Ένθεος μανία.
Τι είναι αυτό, Θεέ μου, που έκανε ανθρώπους απλούς, τόσο απλούς δε, που είχες την καρδιά τους κατοικητήριο και ναό Σου, να περπατούν μέρες και μήνες, να βρίσκουν τόπους απομακρυσμένους, σημεία δύσβατα και πολιτισμικά απόρθητα, ερήμους ανθρωπίνως αγραναπαυμένες, και εκεί να μπήγουν τα ισχνά πόδια τους, να βγάζουν ρίζες προσευχής, να σφίγγουν με τους κλώνους τους πέτρες και ξύλα σχηματίζοντας κτήρια, να κοσμούν τους τοίχους με τέχνη και να ποτίζουν το φρέσκο σοβά με τη μονολόγιστη ευχή. Να κάνουν το πριν άκαρπο, εύκαρπο, την φοβερή σιωπή, εύλαλο ισάγγελο πολιτεία;
Μα η απάντηση είναι απλή. Εσύ! Εσύ, ο ίδιος Θεέ μου, κάνεις τους τρελούς Σου να κυνηγούν τη σιωπή σου και μόλις τη βρούν τους δίνεις τη βουή των θείων λόγων Σου. Εσύ που όρισες την αποταγή του κόσμου τον μόνο ασφαλή και αληθή συνάμα δρόμο για να γίνει η μονάς ένα με όλο τον κόσμο. Εσύ που το έλεός στάζει ως ποταμός πάνω μας, με τρόπους παράδοξους!
Σκέψεις αποκλεισμού, λόγω "Ελπίδος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου