8 .διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἥξουσιν αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ λιμός, καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται· ὅτι ἰσχυρὸς Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν.
* Διὰ τοῦτο μίαν ἡμέρα, θέλουσιν ἔλθη αἱ τιμωρίαις της, θάνατος, καὶ πένθος, καὶ
πεῖνα καὶ μὲ φωτιά θέλει κατακαῆ, ὅτι δυνατὸς εἶναι Κύριος ὁ Θεός, ὁποῦ μέλλει νὰ τὴν κρίνῃ.
Ἡ διατύπωση «μία ἡμέρα» δηλώνει τὴ σχετικότητα τοῦ χρόνο, σε
σχέση μὲ τὴν αἰωνιότητα. Ὅ,τι καὶ ἂν συμβεῖ στὴν ἐπίγεια ζωὴ ἑνὸς
ἀνθρώπου εἶναι συνάρτηση ἑνὸς ἐξαίφνης ποὺ ἐπαναφέρει τὰ πάντα
τὴν ἀρχή τῆς δημιουργίας καὶ συγχρόνως ἁπλώνει τὰ πάντα στὸ τέλος της. Η μόνη σταθερή παρουσία εἶναι ὁ Θεός. Στὴν Ἁγία Γραφὴ αὐτὴ η σχετικότητα
του χρόνου επισημαίνεται ἀπὸ τὸν ψαλμωδό: «Ὅτι χίλια
ἔτι εν οφθαλμοί σου ως η ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διήλθεν, καὶ φυλακή έν νυκτί
13» (Ψαλμ. 834), πού ο Απόστολος Πέτρος ἐπαναδιατυπώνει σχετικοποιωντας
ακόμη περισσότερο την έννοια τού χρόνου «Εν δὲ τοῦτο μὴ λανθενετω υμάς αγαπητοί οτι μια μερα παρά Κυρίῳ ὡς χίλια έτη, και χίλια έτη ὅτι ἐν ἡμέρα μία (Β' Πέτρ. 3,8)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου