Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω (19-2-2023)

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω (19-2-2023)

Ἀκούγοντας κάποιος τό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, νομίζει ὅτι βροντᾶ καί ἀστράφτει ὁ οὐρανός. Βλέπει σάν νά βγαίνουν φωτιές καί ἀστραπές ἀπό τό ἱερό κείμενο. Φόβος καί τρόμος κυριεύει τόν κάθε ἄνθρωπο. Γιατί πραγματικά ποιός δέν φοβᾶται καί δέν τρέμει, ὅταν ἀκούει γιά πῦρ αἰώνιο καί σκότος ἐξώτερο; Ποιός δέν φοβᾶται καί δέν τρέμει, ὅταν σκέπτεται, ὅτι ἔχει μπροστά του δίκαιο κριτή καί φοβερό δικαστήριο;

Μή λησμονοῦμε, ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε ὑπόδικοι. Ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε τήν μεγαλύτερη καί φοβερότερη δίκη ὅλων τῶν ἐποχῶν. Τήν μητέρα τῶν δικῶν. Ὑπόδικοι θά εἴμαστε ὅλοι μας. Τό σημαντικότερο καί φοβερότερο εἶναι, ὅτι οἱ ἀποφάσεις πού θά ληφθοῦν, δέν θά εἶναι γιά λίγο καιρό, δέν θά ἀφοροῦν λίγους μῆνες ἤ κάποια χρόνια. Οὔτε θά ἔχουν ἰσόβια ἰσχύ, ἀλλά αἰώνια ἰσχύ.

Ὁ προφήτης Ἡσαΐας  βροντοφωνάζει ὀχτακόσια χρόνια πρό Χριστοῦ. «Ἰδού ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται ἀνίατος θυμοῦ καί ὀργῆς θεῖναι τήν οἰκουμένην ἔρημον καί τούς ἁμαρτωλούς ἀπωλέσαι ἐξ αὐτῆς»(13,9). Μέ ἁπλᾶ λόγια: Νά ἔρχεται, ἔρχεται ἡμέρα τοῦ Κυρίου γεμάτη ὀργή καί θυμό, τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά ἐξιλεώσει καί αὐτή ἡ ὀργή θά ἐρημώσει ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη καί θά καταστρέψει τούς ἁμαρτωλούς αὐτῆς.

Ὁ Χριστός λοιπόν ἔρχεται. Ἤ μᾶλλον ἐπανέρχεται, ξαναέρχεται. Πλέον ὄχι ταπεινός καί ἄσημος. Ὄχι στά κρυφά, σάν περιφρονημένος καί κυνηγημένος, ἀλλά θά ἔρθει μέ μεγαλοπρέπεια. Ὡς Θεάνθρωπος ἰσχυρός, «μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς».

Ἡ κρίση αὐτή θά εἶναι ξεχωριστή καί γιά τόν ἀριθμό τῶν ὑποδίκων, γιατί δέν θά εἶναι μόνο οἱ ζωντανοί, ἀλλά καί ὅλοι οἱ κεκοιμημένοι ὅλων τῶν ἐποχῶν. Αὐτοί θά ἀναστηθοῦν μέ τόν ἦχο τῆς σάλπιγγος τοῦ Ἀρχαγγέλου. Δέν θά ξεφύγει τήν κρίση οὔτε ἕνας.

Τί ὅμως θά κρίνει; Τί θά ἐρευνήσει; Κατ᾿ ἀρχήν δέν θά ζητήσει ἀπό τούς κρινόμενους πόσες νηστεῖες, ἀγρυπνίες  ἤ γονυκλισίες ἔκαναν. Γιατί; Αὐτά δέν εἶναι ὠφέλιμα γιά τήν ψυχή μας; Δέν ἔχουν ἀξία; Ἔχουν ἀξία καί μάλιστα πολύ μεγάλη, ὅταν ὅμως ἔχουν ὡς βάση, ὡς ἀφετηρία καί τέλος τήν κορωνίδα τῶν ἀρετῶν, τήν ἀγάπη. Χωρίς αὐτήν καταντοῦν τύποι ξεροί καί νεκροί, ἄρα ἀνώφελοι, πού καταπονοῦν μέν, ἀλλά δέν ἁγιάζουν, δέν σώζουν τόν πιστό. Εἶναι αὐτό πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος, «εἶναι φοβερό νά κουράζεται κανείς καί νά κολάζεται».

Ἐπί τόσα χρόνια ὅλοι μας προσευχόμαστε, νηστεύουμε, τρέχουμε στίς ἐκκλησίες, ἐξομολογούμεθα καί κοινωνοῦμε. Ποῦ εἶναι ἡ πνευματική μας πρόοδος; Πόσο καλύτεροι γίναμε; Ποῦ εἶναι ἡ ἀνωτερότητά μας; Ὅλα αὐτά δέν μᾶς ὠφέλησαν καθόλου, δέν μᾶς βοήθησαν, γι᾿ αὐτό καί ὁ Χριστός δέν ἀσχολεῖται μέ αὐτά.

Ἀκόμη ὁ Κύριός μας δέν ἀναφέρεται στά ἄλλα ἁμαρτήματα. Π.χ.στήν πορνεία, στήν μοιχεία, στούς φόνους, στίς κλοπές καί σέ τόσα ἄλλα βαριά ἁμαρτήματα. Γιατί; Αὐτά τά ἀμνηστεύει; Δέν θά τά κρίνει;  Ὄχι. Ὅλα ἔχουν τήν ἀξία τους καί τίποτε δέν ἀφήσει ἐνεξέλεγκτο ὁ Δίκαιος Κριτής. Ἐκεῖνο ὅμως πού ἔχει μεγάλη ἀξία, πραγματική ἀξία, εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ καινή-καινούργια ἐντολή πού Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε. Καί αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπό μας. Αὐτό πού μετράει εἶναι ὁ βαθμός τῆς ἀνθρωπιᾶς μας.

Τά ἔργα ἀγάπης πρός τόν Θεόν χάνουν τήν ἀξία τους, ἄν δέν ἔχουμε ἔργα ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπό μας. Ἡ εὔσπλαχνη πορνεία δέν μᾶς ὠφελεῖ. Καθώς ἐπίσης δέν μᾶς ὠφελεῖ καί ἡ ἄσπλαχνη παρθενία. Εἶναι ἐλλιπῆ καί τά δύο. Βάσις ὅλων εἶναι ἡ ἐλεήμων καρδία. Ἐκεῖ ἐπάνω θά ἑδραιωθεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Στούς σπλαχνικούς θά πεῖ: Γιά τά καλά πού κάνατε στούς συνανθρώπους σας, ἐλᾶτε νά κληρονομήσετε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στούς ἄλλους θά πεῖ: Ἐσεῖς πού ζήσατε ἐγωϊστικά, ἀτομιστικά καί ὑλιστικά, κλεισμένοι ἑρμητικά στούς ἑαυτούς σας καί μείνατε ἀσυγκίνητοι μπροστά στόν πόνο τοῦ πλησίον σας, πηγαίνετε νά πέσετε στό αἰώνιο πῦρ τῆς κολάσεως. Αὐτό τό δεύτερο, εἴθε, νά μή ἀφορᾶ κανέναν ἀπό ἐμᾶς.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐπανέρχεται. Στό «Πάτερ ἡμῶν» λέμε «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» καί ὅμως τό φοβόμαστε. Τό σκεφτόμαστε καί τρέμουμε μέ τήν ἰδέα τῆς ἐπανόδου. Γιατί, τόσο ἄπιστοι εἴμαστε; Τόσο πολύ δέν θέλουμε τόν Κύριό μας; Τότε γιατί τό λέμε, γιατί τό ζητοῦμε στήν προσευχή μας; 

Τελικά φαίνεται πώς δέν τό καταλάβαμε καθόλου, ὅτι τό εὐαγγέλιο τῆς κρίσεως εἶναι μία χαρούμενη εἴδηση. Κρύβει μέσα του τήν ὑπόσχεση, ὅτι ὁ Χριστός θά ἔρθει, γιά νά περιμαζέψει τά παιδιά του, τούς δικούς του ἀνθρώπους καί νά τούς βάλει ἐκεῖ ὅπου τό κακό θά σβύσει, λύπη, πόνος καί θάνατος δέν θά ὑπάρχει, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Καί τό τελευταῖο, γιά νά μή τό ξεχνᾶμε. Ὁ Χριστός πού εἶναι ἡ ΑΓΑΠΗ, θά κρίνει τόν κόσμο, τούς ἀνθρώπους μέ τά λιγότερα δυνατόν. Τί θέλω νά πῶ μέ αὐτό; Ὅπως λέμε, θά κατεβάσει τόν πήχυ πολύ χαμηλά, γιά νά σωθοῦν ὅσο τό δυνατόν περισσότεροι. Γιατί ὁ Θεός θέλει «πάντας σωθῆναι», θέλει νά σώσει ὅλον τόν κόσμο.

Τί διαβάζουμε στό εὐαγγέλιο, ὅτι ζήτησε; Ἕνα πιάτο φαγητοῦ νά δώσουμε. Ἕνα ποτήρι νερό νά προσφέρουμε, ὄχι περιουσίες ὁλόκληρες. Νά κάνουμε μιά ἐπίσκεψη στόν πονεμένο, στόν ἄρρωστο, καί νά τοῦ ποῦμε δυό λόγια παρηγοριᾶς. Ὄχι νά τόν πᾶμε στούς γιατρούς τοῦ ἐξωτερικοῦ καί νά καταξοδευτοῦμε. Μέ αὐτά τά λίγα, τά ἁπλᾶ θέλει νά μᾶς σώσει. Μόνο πού δέν θά σωθοῦν ὅλοι. Καί δέν θά σωθοῦν, γιατί πολλοί οὔτε αὐτά τά λίγα θέλουν νά κάνουν.

 Δέν θά σωθοῦν  ὅσοι δέν τό θελήσουν. Αὐτοί τό ἴδιο λένε τώρα, τό ἴδιο θά ποῦν  καί τότε. Κύριε, πότε σέ εἴδομεν; Ποτέ δέν εἶχαν σχέση μέ τόν Χριστό. Ἔ, ναί, αὐτοί κρῖμα δέν θά σωθοῦν καί δυστυχῶς αὐτοί εἶναι πολλοί.

Τί μᾶς ἀπομένει νά κάνουμε; Νά ξανααγαπήσουμε τήν ἀγάπη. Ἀγάπη πρός τόν Θεό καί ἔμπρακτη ἀγάπη στόν συνάνθρωπό μας. Αὐτό εἶναι πού θά μᾶς σώσει. Ἀμήν.-