" Δεν υπήρχε τίποτα από πολιτισμό...Μοναχά ο Άγιος μας κι εμείς!".

 

 

"Αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν και συγκεκριμένα τα καλοκαίρια θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι αγαπημένος μας μήνας σαν οικογένεια ήταν ο Ιούλιος . Θα μου πεις λογικό... μπάνια , παγωτά , διακοπές ...!!! Όχι ομως, δεν ήταν έτσι!!  Η αιτία .. ένα μικρό ξωκκλήσι του Αγίου Παντελεήμoνα μέσα στην καταπράσινη από πλατάνους ρεματιά με την πηγή να περνά μέσα από την εικόνα του !  Ένα εκκλησάκι τόσο μικρό αλλά με τόσο πλούσια θαυματουργική ιστορία.  Όλη η οικογένεια περιμένει τις αρχές Ιουλίου να μαζέψουμε τα κρεββάτια μας, τα ρούχα μας, τα πιάτα μας, τις λαμπίτσες πετρελαίου και να πάμε να μείνουμε εκεί....ένα μήνα ολόκληρο μέχρι τη γιορτή του Αγίου, 27 Ιουλίου .

Δεν υπήρχε ρεύμα, δεν υπήρχε σπίτι, τίποτα από τις ανέσεις του πολιτισμού...  Μοναχά ο Άγιος κι εμείς...

Το βράδυ το μόνο μας φως ήταν το καντηλάκι της εκκλησίας και ο έναστρος ουρανός. Η μέρα μας...; Χαμένοι μες τις κρυψώνες του δάσους, του βουνού, της ρεματιάς. Μεγαλώσαμε στα πόδια του, τον θεωρούσαμε δικό μας, σα να ήτανε μέλος της οικογένειας μας.

Πολλές φορές είχαμε ζήσει θαύματα μπροστά στα μάτια μας ...χωρίς όμως, εγώ τουλάχιστον προσωπικά να έχω συναίσθηση για αυτό που έβλεπα . Μέχρι που ήρθε και η δική μας ώρα να το ζήσουμε.

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα τον μπαμπά μας να ψήνεται στον πυρετό από μία λεμφαδενίτιδα. Είχε πολύ έντονο πόνο και είχε πρηστεί τρομερά. Αντιβιώσεις ,φάρμακα ,θεραπείες διάφορες, ...μα δεν υποχωρούσε με τίποτε. Είχαμε φτάσει πλέον στα Θεοφάνεια.

Ο μπαμπάς αποκαμωμένος,πεισμωμένος ,πονεμένος, δεν μπορούσε να έρθει στην εκκλησία. Φύγαμε και τον αφήσαμε σπίτι με την λογική και την παρότρυνση οικείου μας ιατρού, ότι μες την ημέρα έπρεπε να μεταφερθεί πια στο νοσοκομείο γιατί δεν είχε κανένα σημείο βελτίωσης .Τελειώνοντας ο εκκλησιασμός σε κοντινό μοναστήρι από το ξωκκλήσι πήγαμε στον «δικό μας» άγιο...Βάλαμε λίγο λαδάκι απ’ το καντήλι του στο βαμβακάκι παρακαλώντας τον να κάνει το καλύτερο για τον μπαμπά. Γυρίζοντας σπίτι, τον παρακαλέσαμε να του βάλουμε λίγο λαδάκι στον λαιμό του (πράγμα που έπρεπε να είχαμε σκεφτεί την πρώτη στιγμή).

Δεν δεχόταν εύκολα, διότι ο πόνος του δεν επέτρεπε ούτε άγγιγμα....

Σταυρώνοντάς τον, ψελλίσαμε το τροπάριο του Αγίου... Ο μπαμπάς μέσα στην απογοήτευση έπρεπε να ετοιμαστεί για το νοσοκομείο...

Κάνοντας πέντε - έξι βήματα από το δωμάτιο και μη φτάνοντας καλά-καλά στο σαλόνι... Ακούμε το μπαμπά να τρέχει βήχοντας προς το μπάνιο... Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει, είχε επιστρέψει στο δωμάτιο του...Συγκλονισμένος, μας εξήγησε πως από την στιγμή που τον άγγιξε το λαδάκι, άρχισε να νιώθει περίεργα στο λαιμό του.

Μετά παρουσιάστηκε ο βήχας και το αποτέλεσμα ήταν να σπάσει ένα συρίγγιο να βγει μια πέτρα και όλο το υγρό που προφανώς είχε συσσωρευτεί εκεί μέσα...

Σε μια ώρα δεν υπήρχε ούτε ο πυρετός, ούτε το οίδημα ούτε ο πόνος όλα ήτανε τέλεια.... Μόνο μία ανάμνηση πλέον έμεινε, που θα μας θυμίζει την παρέμβαση του Αγίου του «δικού μας» Αγίου...

Τυχαίο; Δε νομίζω...;;;!!!