Το μεσονυκτικό είχε τελειώσει.
Άρχιζε ο Όρθρος.
Είχαμε πάρει ' καιρόν ' .
Και τότε ήρθε ξαφνικά η ώρα του πόνου .
Ήταν μία ώρα πόνου .
Δεν έβλεπα τίποτα , δεν αισθανόμουν τίποτα , είχα χάσει τις βασικές μου αισθήσεις .
Νόμιζα πως δεν ανήκω πια σε αυτόν τον κόσμο .
Και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν που θα άφηνα τα πνευματικά μου παιδιά, την πρεσβυτέρα και τους ανθρώπους γύρω μου , σε αυτόν τον σκληρό και ανελέητο κόσμο .
Αλλά μετά κατάλαβα πως αυτό είναι η βουλή και η επιθυμία του Θεού .
Εκείνος σώζει, Εκείνος προστατεύει και Εκείνος μεριμνά για όλα .
Εκείνος είναι Παντεπόπτης και Συντηρητής του σύμπαντος .
Είδα το ασθενοφόρο που είχε καλέσει ο αγαπητός μου γιατρός Δημοσθένης ...
Με συνόδευσαν η πρεσβυτέρα και άλλοι αγαπητοί συνεργάτες, που ήταν μαζί μου σε όλη τη μακρινή πορεία μέσα στη "μεγάλη νύχτα" της αρρώστιας μου .
Π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου