Με τη λεπίδα του μαχαιριού σε απόσταση αναπνοής -

 

Εύκολο είναι να λες ωραία λόγια για τους μετανάστες, αλλά εσύ να μένεις «κάπου πιο ήσυχα» και η μοναδική σχέση με αυτούς να είναι η ... Φιλιππινέζα νταντά του πρίγκιπά σου.

 

Εύκολο είναι να κάνεις ανώδυνες αναρτήσεις κατά του ρατσισμού στα social media, αλλά στα μουλωχτά να φροντίζεις το παιδί σου να πάρει μεταγραφή σε σχολείο στο οποίο να φοιτούν -ει δυνατόν- μόνο Έλληνες.

Εύκολο είναι να δίνεις τα χρήματά σου (για την ακρίβεια κάτι ελάχιστο, ίσα - ίσα να ξεγελάσεις τη συνείδησή σου), τα ρούχα σου (για την ακρίβεια, όσα δεν σου κάνουν πια) στην τάδε οργάνωση  που δραστηριοποιείται για τους όπου γης πονεμένους, αλλά να παραπονιέσαι στην παρέα σου ότι «ήρθαν αυτοί και μας πήραν τις δουλειές».

Δύσκολο είναι να συμβιώνεις μαζί τους, στην ίδια γειτονιά, να βιώνεις τις «παρενέργειες» αυτής της συμβίωσης.

Κι όχι μόνο...

Και τώρα στα πιο δύσκολα.

Ερώτηση «κρίσεως».

Κρίσεως, για να καθρεφτιστούμε και να κριθούμε:

Τι κάνεις όταν δυο αλλοδαποί έχουν κλείσει με μηχανάκι την είσοδο του χώρου όπου δραστηριοποιείσαι, τους προτείνεις να το μετακινήσουν κι εκείνοι σου επιτίθενται, σου ρίχνουν μερικά «μπουκέτα» και στο καπάκι βγάζουν και μαχαίρι ;

Η εύκολη απάντηση είναι: αμύνεσαι!

Ακόμα κι ο νόμος είναι με το μέρος σου, όταν είσαι «εν αμύνη».

Πάμε τώρα στο γεγονός.

Δυο Σύριοι έχουν αφήσει το μηχανάκι τους μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο ενός ιερού ναού κάπου στην Αθήνα.

Ο παπα Δημήτρης, ο εφημέριος, τους ζητά να το μετακινήσουν.

Κι εκείνοι του επιτίθενται, τον γρονθοκοπούν και στο τέλος τον απειλούν με μαχαίρι.

Ο παπα Δημήτρης δεν είναι τυχαίος.

Έχει βοηθήσει κατ’ επανάληψη χιλιάδες Σύριους που κατά καιρούς βρήκαν κατάλυμα έξω από το ναό.

Τι έκανε λοιπόν, ο παπα Δημήτρης όταν η λεπίδα του μαχαιριού ήταν σε απόσταση αναπνοής και μπορούσε να τον στείλει μέσα σε δευτερόλεπτα στον άλλο κόσμο; Ήδη ήταν τραυματισμένος στο χέρι και στο μάτι.

Δεν αμύνθηκε, δεν τους χτύπησε, δεν ανταπόδωσε, μόνο φώναξε «βοήθεια!» κι άρχισε να τρέχει.

Η Αστυνομία που έφτασε, γρήγορα εντόπισε και συνέλαβε τους δύο δράστες.

Όταν κάλεσαν τον παπα Δημήτρη για τα διαδικαστικά, έκπληκτοι τον άκουσαν να λέει πως δεν προτίθεται να κάνει τίποτα. Του αρκεί η συγγνώμη και τέλος!

Έτσι απλά.

Εφαρμόζοντας το «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν ... καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς» ...

Ή το «ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» ...

Ή το «μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ» ...

Ή το «γίνεσθε δὲ εἰς ἀλλήλους  ... εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς» ...

Ή το «μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν» ...

Ή το «μὴ ἀποδιδόντες κακὸν ἀντὶ κακοῦ» ...

Ή όλα μαζί, σε compact έκδοση. 

***

 

Το περιστατικό -και συνακόλουθα το κείμενο- είναι μπαγιάτικο. Έγινε πριν από τρία χρόνια, το Γενάρη του 2019 στον Ι. Ναό Αγίου Νικολάου Πατησίων. Ποιος το θυμάται; Μάλλον κανείς!

Τι μου ’ρθε και μένα και το θυμήθηκα τέτοιες μέρες; Η αλήθεια είναι πως δεν το θυμήθηκα. Μου το θύμισε η τηλεόραση. απ’ τα πρωινάδικα ως τα μαγκαζίνο κι από τα δελτία ειδήσεων ως τις σατυρικές εκπομπές που μας βομβαρδίζουν με γαργαλιστικές λεπτομέρειες και εξώφθαλμες μεγεθύνσεις γεγονότων και υποθέσεων από τη δράση ενός άλλου ιερέα, στην ίδια περιοχή (τα Πατήσια), αλλά σε άλλο ναό. Συμπτωματικά! Πιο πολύ όμως, μου το θύμισε ετούτο που γυροφέρνει στα social media τις τελευταίες μέρες:

«Τι δουλειά είχε στη σουίτα;»

«Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια;»

Τι δουλειά είχε στο Κατηχητικό δε θα ρωτήσετε!

Υπ.

ΥΓ. Το βραδάκι ας τον θυμηθούμε στην προσευχή μας.

Κι εκείνον ...

και τα κορίτσια ...

και την πρεσβυτέρα ...

και τα τρία μικρά παιδιά του…