ΙΔΟΥ ΓΑΡ ΕΙΚΑΣΙ ΣΟΙ...

Ο Γρηγόριος, ένας νεαρός μοναχός Χιώτης, βρισκόταν κάτω από την υπακοή δύο γερόντων στη Σκήτη της άγιας Αννης. Το εργόχειρο των ήταν ή μαραγκοσύνη. Περνούσαν φτωχικά και οι τρεις πατέρες με νηστείες και προσευχές, όπως όλοι οι ζηλωτές της Σκήτης. Σε κάθε γιορτή και αγρυπνία αυτός ανελάμβανε την εκκλησιαστική τάξι.

Θυμάμαι, ήταν ή γιορτή τού αγίου Γεωργίου, στην αγρυπνία το κανονάρχισμα το ανέθεσε στον υποτακτικό του Γρηγόριο. Κανοναρχούσε ένα προς ένα τα τροπάρια των κανόνων και οι ψάλτες μελωδικά τα επαναλάμβαναν. Όλα πήγαιναν καλά και ή αγρυπνία προχωρούσε κανονικά. 

Προηγήθηκαν τα άνοιξαντάρια τού Φωκαέως, τα δοξαστικά τού πρωτοψάλτου Ιακώβου, ό πολυέλεος και όλη ή κατανυκτική ακολουθία. Ποιος όμως φανταζόταν ότι στη μέση της αγρυπνίας ό «κουτσουνούρης» - όπως αποκαλούσαν τον διάβολο οι πατέρες - θάβαζε την ουρά του για να μάς κολάση; 

Τί έγινε;

 Ό π. Γρηγόριος κανοναρχούσε τον αναστάσιμο κανόνα. Όλα πήγαιναν ωραία όταν στην ογδόη ωδή έκαμε τούς Μοναχούς να χάσουν την κατάνυξη και να αρχίσουν τα γέλια. Στο τροπάριο της όγδοης αντί να ειπεί ό κανόναρχος, «Ίδού γάρ έικασί σοι θεοφεγγείς ως φωστήρες...» διόρθωσε το τυπογραφικό λάθος του βιβλίου - έτσι νόμιζε -και αντί «είκασι σοι» είπε: «' Ιδού γάρ ό κασίδης.» ' Επί σαράντα ήμερες πού έψάλετο ό αναστάσιμος κανόνας ήταν αδύνατο, φθάνοντας στην ογδόη ωδή, να μη γελάσουν οι πατέρες θυμούμενοι τον κασίδη του π. Γρηγορίου.

Δεν ξεχνώ τον π. Ιωάννη τον Κύπριο πού προτίμησε να τιμωρήσει σκληρά τον εαυτό του για να αποφυγή το γέλιο. Ήταν ή σειρά μου να ψάλλω τον κανόνα και κανονάρχο είχα τον Ιωάννη. Όταν έφθασε στο γνωστό τροπάριο χαμήλωσε το κερί πού κρατούσε μέσα στην παλάμη του και ή φλόγα του αναμένου κεριού του σήκωσε μια μεγάλη φούσκα κάτω από το μεγάλο του δάκτυλο. Ό πόνος τον έκαμε να δακρύσει και όχι να γελάσει.

Έχουν περάσει σαράντα-πέντε χρόνια από τότε και κάθε Πάσχα είναι αδύνατο να μη θυμηθώ τον «κασίδη» του Γρηγορίου, αλλά και την γενναιότητα και ψυχική ανδρεία του π. ' Ιωάννη πού, για να εξουδετέρωση τον δαίμονα του γέλωντος, έκαψε το χέρι του.

Ζουν και οι δύο πατέρες μέχρι σήμερα, ό πρώτος σε κάποιο μοναστήρι της Χίου, και ό δεύτερος φύλακας στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού μας στα ' Ιεροσόλυμα.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΙΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΜΥΡΟΒΟΛΟ ΧΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.

ΑΘΗΝΑ 1990

ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΣΤΟΡΙΑΣ

Κ.Κ. ΠΕΤΡΟΥ.