Γνώρισα κάποιον
που έχει να
κοινωνήσει κάτι χρόνια,
επειδή του έβαλαν
επιτίμιο
αυστηρό.
Χωρίς να του ζητήσω
λεπτομέρειες
– ή ίσως ακριβώς
γι’ αυτό –
ήθελε μόνος να μου
πει,
να πάρει μια γνώμη.
Δεν είπα κάτι,
για να μην τον μπερδέψω
χειρότερα.
Θυμήθηκα όμως
ότι ο π. Πορφύριος δεν έβαζε
επιτίμια.
Δεν είχε ανάγκη
τέτοιου είδους εξουσίες,
ελέγχους και χειραγωγίες
για να κρατήσει μια ψυχή κοντά στον Κύριο
και να τη θεραπεύσει.
Αυτό είναι το μυστικό.
Όταν έχεις του Χριστού τη γεύση,
δεν θες αστυνομίες,
μαστίγια και τιμωρίες.
Και τα περί ¨παιδαγωγικής τιμωρίας¨
και ¨θεραπείας¨
και ¨νοσοκομείου¨ κλπ,
ας τ’ αφήσουμε στην άκρη,
διότι τις πιο πολλές φορές
έρχονται να κρύψουν
πολλές δικές μας ιστορίες
άψαχτες κι ένοχες.
Το ερώτημά μου, θλιβερό:
Ποιος κέρδισε κάποιον εν Χριστώ
με τέτοια μέσα;
Δείξε μου έναν!!
Προσωπικά, δεν ξέρω κανέναν.
Ξέρω όμως δεκάδες
που λείπουν απ’ την παρέα του Χριστού,
χάρη σε τέτοιες τακτικές ¨Διοκλητιανού¨
Ένιωσα δέος όταν τον ρώτησα
από περιέργεια:
Δηλαδή, πόσα χρόνια έχεις να κοινωνήσεις εσύ τώρα;
Και μου απάντησε: Δεκαπέντε, πάτερ.
Έλιωσε η ψυχή μου που τ’ άκουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου