Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Μποροντίν) /†30.04.1998/
Την εποχή που ήμουν υπάκουος στον Παναγιώτατο Πατριάρχη Αλέξιου Α', μου συνέβη το εξής εκπληκτικό περιστατικό.
Αφού αποφοίτησα από το θεολογικό σεμινάριο, από μια υπερπληθώρα γνώσεων, όπως πολλοί «διανοούμενοι θεολόγοι», άρχισε να εμφανίζεται μέσα μου μια κάποια αλαζονεία.
Κάποτε, καθισμένος αργά το βράδυ στην αίθουσα αναμονής του Πατριάρχη, διάβαζα αρχειακό υλικό για την αγιοποίηση του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ.
Διαβάζοντας για τα επίσημα γεγονότα του 1903 που έλαβαν χώρα στο Σαρόφ, ξαφνικά σκέφτηκα, ή μάλλον, η σκέψη άρχισε να ηχεί εμμονικά στο κεφάλι μου ότι όλοι αυτοί οι εορτασμοί δεν ήταν παρά μια πολιτική πράξη, που επιδίωκε να φέρει τον Τσάρο και τον λαό πιο κοντά μαζί.
Αυτή η εμμονική σκέψη έμοιαζε να με σκοτείνιασε, κι εγώ, μου φάνηκε, τα καταλάβαινα όλα. «Ναι, αυτό είναι πολιτική και τίποτα περισσότερο», ακούστηκε επίμονα στο κεφάλι μου η ακατάσχετη φωνή.
Δεν ξέρω τι θα σκεφτόμουν περαιτέρω αν ο συλλογισμός μου δεν είχε διακοπεί από ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Ήταν η πατριαρχική μας καθαρίστρια.
Τινάχτηκα λίγο από τις φιλοσοφίες μου και ρώτησα: - Τι θέλεις;
Η καθαρίστρια απάντησε: «Πάτερ Κύριλλε, κάποιος Εβραίος σε ζητάει εκεί.
Ξαφνιάστηκα ανείπωτα: - Ποιος άλλος Εβραίος και γιατί ξαφνικά εγώ;
«Δεν ξέρω, πατέρα, θέλει πολύ να σε δει, και ανέφερε ακόμη και το επίθετό σου.
«Λοιπόν, αφήστε τον να μπει, μόνο που, φυσικά, είναι περίεργα όλα αυτά», είπα σαστισμένος.
Κυριολεκτικά ένα λεπτό αργότερα, ένας εμφανώς ταραγμένος άνδρας με μια μεγάλη πάνινη τσάντα στα χέρια του κοίταξε μέσα στην αίθουσα υποδοχής. Η εμφάνισή του ήταν τόσο συγκεκριμένη που έγινε αμέσως σαφές γιατί η καθαρίστρια εντόπισε εύκολα μέσα του έναν εκπρόσωπο αυτού του λαού. Ξεκίνησα πρώτος:
- Τι θέλεις, «πιστέ του Αβραάμ»;
- Ώστε είσαι ο πατέρας Kirill Borodin;
- Ναι γιατι?
«Άκου, πάτερ Κύριλλε», άρχισε να με ρωτάει ο επισκέπτης μου με κάποια οίκτο στη φωνή του, «πάρε τον μακριά μου, δεν έχω άλλη δύναμη. Πάρε μακριά!
Εκείνη τη στιγμή, ο άτυχος Εβραίος έβγαλε από την πάνινη τσάντα του ένα πορτρέτο, στο οποίο με δυσκολία διακρίνονταν το πρόσωπο του Αγίου Σεραφείμ.
Μα τι πορτρέτο!
Σε μια μικρή σανίδα, ελαφρώς ξεφλουδισμένη και σκουρόχρωμη αντίκα (δεν είναι ξεκάθαρο αν εφαρμόστηκε καθόλου με χρώματα), υπάρχει μια ελαφρώς λερωμένη εικόνα του Θαυματουργού του Σαρόφ χωρίς φωτοστέφανο.
Δεν έχω ξαναδεί τόσο τρομερό αντίγραφο σε όλη μου τη ζωή, ακόμα και σήμερα.
«Γιατί, μπορώ να ρωτήσω, να είμαι εγώ αυτός που θα σου τραβήξει αυτή τη φωτογραφία;» Ρώτησα τον ξαφνικό επισκέπτη.
«Γιατί, αυτός, αυτός ο γέρος, που είχα την ατυχία να ζωγραφίσω και που τώρα τον εξετάζετε σε αυτόν τον πίνακα, ο ίδιος απαίτησε να το δώσω - δηλαδή να το δώσω και να μην το πουλήσω - μόνο σε εσάς! Απλώς με βασάνιζε από τη στιγμή που τον σχεδίασα, ή μάλλον, αντέγραψα από ένα παλιό χαρακτικό. Ήθελα να πουλήσω πρώτα αυτόν τον πίνακα, περνώντας τον ως έμπορος αντίκες.
- Και αυτός ... - τότε ο καημένος Εβραίος άρχισε να θρηνεί έντονα, και έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να τον ηρεμήσω. «Και δεν με ξεκουράζει ούτε μέρα ούτε νύχτα. «Δώσε μου», λέει, «στον πατέρα Kirill Borodin, που εργάζεται στο Πατριαρχείο Μόσχας, θα προσευχηθεί σε μένα». Αυτός ο γέρος μου εμφανίζεται στα όνειρά μου σχεδόν κάθε βράδυ. Πήγαινε το, πάτερ Κύριλλο, τώρα!
Για να είμαι ειλικρινής, είμαι το είδος του ανθρώπου που δύσκολα ξεσπάω σε κλάματα. Αλλά μετά, για να είμαι ειλικρινής, απλά δεν άντεξα - η καρδιά μου χτύπαγε και ένας όγκος κύλησε στο λαιμό μου. Η ψυχή μου έλιωσε, δάκρυα έλαμψαν στα μάτια μου.
«Αυτό είναι απαραίτητο! υποχώρησα. «Ο αιδεσιμότατος Σεραφείμ μου ζητά, τον πιο αμαρτωλό, καταραμένο και ανάξιο μοναχό, να σώσω την εικόνα του από τη βεβήλωση!»
Όσο κι αν έσπρωξα λεφτά στον δύστυχο καλλιτέχνη, δεν τα πήρε με κανένα πρόσχημα. Τόσο ήθελε να ξεφορτωθεί τη δουλειά του!
Αφού ο Εβραίος, ευχαριστημένος με την απελευθέρωσή του, έφυγε στο σπίτι, γονάτισα μπροστά στο πρόσωπο του μοναχού και προσευχήθηκα σε αυτόν για πολλή, πολλή ώρα με δάκρυα. Η καρδιά μου χάρηκε, η ψυχή μου ήταν ήρεμη και χαρούμενη.
Όλες οι σκέψεις για την «πολιτική» στην αγιοποίηση του π. Σεραφείμ, που έβραζαν πρόσφατα στο ευφυέστατο κεφάλι μου, χάθηκαν κάπου χωρίς ίχνος. Προφανώς ο ίδιος ο μοναχός τους έδιωξε με την επίσκεψή του.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τον πατέρα Κύριλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου