Ιβάν Ιλίν
ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ
(Από ένα γράμμα στον γιο μου)
(Από το βιβλίο «The Singing Heart. The Book of Quiet Contemplations»)
Λοιπόν, πιστεύετε ότι μπορείτε να ζήσετε χωρίς αγάπη: με ισχυρή θέληση, καλό σκοπό, δικαιοσύνη και θυμωμένο αγώνα ενάντια στα παράσιτα; Μου γράφεις: «Είναι καλύτερα να μην μιλάς για αγάπη: δεν υπάρχει στους ανθρώπους. Είναι καλύτερα να μην καλέσετε για αγάπη: ποιος θα την ξυπνήσει στις σκληρές καρδιές;»
Αγαπητέ μου! Έχεις και δίκιο και άδικο. Συγκεντρώστε την ανυπόμονη υπομονή σας και εμβαθύνετε στη σκέψη μου.
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη, γιατί η ίδια ξυπνά μέσα του και τον κυριεύει.
Και αυτό μας δίνεται από τον Θεό και από τη φύση.
Δεν μας δίνεται να διαθέτουμε αυθαίρετα τον εσωτερικό μας κόσμο, να αφαιρούμε κάποιες πνευματικές δυνάμεις, να τις αντικαθιστούμε με άλλες και να εμφυτεύουμε νέες που δεν μας χαρακτηρίζουν. Μπορείτε να εκπαιδεύσετε τον εαυτό σας, αλλά δεν μπορείτε να σπάσετε τον εαυτό σας και να ξαναχτίσετε τον εαυτό σας κατά την κρίση σας. Δείτε πώς πάει η ζωή ενός ανθρώπου. Το παιδί εφαρμόζει τον εαυτό του στη μητέρα του με ανάγκες, προσδοκίες, ελπίδα, ευχαρίστηση, παρηγοριά, επιβεβαίωση και ευγνωμοσύνη. Και όταν όλα αυτά αθροίζονται στην πρώτη και πιο τρυφερή αγάπη, τότε αυτό καθορίζει την προσωπική του μοίρα.
Το παιδί αναζητά τον πατέρα του, περιμένει χαιρετισμούς, βοήθεια, προστασία και καθοδήγηση από αυτόν, απολαμβάνει την αγάπη του και τον αγαπά ως αντάλλαγμα. Είναι περήφανος για αυτόν, τον μιμείται και αισθάνεται το αίμα του μέσα του.
Αυτή η φωνή αίματος μιλάει μέσα του σε όλη του τη ζωή, συνδέοντάς τον με τα αδέρφια και τις αδερφές του και με όλη του τη συγγένεια.
Όταν αργότερα φωτίζεται με την ενήλικη αγάπη για «αυτήν» (ή, κατά συνέπεια, εκείνη για «αυτόν»), το καθήκον είναι να μετατρέψει αυτή την «αφύπνιση της φύσης» σε μια γνήσια «επίσκεψη του Θεού» και να την αποδεχτεί ως το πεπρωμένο του. Και δεν είναι φυσικό να αγαπά τα παιδιά του με την αγάπη που περίμενε από τους γονείς του στα παιδικά του όνειρα;.. Πώς να τα καταφέρει χωρίς αγάπη; Με τι να το αντικαταστήσω; Πώς να γεμίσετε το τρομερό κενό που δημιουργεί η απουσία του;
Ένα άτομο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη γιατί είναι η κύρια δύναμη επιλογής στη ζωή.
Η ζωή είναι σαν ένα τεράστιο, ατελείωτο ρεύμα προς όλες τις κατευθύνσεις που πέφτει πάνω μας και μας παρασύρει μαζί του. Δεν μπορείς να ζήσεις με όλα όσα κουβαλάει. Δεν μπορείτε να παραδοθείτε σε αυτό το στροβιλιζόμενο χάος περιεχομένου.
Όποιος προσπαθήσει να το κάνει αυτό θα σπαταλήσει και θα καταστρέψει τον εαυτό του: τίποτα δεν θα βγει από αυτόν, γιατί θα χαθεί σε κάθε σύγχυση. Πρέπει να επιλέξουμε: να εγκαταλείψουμε πολλά για χάρη των σχετικά λίγων. Αυτό το λίγο πρέπει να προσελκυστεί, να προστατευτεί, να εκτιμηθεί, να σωθεί, να μεγαλώσει και να βελτιωθεί. Και έτσι χτίζεις την προσωπικότητά σου. Η δύναμη που επιλέγει είναι η αγάπη: αυτή είναι που «προτιμά», «αποδέχεται», «συμμορφώνεται», εκτιμά, προστατεύει, επιδιώκει και διατηρεί την πίστη. Και η θέληση είναι μόνο ένα όργανο αγάπης στο έργο αυτής της ζωής. Η θέληση χωρίς αγάπη είναι άδεια, σκληρή, σκληρή, βίαιη και, κυρίως, αδιάφορη για το καλό και το κακό. Γρήγορα θα μετατρέψει τη ζωή σε μια πειθαρχία σκληρής εργασίας υπό τις διαταγές κακών ανθρώπων.
Υπάρχει ήδη ένας αριθμός οργανισμών στον κόσμο που στηρίζονται σε τέτοιες αρχές. Ο Θεός να μας προστατεύει από αυτούς και από την επιρροή τους... Όχι, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αγάπη: είναι μεγάλο δώρο - να βλέπεις το καλύτερο, να το επιλέγεις και να ζεις με αυτό. Είναι η απαραίτητη και πολύτιμη ικανότητα να πεις ναι, να αποδεχτείς και να ασχοληθείς με την ανιδιοτελή υπηρεσία. Πόσο τρομερή είναι η ζωή ενός ανθρώπου που στερείται αυτό το δώρο! Τι έρημο, σε τι χυδαιότητα μετατρέπεται η ζωή του!
Είναι αδύνατο να ζήσει ένας άνθρωπος χωρίς αγάπη γιατί είναι η κύρια δημιουργική δύναμη του ανθρώπου. Άλλωστε, η ανθρώπινη δημιουργικότητα δεν αναδύεται στο κενό και δεν προχωρά σε έναν αυθαίρετο συνδυασμό στοιχείων, όπως νομίζουν πλέον πολλοί επιπόλαιοι. Όχι, μπορείτε να δημιουργήσετε μόνο αποδεχόμενοι τον θεόπλαστο κόσμο, μπαίνοντας σε αυτόν, μεγαλώνοντας στην υπέροχη δομή του και συγχωνεύοντας με τα μυστηριώδη μονοπάτια και τα μοτίβα του.
Και για αυτό χρειαζόμαστε όλη τη δύναμη της αγάπης, όλο το δώρο της καλλιτεχνικής μεταμόρφωσης που δίνεται στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν δημιουργεί από το κενό: δημιουργεί από ό,τι έχει ήδη δημιουργηθεί, από το υπάρχον, δημιουργώντας κάτι νέο μέσα στα όρια της φύσης που του έχει δοθεί - εξωτερικά υλικό και εσωτερικά πνευματικό.
Ένας δημιουργικός άνθρωπος πρέπει να προσέχει το βάθος του κόσμου και να τραγουδά ο ίδιος από αυτό. Πρέπει να μάθει να συλλογίζεται με την καρδιά του, να βλέπει με αγάπη: να αφήνει το μικρό προσωπικό του κέλυφος στους φωτεινούς χώρους του Θεού, να βρίσκει μέσα τους το Μεγάλο - συγγενικό - που ανήκει ο ένας στον άλλο, να το νιώσει και να δημιουργήσει κάτι νέο. Από τα αρχαία και πρωτόγνωρα από τα αιώνια. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους βασικούς τομείς της ανθρώπινης δημιουργικότητας: σε όλες τις τέχνες και την επιστήμη, στην προσευχή και στη νομική ζωή, στην ανθρώπινη επικοινωνία και σε όλο τον πολιτισμό. Ο πολιτισμός χωρίς αγάπη είναι μια νεκρή, καταδικασμένη και απελπιστική υπόθεση. Και κάθε τι σπουδαίο και λαμπρό που δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο δημιουργήθηκε από μια στοχαστική και τραγουδιστική καρδιά.
Ένα άτομο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη, γιατί το πιο σημαντικό και πολύτιμο πράγμα στη ζωή του αποκαλύπτεται στην καρδιά. Μόνο η στοχαστική αγάπη μας ανοίγει την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου για πιστή, εγκάρδια επικοινωνία, για αμοιβαία κατανόηση, για φιλία, για γάμο, για ανατροφή παιδιών.
Όλα αυτά είναι απρόσιτα για άκαρδους ανθρώπους. Μόνο η στοχαστική αγάπη αποκαλύπτει στον άνθρωπο την πατρίδα του, δηλαδή την πνευματική του σχέση με τον ιθαγενή λαό, την εθνική του ταυτότητα, την ψυχική και πνευματική του μήτρα στη γη.
Το να έχεις πατρίδα είναι ευτυχία, αλλά μπορείς να την έχεις μόνο μέσα από την αγάπη. Δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι του μίσους, σύγχρονοι επαναστάτες, αποδεικνύονται διεθνιστές: πεθαμένοι ερωτευμένοι, στερούνται την πατρίδα τους. Μόνο η στοχαστική αγάπη δίνει στον άνθρωπο πρόσβαση στη θρησκευτικότητα και στον Θεό. Μην εκπλήσσεσαι, αγαπητέ μου, για την απιστία και την έλλειψη πίστης των δυτικών λαών: δέχτηκαν από τη Ρωμαϊκή Εκκλησία μια εσφαλμένη θρησκευτική πράξη, που ξεκινούσε από τη θέληση και τελειώνει με τη λογική σκέψη, και αφού την αποδέχτηκαν, παραμέλησαν την καρδιά και έχασε τον στοχασμό της. Αυτό προκαθόρισε τη θρησκευτική κρίση που βιώνουν τώρα.
Ονειρεύεστε μια ισχυρή θέληση. Αυτό είναι καλό και απαραίτητο. Αλλά είναι τρομερό και καταστροφικό αν δεν αναπτυχθεί από μια καρδιά που στοχάζεται.
Θέλετε να υπηρετήσετε έναν καλό σκοπό.
Αυτό είναι αληθινό και εξαιρετικό. Πώς όμως θα δεις τον στόχο σου, αν όχι μέσα από εγκάρδιο στοχασμό; Πώς θα την αναγνωρίσεις αν όχι από τη συνείδηση της καρδιάς σου; Πώς μπορείς να της είσαι πιστός αν όχι με αγάπη; Θέλετε δικαιοσύνη και πρέπει όλοι να την αναζητήσουμε. Απαιτεί όμως από εμάς καλλιτεχνική εξατομίκευση στην αντίληψη των ανθρώπων και μόνο η αγάπη είναι ικανή για αυτό.
Ο έλεγχος των θυμωμένων παρασίτων είναι απαραίτητος και η αποτυχία να το κάνει μπορεί να κάνει ένα άτομο συναισθηματικό προδότη. Αλλά αυτός ο θυμός πρέπει να γεννηθεί από την αγάπη, πρέπει να είναι ο ίδιος η ενσάρκωσή του για να βρει δικαίωση και μέτρο σε αυτόν...
Γι' αυτό είπα ότι έχεις «και δίκιο και άδικο».
Και κάτι ακόμα: Καταλαβαίνω τη φράση σου «καλύτερα να μην μιλάς για αγάπη». Αυτό είναι αλήθεια: πρέπει να το ζήσουμε και όχι να το συζητάμε. Αλλά κοίτα: ανοιχτή και τρελή προπαγάνδα μίσους έχει ακουστεί στον κόσμο.
Ένας επίμονος και σκληρός διωγμός της αγάπης προέκυψε στον κόσμο - μια εκστρατεία ενάντια στην οικογένεια, την άρνηση της πατρίδας, την καταστολή της πίστης και της θρησκείας. Η πρακτική ακαρδία ορισμένων κορυφώθηκε με το ξεκάθαρο κήρυγμα του μίσους από άλλους. Η κακία βρήκε τους απολογητές της. Ο θυμός έχει γίνει δόγμα. Και αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την αγάπη και να την υπερασπιστούμε.
Ναι, υπάρχει λίγη αγάπη στους ανθρώπους. Το απέκλεισαν από την πολιτιστική τους πράξη: από την επιστήμη, από την πίστη, από την τέχνη, από την ηθική, από την πολιτική και από την εκπαίδευση. Και ως αποτέλεσμα αυτού, η σύγχρονη ανθρωπότητα έχει εισέλθει σε μια πνευματική κρίση, πρωτόγνωρη ως προς το βάθος και το εύρος της.
Βλέποντας αυτό, καταλαβαίνοντας αυτό, είναι φυσικό να αναρωτηθούμε: ποιος θα ξυπνήσει την αγάπη σε σκληρές καρδιές αν δεν αφυπνιστεί από τη ζωή και τον λόγο του Χριστού, του Υιού του Θεού; Πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με τη μικρή μας ανθρώπινη δύναμη;
Αλλά αυτή η αμφιβολία σύντομα θα εξαφανιστεί αν ακούσουμε τη φωνή της εγκάρδιας περισυλλογής μας, που μας διαβεβαιώνει ότι ο Χριστός είναι και μέσα μας και μαζί μας...
Οχι αγαπητή μου! Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αγάπη. Χωρίς αυτό, είμαστε καταδικασμένοι με ολόκληρο τον πολιτισμό μας. Σε αυτό είναι η ελπίδα και η σωτηρία μας. Και πόσο ανυπόμονα θα περιμένω τώρα την επιστολή σας που θα το επιβεβαιώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου