Ἦλθε κάποτε ἕνας νέος στη Μονή. Ήταν
δεκαεννιά ἐτῶν. Δὲν ἄκουγε καθόλου καὶ
προσπαθοῦσε νὰ καταλάβη αὐτὸ ποὺ ἔλεγες
κοιτάζοντας τις κινήσεις τῶν χειλιών σου. Εἶχε κάτι τὸ ἱερὸ καὶ πληγωμένο, χωρίς κανένα παράπονο. Ἔλεγε: Ἐμένα δεν με πειράζει η ἀρρώστια· μόνο μὲ στενοχωρεί, γιατί κουράζονται αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ μοῦ μιλήσουν.
Τελευταῖα καὶ τὸ ἕνα του μάτι δὲν ἔβλεπε καλά. Κάποιες ραβδώσεις φαίνονταν. Οἱ
γιατροὶ τοῦ εἶπαν ὅτι ἴσως νὰ ὑπάρχη και
γενικώτερη ἀρρώστια τῶν ἀγγείων
ποὺ μπορεῖ νὰ προσβάλη τὴν ὅρασι. Ἂν καὶ
αὐτὴν χάση, τότε δὲν θὰ ἔχη τρόπο ἐπαφῆς
μὲ τὸ περιβάλλον.
Τί παιδὶ ὅμως ἦταν αὐτό! Ὁ πόνος καὶ ἡ
ἁγνότητα τοῦ προσώπου του φανερωνόταν
στὴ σύσπασι τῶν χειλιῶν του.
Πῶς δρᾶ ἡ δοκιμασία στη ζωή του. Καὶ
τι νόημα ἔχει ἡ δική σου ζωή, ἔτσι ποὺ τὴ
ζῆς. Τί νόημα ἔχει ὁ δικός του πόνος, ποὺ
ἔχει ἀλλοιώσει τὴ ζωή του. Τί ἀκούει μὲ τὴν
ἀπόλυτη σιγὴ ποὺ τὸν περιβάλλει. Τί παίρνεις ἐσὺ ἀπ' ὅσα ἀκοῦς καὶ βλέπεις;
Ὁ σπαραγμὸς τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀπὸ
μικρὸς πνίγηκε στὰ βάσανα. Ἡ ἁγνότητα
τῆς ψυχῆς ποὺ ἀναδύεται ἀπὸ τοὺς καταποντισμοὺς τῶν δοκιμασιῶν. Ἡ ἐλευθερία
ποὺ ἀνατέλλει ἀπὸ τὶς ὀδύνες τῶν σωματικῶν παθήσεων (ἔλλειψι ἀκοῆς καὶ προϊοῦσα ἐξάλειψι τῆς ὁράσεως) ποὺ ὁδηγοῦν τὸν
ἄνθρωπο στὴν τελική θανή. Καὶ ἡ μυστικὴ
ἐπίσκεψι τοῦ Παναγάθου που μετατρέπει
τὶς ἔσχατες συμφορὲς σὲ εὐλογίες ἀνυπέρβλητες.
Ἡ παρουσία τοῦ Ἀοράτου δὲν ἀφήνει
ἀπροστάτευτο κανένα πλάσμα του. Υπάρχει ἡ χάρι ποὺ ἀνεβάζει τον πονεμένο στὸν
οὐρανό. Καὶ ἐνῶ οἱ πολλοὶ τὸν λυποῦνται
ὡς ἀξιοθρήνητο, αὐτὸς χαίρει, ὡς ἠλεημένος ποὺ τρέφει τὸν κόσμο μὲ τὸ περίσσευμα τῆς χαρᾶς του.
Βιβλιογραφία. ΑΠΟΤΥΠΏΜΑΤΑ. Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικακης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου