και ενοχές.

—        Περιμένουμε με αδημονία την Μεγαλοβδομάδα για να ξεφύγουμε και πάλι από την αδυσώπητη καθημερινότητα της όποιας ενοχής μας, έτσι ακριβώς όπως προϋπαντήσαμε την Σαρακοστή.

—        Περιμένουμε την ύστατη βδομάδα για να μετρήσουμε τις μέρες της νηστείας που θα κάνουμε ώστε να τακτοποιήσουμε την υποχρέωση μας προς τον καημένο το Χριστό που σταυρώθηκε για μας.

—        Αναμένουμε με αγωνία την Μεγάλη Πέμπτη ώστε ξημερώματα να προλάβουμε να τηρήσουμε αυτό που οι ίδιοι μεταβάλαμε σε «έθιμο», να κοινωνήσουμε πρωί, πρωί κι έπειτα να πάμε για το τελευταίο μεροκάματο της βδομάδας.

—        Αναζητούμε διακαώς την ευκαιρία, το Μεγάλο Σάββατο το πρωί, να βρούμε «μια καλή θέση» μπροστά μπροστά για να μην πέσουμε στο σπρωξίδι και στις ουρές για τη Θεία Κοινωνία, αλλά για να ξεμπερδεύουμε πρώτοι.

—        Ψάχνουμε με περισσή προσοχή τις προσφορές των κρεοπωλείων ώστε εν μέσω κρίσεως, να αγοράσουμε τον καλύτερο οβελία στις καλύτερες τιμές.

—        Προσέχουμε μήπως αγοράζοντας την παραδοσιακή λαμπάδα και τα δώρα για τα παιδιά και τα βαφτιστήρια μας βρεθούμε αδύναμοι να πληρώσουμε τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ, που τρέχουν.

Κι όταν έρθει η ώρα εκείνη, «τα δίνουμε όλα»!

Δεν λείπουμε από τα δώδεκα ευαγγέλια, δακρύζουμε μπροστά στον Εσταυρωμένο, τρέχουμε με λουλούδια στα χέρια για τον στολισμό του Επιτάφιου, κάνουμε και πρόβες άμα τύχει, για την χορωδία στο «Η ζωή εν τάφω», αγωνιούμε να πάρουμε πρώτοι το Άγιο Φως στο «Δεύτε λάβετε...»

Κι ενώ προσφέρουμε όλα αυτά σ' Αυτόν που ταπεινώθηκε, υβρίστηκε, βασανίστηκε, πέθανε κι αναστήθηκε για μας, κρατάμε για τον εαυτό μας τα πάθη και τις ενοχές μας.

Έτσι, από την πρώτη κιόλας εργάσιμη μέρα μετά το Πάσχα, επανερχόμαστε «εις τα ίδια»

Οικονομικά προβλήματα, κρίση, κούρεμα χρεών, περικοπές μισθών, απεργίες... Ήταν σαν να γυρεύαμε αφορμή για να ξεφύγουμε λιγάκι από τον φαύλο κύκλο όπου μπλεχτήκαμε ή, καλύτερα, οι ξένοι μάς έμπλεξαν... Αυτό προτιμάμε να λέμε αν θέλουμε να αισθανθούμε λιγότερο ένοχοι...

Ο κύκλος, λοιπόν, ξαναγυρίζει εκεί απ' όπου άρχισε. Και περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να ξαναθυμηθούμε το Θεό και το χρέος μας προς Αυτόν.

Και μένουμε βαθιά μέσα μας άδειοι και ελλιπείς, σαν τα ταμεία του κράτους. Χωρίς περιεχόμενο και χωρίς ελπίδα. Φορτισμένοι με προβλήματα και αδιέξοδα.

Κι όμως, τίποτε δεν άλλαξε για το Χριστό.

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται φέτος για να σταυρώσουμε τα πάθη μας.

Ο Θεάνθρωπος θα πεθάνει ξανά για να πεθάνουμε τον κακό μας εαυτό.

Ο Γλυκός Ιησούς θυσιάζεται για να θυσιάσουμε το εγώ μας στο βωμό της αγάπης Του, τον φρικτό Γολγοθά.

Αυτά υπενθυμίζει κάθε χρόνο η πορεία προς το Πάθος Του. Αυτές οι σκέψεις είναι συνάμα κτυπήματα στην πόρτα της καρδιάς μας για να την κάνουν ν' ανοίξει και να Του δοθεί ολοκληρωτικά.

Ευτυχώς ή δυστυχώς για μας, το πόμολο βρίσκεται από την μέσα πλευρά της πόρτας. Το πόμολο είναι η δική μας μετάνοια, η αλλαγή πλεύσης και η ένωση μαζί Του διαπαντός.

Τότε μόνο δικαιούμαστε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.

•           Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη προς το Θεό εκδηλώνεται κάθε λεπτό, σε κάθε μας αναπνοή κι όχι μόνο εθιμοτυπικά κάθε Πάσχα, επειδή «τόχουν οι μέρες».

•           Όταν αντιληφθούμε ότι τα τωρινά πάθη της πατρίδας είναι αποτέλεσμα των δικών μας προσωπικών παθών.

•           Όταν βάλουμε και πάλι το Χριστό στη ζωή μας, το Χριστό που εξορίσαμε, που διώξαμε μακριά μας γιατί τα λόγια Του δεν μας συνέφεραν, γιατί ξύπναγαν τις ενοχές μας.

•           Όταν καταλάβουμε ότι διώχνοντας το Χριστό από τη ζωή μας γινόμαστε χειρότεροι κι από τους σταυρωτές Του. Εκείνοι τον σταύρωσαν, δεν τον εξόρισαν, δεν τον έδιωξαν μακριά από την πατρίδα του αλλά Του επέτρεψαν να πεθάνει σ' αυτήν. Εμείς τον διώχνουμε μακριά από την πατρίδα του. Πατρίδα του είναι οι ψυχές μας. Τόσο πολύ μας αγάπησε ώστε εκεί θέλει να κατοικεί μόνιμα.

Καλή Ανάσταση, Ανάσταση στις καρδιές των Πανελλήνων!