Κοντά στο Voronezh, η τυφλή μοναχή Smaragda πέθανε πρόσφατα. Αυτή - το ξέρω - έκανε πολλές χιλιάδες προσευχές του Ιησού κάθε μέρα. Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για αυτό, και όχι για τη διορατικότητά της.
Στην πόλη που ζούσε η Σμαράγδα, ήταν μία ζητιάνος, ή, όπως την έλεγαν, ένας «ζήτης», μια νεαρή γυναίκα που περπατούσε. Η Σμαράγδα, που έμενε σε ένα μικρό κελί με μια άλλη μοναχή, την φύλαξε μαζί της. Έζησε μαζί της δύο χρόνια και αφήνοντάς τους έφυγε αφήνοντάς ψείρες και χάος. Μετά από αρκετές μέρες , και οι δύο καλόγριες περνούν στην πλατεία και βλέπουν ότι η ζητιάνα, πάλι, προφανώς εντελώς άστεγη και πάμφτωχη, κάθεται στο έδαφος με ένα νεογέννητο μωρό. Κι έτσι η Σμαράγδα, μάλλον αναστενάζοντας για τη σιωπή και την αγνότητα του κελιού της, λέει στην άλλη καλόγρια: «Ντάσα, δεν είμαστε χριστιανοί! Άλλωστε, πρέπει να την ξαναπάρουμε!». Και την πήραν φυσικά με το παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου