ΚΕΡΑΣΙΑ
Στάθηκα μπροστά στην κερασιά και κοίταξα το ανοιχτό καφέ φύτρωμα στον κορμό. Το άγγιξα- ήταν ελαστικά μαλακός.
- Γιαγιά, τι είναι αυτό;
- Κεράσι δάκρυ...
- Δάκρυ; Κλαίνε τα κεράσια;
Η γιαγιά ξεφλούδιζε πατάτες σε ένα παγκάκι κάτω από μια κερασιά. Άφησε το μαχαίρι στην άκρη και αναστέναξε:
«Αρχίζει να στεγνώνει». Βλέπεις τα κλαδιά που γρυλίζουν να προεξέχουν και κάθε χρόνο είναι όλο και περισσότερα. Λοιπόν, ο παππούς απείλησε: «Θα το κόψω το φθινόπωρο!» Και αυτή, όπως φαίνεται, το άκουσε και ξέσπασε σε κλάματα. Λυπήθηκα για το κεράσι.
- Γιαγιά κι αν το ποτίσω;
- Σου ήρθε μια καλή ιδέα. Ίσως πραγματικά να το ξεπεράσει.
Βλέποντάς με να ποτίζω την κερασιά που ξεραίνονταν, ο παππούς μου σταμάτησε έκπληκτος.
- Ποιος σου έδωσε την ιδέα να ποτίσεις το δέντρο;
- Εγώ ο ίδιος...
- Πιστεύεις ότι θα έρθει στη ζωή; Όχι, αγαπητέ άνθρωπε, έχει ξεπεράσει τη χρησιμότητά της. Ήρθε η ώρα της... Όλοι στη γη έχουν το χρόνο τους - ακόμα και ένα μικρό έντομο, ακόμα και ένας άνθρωπος.
Κοίταξα τον παππού μου μπερδεμένος: για ποιο χρονικό πλαίσιο μιλούσε; Άλλωστε, ήμουν σε εκείνη την ευτυχισμένη ηλικία που ο χρόνος απλά δεν υπήρχε μόνο η μέρα έδινε τη θέση της στη νύχτα και η νύχτα στη μέρα. Και φαινόταν ότι θα ήταν πάντα έτσι. Θα έχω πάντα μητέρα και πατέρα, παππού και γιαγιά, και θα είναι ίδιοι όπως αυτή τη στιγμή. Ο παππούς χαμογέλασε ξαφνικά.
- Ξέρεις τι... Δώσε μου λίγο νερό, θα πλύνω το πρόσωπό μου και ξαφνικά θα φανώ 50 χρόνια νεότερος...
Έριξα αργά το υπόλοιπο νερό στις παλάμες του παππού μου. Υπήρχε πολύ λίγο νερό στον κουβά.
- Παππού, άσε με να τρέξω για λίγο νερό. Ο παππούς μου αντί να απαντήσει με πίεσε και με χάιδευε για αρκετή ώρα το κεφάλι.
Vladimir Volkov
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου