Ο Γέροντας Σεραφείμ μου είπε κάποτε μια περίπτωση από το ιατρείο του, που μιλάει για το ίδιο πράγμα. Κάποτε ο επίσκοπος ήταν επικεφαλής της εκκλησίας του. Μια μέρα προέκυψε μια διαμάχη για ένα σημαντικό πνευματικό θέμα. Με τη γνώμη του π. Σεραφείμ ο επίσκοπος δεν συμφώνησε και ο π. Σεραφείμ βρισκόταν σε μεγάλη σύγχυση, χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Αυτό συνεχίστηκε μέχρις ότου η γνώμη του επιβεβαιώθηκε από τον π. Νεκτάριος της Οπτίνας και στη συνέχεια ο π. Σεραφείμ, ως πρύτανης, ενήργησε αντίθετα με τη γνώμη του επισκόπου. Ο λόγος ενός απλού ιερομόναχου της Optina έλυσε το θέμα. Στην ιεραρχική λατρεία της Ρώμης αυτό θα ήταν αδιανόητο.
Θυμάμαι το ασήμι των μακριών μαλλιών στους ώμους του π. Σεραφείμ, και ο ίδιος είναι με μπλε φούτερ και παντελόνι, χωρίς ράσο, αυτό μπερδεύει τον κόσμο και ίσως τον δοκιμάζει: «Είσαι τόσο συγκαταβατικός», λέει, «μην δίνεις σημασία στο κοστούμι μου». «Πατέρα», αναφωνώ ειλικρινά, «τι σημασία μπορεί να έχει αυτό;» Είναι σιωπηλός, αλλά βλέπω ότι είναι ευτυχισμένος: αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο μεταξύ της θερμής ανησυχίας του για τη ζωή μου και εμένα, τίποτα εξωτερικό δεν παρεμβαίνει σε αυτό.
Ο πάγος της καρδιάς λιώνει κοντά στη ζεστασιά της αγίας ψυχής. Μου είναι δύσκολο, κατά μία έννοια, να είμαι κοντά στον γέροντα, και ταυτόχρονα, κοντά του είμαι πάλι, σαν στην κοιλιά της μητέρας μου. Μπορεί τα μωρά να μην αισθάνονται πάντα άνετα στη μήτρα. Το άπειρο της ανθρώπινης φροντίδας για όποιον τον πλησιάζει, ή που χρειάζεται πνευματική βοήθεια, σε συνδυασμό με όχι πλέον ανθρώπινη, αλλά υπεράνθρωπη δύναμη, πολύ πνευματικό όραμα - έτσι θα μπορούσε κανείς να καθορίσει περίπου τη γοητεία κάθε αληθινού γέροντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου