Ιβάν Ιλίν
Γράμμα στη μητέρα...
(Από το βιβλίο «The Singing Heart. The Book of Quiet Contemplations»)
Αυτό ήταν πριν από αρκετά χρόνια. Όλοι πήγαιναν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα, ετοιμάζοντας ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και δώρα.
Και ήμουν μόνος σε μια ξένη χώρα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλο. και μου φαινόταν ότι ήμουν εγκαταλελειμμένος και ξεχασμένος από όλους τους ανθρώπους. Υπήρχε κενό τριγύρω, και δεν υπήρχε αγάπη: μια μακρινή πόλη, ξένοι, σκληρές καρδιές. Και έτσι, μέσα στη μελαγχολία και την απόγνωση, θυμήθηκα μια δέσμη από παλιά γράμματα που κατάφερα να σώσω μέσα από όλες τις δοκιμασίες των σκοτεινών μας ημερών. Το έβγαλα από τη βαλίτσα μου και βρήκα αυτό το γράμμα.
Ήταν ένα γράμμα προς την αείμνηστη μητέρα μου, που γράφτηκε πριν από είκοσι επτά χρόνια. Τι ευλογία που τον θυμήθηκα! Είναι αδύνατο να το επαναλάβουμε, πρέπει να το αναφέρουμε στο σύνολό του.
«Αγαπητό μου παιδί, Νικολένκα. Μου παραπονιέσαι για τη μοναξιά σου και να ήξερες πόσο λυπημένος και οδυνηρός με κάνουν τα λόγια σου. Με τι χαρά θα ερχόμουν κοντά σου και θα σε έπεισα ότι δεν είσαι μόνος και δεν μπορείς να είσαι μόνος. Αλλά ξέρετε, δεν μπορώ να αφήσω τον μπαμπά, υποφέρει πολύ και μπορεί να χρειάζεται τη φροντίδα μου κάθε λεπτό. Και πρέπει να προετοιμαστείτε για εξετάσεις και να αποφοιτήσετε από το πανεπιστήμιο. Λοιπόν, επιτρέψτε μου τουλάχιστον να σας πω γιατί δεν νιώθω ποτέ μοναξιά.
Βλέπετε, ένας άνθρωπος είναι μοναχικός όταν δεν αγαπά κανέναν. Γιατί η αγάπη είναι σαν μια κλωστή που μας δένει με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Έτσι φτιάχνουμε ένα μπουκέτο. Οι άνθρωποι είναι λουλούδια, και τα λουλούδια σε ένα μπουκέτο δεν μπορούν να είναι μόνα τους. Και αν μόνο το λουλούδι ανθίσει σωστά και αρχίσει να μυρίζει αρωματικά, ο κηπουρός θα το πάρει στο μπουκέτο.
Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους. Όποιος αγαπά, η καρδιά του ανθίζει και μυρίζει. Και δίνει την αγάπη του όπως ένα λουλούδι δίνει τη μυρωδιά του. Αλλά τότε δεν είναι μόνος, γιατί η καρδιά του είναι με αυτόν που αγαπά: τον σκέφτεται, τον νοιάζεται, χαίρεται με τη χαρά του και υποφέρει από τα βάσανά του. Δεν έχει χρόνο να νιώσει μοναξιά ή να αναρωτηθεί αν είναι μόνος ή όχι. Στην αγάπη ένα άτομο ξεχνά τον εαυτό του. ζει με άλλους, ζει σε άλλους. Και αυτό είναι ευτυχία.
