Γόμορα ή η μετατροπή της αγάπης σε κόλαση
Το κακό υπάρχει από την αρχή του κόσμου. Είναι η απάντηση του μολυσμένου από υπερηφάνεια πλάσματος στην απέραντη αγάπη του ουράνιου Πατέρα.
Η βία, οι πόλεμοι, τα εγκλήματα, η πονηριά, η κλοπή, τα βάσανα, υπάρχουν πάντα ως καρκίνος της φύσης πεσμένος από τη θεϊκή αγάπη. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να πεθάνει για αυτήν και να αναστηθεί από τους νεκρούς, αναστώντας την. Η Εκκλησία είναι ακριβώς αυτή η αυτοκρατορία της αγάπης στην οποία ο λαός του Θεού, που ανατράφηκε με αγάπη, το Σώμα του Χριστού, μαθαίνει να μην πεθαίνει για πάντα.
Στόχος κάθε χριστιανού είναι να γίνει άγιος, ενωμένος σε διαρκή και αιώνια αγάπη με τον Θεό.
Αν παίρνετε τους αιώνες στα ύψη, βλέπετε ότι το κακό της διχαστικής κόλασης είναι πανταχού παρόν, σαν σύνδρομο μη όντος, σαν ζιζάνιο της φύσης, σαν ιός θανάτου, μολύνει, πνίγει τη ζωή μέσα μας.
Κάτι είναι διαφορετικό όμως. Μέσω των μέσων ενημέρωσης και της τεχνολογίας, ο δαίμονας κατάφερε να μετατρέψει ακόμη και την αγάπη σε κόλαση. Ας το παραδεχτούμε, ο Θεός είναι Αγάπη και δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε τίποτα, αλλά η ανθρώπινη αντίληψη της αγάπης έχει αλλοιωθεί, διαφθαρεί και άρχισε να μυρίζει τρομερά ληστεία και θάνατο.
Παντού η αγάπη μολύνεται, διαστρεβλώνεται, μιμείται, προσποιείται, προσομοιώνεται, γιορτάζεται ερήμην.
Η αγάπη ΔΕΝ είναι ανεμοστρόβιλος πάθους, δεν είναι εκκένωση δεμάτων μπροστά στη σάρκα, δεν είναι συσκευή για να βγάζεις τη γλώσσα σε γυμνά σώματα, δεν είναι τεμπελιά από περιττώματα, δεν στρέφει το φως των ματιών σε σεξουαλικό όργανο, δεν είναι ένστικτο κουνελιού, δεν είναι σαρκική εμμονή, όχι!
Η αγάπη είναι η δύναμη να πεθάνεις για τον άλλον, η ταλαιπωρία από τη λαχτάρα του αγαπημένου, η στενοχώρια, η μυρωδάτη φροντίδα, η γέννηση της ζωής, η αϋπνία, η αναζήτηση, η συγκίνηση της αγιότητας, το αεράκι των δακρύων, το μυστήριο τα κλειστά μάτια που ανοίγουν το σύμπαν του άλλου, η δροσερή σιωπή της προσφοράς για πάντα.
Ολόκληρος ο παγκόσμιος πολιτισμός ανακάλυψε και καλλιέργησε (γιατί αυτό είναι ο πολιτισμός) αυτή την ένωση των ανθρώπων στην αγάπη του Θεού.
Σήμερα, όμως, η αγάπη πεθαίνει στους νεκρούς. Σπλαχνική ανατριχίλα, η αγάπη της κόλασης είναι κάθε άλλο παρά Θεός. Είναι θυμός, βιασμός, κακομεταχείριση, τεμπελιά, μίσος για τον εαυτό, σαδισμός, βεβήλωση ολόκληρου του σώματος και μετατροπή του σε άμορφο σεξουαλικό όργανο που οδηγεί στο θάνατο. Και το πιο τρομερό πρόσωπο αυτής της ύδρας είναι η καταστροφή της ευχαριστιακής λειτουργίας του όντος.
Το ανθρώπινο στόμα είναι η θύρα των μυστηρίων, ο οίκος του λόγου, το κατώφλι ανάμεσα στην καρδιά και το νου, η εκκλησία του λόγου, του τραγουδιού, της δόξας του Θεού.
«Θα ανοίξω το στόμα μου και θα δοξάσω τον Κύριο!»
Περισσότερο από αυτό, το στόμα είναι το όργανο του φιλιού, δηλαδή αυτής της χειρονομίας αγάπης μέσω της οποίας κάνουμε το αγαπημένο πρόσωπο να μπει στην καρδιά μας. Φιλάμε τις εικόνες, τα μωρά, την Αγαπημένη.
Και απείρως περισσότερο από αυτό. Μέσω του στόματος τρέφουμε τον Θεό στην Ευχαριστία, ενωνόμαστε με την πιο καθαρή Φωτιά, φιλάμε έκπληκτοι τις λυτρωτικές πληγές του Χριστού, φέρνουμε μέσα μας την Αιωνιότητα της σταυρωμένης αγάπης.
Λοιπόν, αυτό είναι κακό, όταν μεταμορφώνουμε το στόμα, την ευχαριστιακή θύρα της φύσης, σε σεξουαλικό όργανο, τότε ξεφεύγουμε οριστικά από την Πηγή της αγιότητας, κάνουμε κομμάτια την κλήση της αγάπης μας, μολύνουμε το πιο πολύτιμο αεράκι του φως μέσα μας, γινόμαστε κολασμένα πλάσματα,γουρούνια σε αναζήτηση ηδονής (sus scrofa).
Είναι η πιο τρομερή ακαθαρσία της φύσης, ο χωρισμός μας από τον αγνό, η δέσμευση του δαίμονα στα Άγια των Αγίων στο σώμα μας, το βδέλυγμα της ερήμωσης για την αιωνιότητα, το κάλεσμα της φωτιάς των Γομόρρων σε όλη την πικραμένη φύση, η καταστροφή και η καταστροφή της γης που είναι μια μητέρα με δολοφονικά μωρά.
Έτσι θα ήταν, βάλ’ το στο κεφάλι σου, για να μην εκπλαγείς μετά από την ανυπαρξία του Θεού εκεί που Τον έδιωξαν δηλαδή από την ψυχή. Και εξ ου και βάσανα, κατάθλιψη, αποξένωση, αυτοκτονία, πόνος, εθισμός, αιώνιος θάνατος... Συγχώρεση!
Πατήρ Ιωάννης ΙΝΤΑΣΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου