Σχετικά με τους δούλους του Θεού και τους «δούλους του εχθρού»

Σχετικά με τους δούλους του Θεού και τους «δούλους του εχθρού»

Δημοσιεύτηκε από vichuga-voskr.cerkov.ru | 

Θεραπεία του δαιμονισμένου Γαδαρηνού.

Μια μέρα, σε μια από τις αγροτικές ενορίες όπου έτυχε να υπηρετήσω, με πλησίασε μια κοπέλα. Είπε ότι είδε μια γυναίκα στην εκκλησία για την οποία «όλοι λένε ότι είναι μάγισσα». Η έκπληξη και ο φόβος ήταν γραμμένα στο πρόσωπο του κοριτσιού: «Πηγαίνουν πραγματικά στην εκκλησία άνθρωποι που κάνουν ζημιά; Άκουσα ότι ακόμη και σε έναν ναό μπορούν να «χαλάσουν» έναν άνθρωπο. Είναι έτσι; Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να κάνω χωρίς μια λεπτομερή εξήγηση.

Υπενθύμισα στον συνομιλητή μου ότι η Εκκλησία είναι τόπος ιδιαίτερης παρουσίας του Θεού. Και είναι περίεργο που μάγοι έρχονται στο ναό; Αυτοί, όπως εμείς, είναι αμαρτωλοί και χρειάζονται σωτηρία όχι λιγότερο από εμάς. Μπορεί όμως ένας πιστός να παραδεχτεί την ιδέα ότι κάποιος ισχυρότερος και ισχυρότερος από τον Θεό θα εμφανιστεί ξαφνικά στον οίκο του Θεού για να στείλει τη λεγόμενη «ζημία»; Από άγνοιά μας, αποδίδουμε στους ανθρώπους δυνάμεις που δεν κατέχουν.

Έχοντας ρωτήσει την κοπέλα πόσο καιρό είχε περάσει από την τελευταία φορά που άνοιξε το Ευαγγέλιο, συνειδητοποίησα από την απάντησή της σε αμηχανία ότι η ανάγνωση των Αγίων Γραφών δεν ήταν ακόμη μια από τις τακτικές της δραστηριότητες.

Έβγαλα τη Βίβλο από το θυσιαστήριο και άνοιξα το Βιβλίο του Ιώβ. Διάβασα μερικές γραμμές δυνατά.

«Βλέπετε, ακόμη και ο ίδιος ο Σατανάς δεν μπορεί να βλάψει κάποιον αν δεν το επιτρέψει ο Θεός (Ιώβ 1:2). Τι μπορούμε να πούμε για τους δαίμονες που δεν μπορούσαν να μπουν στο κοπάδι των χοίρων χωρίς την εντολή του Ιησού Χριστού; - και ανέφερε ένα απόσπασμα για τη θεραπεία του δαιμονισμένου Γαδαρηνού (Μάρκος 5: 12-13, Λουκάς 8: 30-33).

«Αν διαβάζαμε προσεκτικά τις Αγίες Γραφές, θα ξέραμε ότι δεν είναι οι μάγοι, αλλά οι αμαρτίες μας, κατά κανόνα, που προκαλούν εμμονή και πολλές ασθένειες», διαβεβαίωσα τον ερωτώντα.

Μιλήσαμε για πολύ καιρό για δημοφιλείς προκαταλήψεις που σχετίζονται με μια τέτοια έννοια όπως η «ζημία». Στο τέλος, η ίδια η κοπέλα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μετάνοια, η νηστεία και η προσευχή  είναι πάντα η συντομότερη, αλλά απολύτως αξιόπιστη διαδρομή, ακολουθώντας την οποία μπορεί να αποφευχθεί η "ζημία". Συζητώντας τους λόγους που μπορούν να προκαλέσουν επίθεση από δαίμονες, μιλήσαμε για την προσωρινή κατοχή του υπηρέτη του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, Νικολάι Μοτοβίλοφ. Του υπενθύμισα ότι η περήφανη αλαζονεία του προκάλεσε τόσα χρόνια ταλαιπωρίας από τα οποία τελικά τον θεράπευσε ο Κύριος, γράφει σχετικά ο Άγιος Σεραφείμ (Τσιτσάγκοφ) στο Χρονικό της Μονής Σεραφείμ-Ντιβέγιεβο.

Στο τέλος της συνομιλίας, είπα ότι αν μπορούσε πραγματικά να συμβεί όπως υπέθεσε στην πρώτη της ερώτηση, και οι μάγοι θα είχαν πραγματική εξουσία πάνω στους δαίμονες, τότε ο κόσμος θα είχε πάψει να υπάρχει εδώ και πολύ καιρό.

Χρειάστηκε να αντιμετωπίσω παρόμοιες καταστάσεις περισσότερες από μία φορές. Με φόβο για τον εαυτό τους και τους αγαπημένους τους, οι άνθρωποι στράφηκαν σε εμένα, τον ιερέα, για βοήθεια «από τους μάγους». Μερικές φορές αποδείχθηκε ότι οι ίδιοι προκάλεσαν την επιρροή των κολασμένων δυνάμεων στον εαυτό τους όταν πήγαν σε "γιαγιάδες", μέντιουμ, μάντεις και "διόρατες". Βλέποντας ότι τα λόγια μου για το σφάλμα τους δεν έφταναν πάντα στη συνείδησή τους, θέλησα να φωνάξω στον Κύριο: «Φώτισέ τους, Ελεήμονα, φώτισέ τους και καθοδήγησέ τους στη μετάνοια! Αμαρτάνουν σκληρά εναντίον Σου στρέφοντας σε μάντεις και μάγους. Συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν: δεν εμπιστεύονται την καλοσύνη Σου, δεν πηγαίνουν στην εκκλησία, δεν προσεύχονται για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους. Κι όταν μας αγγίζει η θλίψη, θέλουν να βάλουν το έργο της προσευχής στους ώμους άλλων, ψάχνουν «πρεσβύτερους» και «ισχυρούς» ιερείς. Και υπάρχει μόνο μία συνταγή, υποδεικνύεται από εσάς - νηστεία και προσευχή (Ματθαίος 17:21)!

Το φαινόμενο της πίστης στη «ζημία» είναι παλιό εδώ και αιώνες και μπορούμε να μιλάμε για αυτό ατελείωτα. Θα δώσω μόνο μια ακόμη ιστορία από την ποιμαντική μου πρακτική.

Σε εκείνη την εκκλησία του χωριού ήμουν νέος, διορισμένος πρόσφατα. Μια φορά στην κυριακάτικη λειτουργία κατά το Χερουβικό άσμα, ένας ενορίτης που στεκόταν στη σταύρωση-Γολγοθά άρχισε ξαφνικά να... γαβγίζει, ουρλιάζει! Οι άνθρωποι γύρω δεν εξέφρασαν ανησυχία και κατάλαβα ότι αυτό το φαινόμενο δεν ήταν έκπληξη εδώ.

Μετά τη λειτουργία, έκανα προσεκτικά ερωτήσεις για την ενορίτη και σε ένα κοινό γεύμα τη γνώρισα. Έμενε σε ένα γειτονικό χωριό, που βρισκόταν πέντε ή έξι χιλιόμετρα από το δικό μας, όπου βρισκόταν ο ναός.

«Έχει περάσει από τον γάμο μου, με χαλάνε», εξήγησε η γυναίκα όταν ρώτησα πόσο καιρό της είχε συμβεί αυτό. «Πήγα στη Λαύρα, μου είπαν: να στέκεσαι πάντα στο σταυρό κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και όταν ο Θεός θέλει, θα σε καθαρίσει με το Άγιο Πνεύμα».

Έτσι στάθηκε στο σταυρό για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Τώρα στο Kherubimskaya, μετά στο "I Believe" ή στο "The Grace of the World" θα αρχίσει να ουρλιάζει, να λαλεύει, να γρυλίζει... Μετά, έχοντας συνέλθει, δεν θυμόταν τι της συνέβη. Εργάστηκε ως λογίστρια σε κάποιο αγροτικό γραφείο, είχε οικογένεια και παιδιά. Μια κανονική αγροτική, μόνο «χαλασμένη», όπως έλεγαν για αυτήν.

Μια μέρα αρρώστησε βαριά και εισήχθη στο περιφερειακό νοσοκομείο. Και μετά συνέβη ότι οργάνωσα ένα ταξίδι με λεωφορείο στο Ντιβέεβο. Έμαθε τον αριθμό τηλεφώνου μου σπιτιού  (τότε δεν μιλούσε για κινητά) και, τηλεφωνώντας το βράδυ, μου ζήτησε να την πάρω, λέγοντας ότι είχε συμφωνήσει με τον γιατρό ότι θα την άφηνε να φύγει: «Έτσι το θέλω, έτσι το θέλω!».

Στο Ντιβέγιεβο εξομολογήθηκε και κοινωνούσε, μετά, με τη βοήθεια γυναικών, βούτηξε στην πηγή του Αγίου Σεραφείμ του Σαρωφ.. Τότε όλα δεν ήταν τόσο βολικά τακτοποιημένα όσο είναι τώρα, και τη μετέφεραν στο νερό στην αγκαλιά της. Το βράδυ επιστρέψαμε στο χωριό μας και όσοι είχαν πολύ δρόμο για να φτάσουν σπίτι στα γειτονικά χωριά διανυκτέρευσαν στο σπίτι του κληρικού. Ήταν ανάμεσά τους. Τα ξημερώματα, ξύπνησα από την ανήσυχη φωνή ενός από τους ενορίτες: «Πατέρα, φεύγει!» Πετώντας ένα ράσο, όρμησα σαν σφαίρα και κατάφερα να πάρω την τελευταία πνοή του δούλου του Θεού.

Την ίδια μέρα την πήραν οι συγγενείς της. Μου ζήτησαν να έρθω στο χωριό τους για να τελέσουμε νεκρώσιμο στο σπίτι. Με έπεισε ότι θα ήταν καλύτερα να γίνει αυτό στην εκκλησία, αλλά αυτοί, επικαλούμενοι το γεγονός ότι δεν θα μπορούσαν να έρθουν όλοι οι συγχωριανοί στο ναό, επέμειναν μόνοι τους.

Την ημέρα της κηδείας με έφεραν στο χωριό όπου η «ζημιωμένη» έζησε όλη της τη ζωή. Ξάπλωσε σε ένα φέρετρο τοποθετημένο στην αυλή. Το καθαρό πρόσωπο έφερε τη σφραγίδα της ηρεμίας και της ηρεμίας. Περπατούσε γύρω από το φέρετρο με θυμιατήρι, έψελνα νεκρικά άσματα, ρίχνοντας μερικές φορές βλέμματα στους συγκεντρωμένους κατοίκους. Δεν ήξερα κανέναν από αυτούς! Δεν ήταν ενορίτες του ναού μας. Ίσως πάνε σε άλλη εκκλησία; Έτσι, χρειάζεται τρεις φορές περισσότερος χρόνος για να φτάσετε στο άλλο, το πλησιέστερο.

Έτσι προσευχήθηκα και σκέφτηκα. Τη σκέφτηκα, τώρα ξαπλωμένη σε ένα φέρετρο, έχοντας στέκεται στην εκκλησία τόσα χρόνια στη λειτουργία στον Σταυρό του Κυρίου, πριν από την έξοδο, εργάστηκε στην επιθυμία να λάβει τα Ιερά Μυστήρια στο ευλογημένο μοναστήρι Diveyevo και αναπαυόταν ουσιαστικά στην εκκλησία της ενορίας της, όπου, παρά τη μεγάλη απόσταση, ερχόταν τακτικά. Και γύρω από το φέρετρο στέκονταν συγγενείς και γείτονες, για τους οποίους δεν μπορούσα να πω καν «ενορίτες». Ποιος από εμάς λοιπόν είναι «χαλασμένος»; Αυτή; Ή εμείς; Η απάντηση προτάθηκε από μόνη της.

Αρχιερέας Σέργιος Μουράτοφ

Πηγή: Μητρόπολη Νίζνι Νόβγκοροντ