Βλέπω ήδη τα ερωτηματικά μπλε μάτια σου και ακούω την σιωπηλή αντίρρησή σου ότι αυτή είναι μόνο η μισή ευτυχία, ότι όλη η ευτυχία βρίσκεται όχι μόνο στο να αγαπάς, αλλά και στο να σε αγαπούν. Υπάρχει όμως ένα μικρό μυστικό που θα σου πω στο αυτί σου: όποιος αγαπάει πραγματικά δεν ρωτάει και δεν είναι τσιγκούνης. Δεν μπορείς συνεχώς να μετράς και να ρωτάς: τι θα μου φέρει η αγάπη μου; με περιμένει αμοιβαιότητα; Ή μήπως αγαπώ περισσότερο, αλλά με αγαπούν λιγότερο; και να παραδοθώ σε αυτή την αγάπη;.. Όλα αυτά είναι λάθος και περιττά. όλα αυτά σημαίνουν ότι η αγάπη δεν υπάρχει ακόμα (δεν γεννήθηκε) ή δεν υπάρχει πια (πέθανε). Αυτή η προσεκτική προσπάθεια και ζύγιση διακόπτει το ζωντανό ρεύμα της αγάπης που ρέει από την καρδιά και το καθυστερεί. Αυτός που μετράει και κρέμεται δεν αγαπά. Τότε σχηματίζεται ένα κενό γύρω του, που δεν το διαπερνούν και δεν το ζεσταίνουν οι ακτίνες της καρδιάς του, και οι άλλοι άνθρωποι το αισθάνονται αμέσως. Νιώθουν ότι όλα γύρω του είναι άδεια, κρύα και σκληρά, απομακρύνονται από αυτόν και δεν περιμένουν ζεστασιά από αυτόν. Αυτό τον αμβλύνει ακόμη περισσότερο, και τώρα κάθεται μόνος, παραμελημένος και δυστυχισμένος...
Όχι, αγαπητέ μου, η αγάπη πρέπει να ρέει ελεύθερα από την καρδιά, και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε για την αμοιβαιότητα. Πρέπει να ξυπνήσεις τους ανθρώπους με την αγάπη σου, πρέπει να τους αγαπάς και έτσι να τους καλείς να αγαπήσουν. Η αγάπη δεν είναι μισή ευτυχία, αλλά ολόκληρη ευτυχία. Απλώς παραδεχτείτε το και θα ξεκινήσουν θαύματα γύρω σας. Παραδοθείτε στη ροή της καρδιάς σας, αφήστε την αγάπη σας να πάει ελεύθερη, αφήστε τις ακτίνες της να λάμψουν και να ζεσταθούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Τότε σύντομα θα νιώσετε ότι ρέματα αμοιβαίας αγάπης ρέουν προς το μέρος σας από παντού. Γιατί; Γιατί η άμεση, ακούσια καλοσύνη σας, η συνεχής και ανιδιοτελής αγάπη σας θα προκαλέσει ανεπαίσθητα καλοσύνη και αγάπη στους ανθρώπους.
Και τότε θα βιώσετε αυτήν την αμοιβαία, αντίστροφη ροή όχι ως την «πλήρη ευτυχία» που απαιτήσατε και πετύχατε, αλλά ως άδικη επίγεια ευδαιμονία στην οποία η καρδιά σας θα ανθίσει και θα χαίρεται.
Νικολένκα, παιδί μου. Σκεφτείτε το και θυμηθείτε τα λόγια μου όποτε αισθάνεστε ξανά μόνοι. Ειδικά όταν δεν είμαι στη γη. Και να είστε ήρεμοι και αξιόπιστοι: γιατί ο Κύριος είναι ο κηπουρός μας και οι καρδιές μας είναι λουλούδια στον κήπο Του.
Σε αγκαλιάζουμε τρυφερά και οι δύο, ο μπαμπάς και εγώ. Η μητέρα σου".
Ευχαριστώ μαμά! Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και την παρηγοριά σας. Ξέρεις, πάντα τελειώνω την ανάγνωση της επιστολής σου με δάκρυα στα μάτια. Και μετά, μόλις τελείωσα την ανάγνωση, ήρθε η ώρα για την αγρυπνία των Χριστουγέννων. Ω, άδικη επίγεια ευδαιμονία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου