Ο ἅγιος Ἰωάννης ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Novgorod, η ζωή του. ΘΑΥΜΑΣΤΆ γεγονότα. Εορτάζει 7 Σεπτεμβρίου!

Ο ἅγιος Ἰωάννης  ἀρχιεπίσκοπος  τοῦ Novgorod, η ζωή του. ΘΑΥΜΑΣΤΆ γεγονότα. Εορτάζει 7 Σεπτεμβρίου.

Η ζωή του Ιωάννη του Νόβγκοροντ

Ο νέος Ρώσος θαυματουργός, ο Άγιος Ιωάννης, γεννήθηκε στο Βελίκι Νόβγκοροντ. Οι γονείς του, Νικολάι και Χριστίνα, ήταν ευσεβείς άνθρωποι. Γι' αυτό, τόσο αυτός όσο και ο αδελφός του Γαβριήλ, και οι δύο ανατράφηκαν με φόβο Θεού.

Από μικρός ο Άγιος Ιωάννης αφοσιώθηκε στον Θεό και έζησε μια ενάρετη ζωή. όταν ενηλικιώθηκε χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην εκκλησία του Ιερομάρτυρα Βλασίου. Ο νεοχειροτονηθείς ιερέας άρχισε να υπηρετεί τον Κύριο με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο, τηρώντας αυστηρά και αυστηρά όλες τις εντολές του Θεού. Στο μεταξύ, οι γονείς του Αγίου Ιωάννη πέθαναν.

Και πριν αγαπήσει τη σιωπηλή, ήσυχη ζωή, σκόπευε ακόμη και να πάρει μοναχικούς όρκους. Τώρα, μετά από συνεννόηση με τον αδελφό του Γαβριήλ, ο Άγιος Ιωάννης αποφάσισε να δημιουργήσει ένα νέο μοναστήρι με χρήματα που άφησαν οι γονείς του. Πρώτα, έχτισαν μια ξύλινη εκκλησία στο όνομα της Υπεραγίας Μητέρας του Θεού στη μνήμη του ενδόξου Ευαγγελισμού Της και ίδρυσαν ένα μοναστήρι. Στη συνέχεια σχεδίασαν να στήσουν μια πέτρινη εκκλησία. Οι αδελφοί άρχισαν ανυπόμονα να πραγματοποιούν την καλή τους πρόθεση: άρχισαν να χτίζουν προσεκτικά μια πέτρινη εκκλησία και την είχαν ήδη ολοκληρώσει στα μισά, αλλά αναγκάστηκαν να σταματήσουν: τα χρήματά τους είχαν εξαντληθεί. Ο μακαριστός Ιωάννης και ο αδελφός του Γαβριήλ λυπήθηκαν πολύ από αυτό. Και έτσι, όντας σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα έχοντας ισχυρή πίστη και μεγάλο ζήλο για την Υπεραγνή Μητέρα του Θεού, στράφηκαν με προσευχή σε αυτόν τον γρήγορο βοηθό και παρηγορητή όλων των θλιμμένων:

- Παναγία μας! - οι αδελφοί προσευχήθηκαν - Γνωρίζετε την πίστη και την αγάπη μας για τον Υιό Σου και τον Θεό μας. Βλέπεις τον ζήλο μας με τον οποίο στρεφόμαστε σε Σένα, Παναγία μας. Προσευχόμαστε σε Σένα, βοήθησέ μας να ολοκληρώσουμε αυτόν τον ναό. Σε Σένα εναποθέτουμε όλη μας την ελπίδα, Μητέρα του Θεού, μη μας εγκαταλείπεις τους δούλους Σου, Κυρία, και μη μας ντροπιάζεις: αρχίσαμε να χτίζουμε αυτόν τον ναό, αλλά δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε την κατασκευή του χωρίς τη βοήθειά Σου.

Προσευχήθηκαν λοιπόν στη Μητέρα του Θεού και έχυσαν τη θλίψη τους μπροστά Της. Το ειλικρινές αίτημά τους εισακούστηκε. Η Βασίλισσα του Ουρανού τους εμφανίστηκε σε ονειρικό όραμα και είπε:

- Γιατί εσείς, αγαπημένοι μου δούλοι του Θεού, πέφτετε σε τέτοια θλίψη και επιδίδεστε σε τέτοιο θρήνο που η δημιουργία του ναού έχει επιβραδυνθεί; Δεν θα εγκαταλείψω την προσευχή σας, γιατί βλέπω την πίστη και την αγάπη σας: σύντομα θα έχετε κεφάλαια, από τα οποία όχι μόνο θα είναι αρκετά για την ανέγερση του ναού, αλλά θα υπάρχει ακόμη και πλεόνασμα. απλά μην εγκαταλείπεις μια καλή πράξη και μην κρυώνεις στην πίστη σου.

Αυτό το όραμα, που έλαβαν και τα δύο αδέρφια, τους έδωσε δύναμη και σθένος. Έχοντας σηκωθεί από τον ύπνο τους, γέμισαν μεγάλη χαρά. Μετά το όραμα τα αδέρφια μίλησαν μεταξύ τους για όσα είχαν δει και η ελπίδα τους έγινε ακόμη πιο δυνατή. Σύμφωνα με την πρόνοια του Θεού, έφυγαν από το μοναστήρι νωρίς την ίδια μέρα και ξαφνικά είδαν μπροστά στις πύλες της μονής ένα όμορφο άλογο, στο οποίο φορούσε ένα χαλινάρι, επικαλυμμένο με χρυσό. Η σέλα ήταν επίσης δεμένη με το ίδιο μέταλλο. το άλογο στεκόταν ήσυχο και ακίνητο, αλλά δεν υπήρχε καβαλάρης στον οποίο θα μπορούσε να ανήκει. Τα αδέρφια έμειναν έκπληκτοι με την ομορφιά και την πλούσια διακόσμηση του αλόγου. Περίμεναν αρκετή ώρα να δουν αν θα ερχόταν ο ιδιοκτήτης του από πού. Ωστόσο, κανείς δεν εμφανίστηκε, και το άλογο στάθηκε ακίνητο στο ίδιο μέρος. Έπειτα ήρθαν πιο κοντά του και είδαν ότι στις δύο πλευρές της σέλας κρέμονταν δύο σφιχτά γεμιστά σακουλάκια. Συνειδητοποιώντας ότι αυτό τους είχε σταλεί από ψηλά, έβγαλαν τις τσάντες από το άλογο και αμέσως το άλογο έγινε αόρατο. Τα αδέρφια έλυσαν τους σάκους και βρήκαν χρυσό στο ένα μέχρι την κορυφή, ενώ το άλλο ήταν γεμάτο με ασήμι. Έκπληκτοι από τη φροντίδα του Θεού και της Υπεραγίας για αυτούς, άρχισαν να στέλνουν θερμές προσευχές ευγνωμοσύνης. Σύντομα, με τη βοήθεια του Θεού, τελείωσαν την εκκλησία και την στόλισαν υπέροχα. τότε αγόρασαν πολλά χωριά για να στηρίξουν το μοναστήρι και, παρόλα αυτά, τους έμειναν πολλά χρήματα, τα οποία έδωσαν στον ηγούμενο και στους αδελφούς. Σε αυτό το μοναστήρι οι ίδιοι πήραν μοναχικό όρκο και ο Ιωάννης ονομάστηκε Ηλίας, και Γαβριήλ - Γρηγόριος. Η ζωή τους πέρασε ευάρεστα στον Θεό με νηστεία και προσευχή, γεμάτη με διάφορους μοναχικούς κόπους και πράξεις.

Όταν πέθανε ο άγιος Αρχιεπίσκοπος Αρκάδιος του Νόβγκοροντ, ο μακαριστός Ηλίας απομακρύνθηκε από το μοναστήρι και, παρά τη θέλησή του, ανέβηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Θεωρώντας τον εαυτό του ανάξιο τέτοιου βαθμού, ο Ηλίας την απαρνήθηκε, αλλά με επικεφαλής τον ίδιο τον Θεό, ο πρίγκιπας με τους φυσικούς και πνευματικούς ηγέτες του και όλοι οι πολίτες του Νόβγκοροντ εξέλεξαν ομόφωνα τον Ηλία στην αρχιπαστορία: γιατί ήταν ευάρεστο στον Θεό και στους ανθρώπους. Με ειλικρινείς παρακλήσεις όλοι έπεισαν τον ταπεινό μοναχό να ανέβει στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Τέλος, παρά τη θέλησή του, υπάκουσε στη θέληση των πολιτών και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ από τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ρωσίας Ιωάννη. Ποίμανε πιστά το κοπάδι των προβάτων του Χριστού, ζώντας με αγιότητα και δικαιοσύνη . Κατά τη διάρκεια της αρχιεπισκοπής του, ο πρίγκιπας Ρωμαίος του Σούζνταλ, μαζί με πολλούς άλλους πρίγκιπες της ρωσικής γης, που αριθμούν εβδομήντα δύο, επαναστάτησαν εναντίον του μεγάλου Νόβγκοροντ, σχεδιάζοντας να το καταστρέψουν και να αιχμαλωτίσουν και να σκοτώσουν τον ημίαιμο και ομόπιστό τους αδερφό .Με πολύ στρατό ήρθαν στην πόλη και εγκαθιστώντας τριήμερα την πίεσαν δυνατά. Οι πολίτες, βλέποντας τον μεγάλο αριθμό πολιορκητών, έχασαν την καρδιά τους. Οι δυνάμεις τους είχαν εξαντληθεί, λυπήθηκαν πολύ και ντροπιάστηκαν, δεν περίμεναν βοήθεια από πουθενά - ζητούσαν μόνο έλεος από τον Θεό και βασίστηκαν στις προσευχές του αγίου επισκόπου τους. Ο τελευταίος, σαν αληθινά καλός βοσκός, βλέποντας τους λύκους να πλησιάζουν, έτοιμοι να λεηλατήσουν το ποίμνιό του, στάθηκε φρουρός, κοιτάζοντας τον Θεό με άγρυπνο μάτι και υπερασπιζόταν την πόλη με τις άγιες προσευχές του, σαν τείχη. Όταν την τρίτη νύχτα, σύμφωνα με το έθιμο του, στάθηκε σε προσευχή μπροστά στην εικόνα του Κυρίου Ιησού Χριστού και με δάκρυα ζήτησε από τον Κύριο να ελευθερώσει την πόλη, άκουσε μια φωνή να του λέει:

- Πηγαίνετε στην Εκκλησία του Κυρίου Ιησού Χριστού, που βρίσκεται στην οδό Ilyinskaya, πάρτε την εικόνα της Αγνότερης Μητέρας του Θεού και πάρτε την στα τείχη της πόλης ενάντια στους εχθρούς. αμέσως τότε θα δείτε τη σωτηρία της πόλης.

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο Ηλίας γέμισε ανείπωτη χαρά και πέρασε όλη εκείνη τη νύχτα χωρίς ύπνο. το πρωί κάλεσε όλους μαζί και είπε για το τι είχε συμβεί. Ακούγοντας αυτό, οι άνθρωποι δόξασαν τον Θεό και την Αγνότερη Μητέρα του Θεού Του και, σαν να είχαν λάβει κάποια βοήθεια, ξεσηκώθηκαν. Ο αρχιεπίσκοπος έστειλε τον πρωτοδιάκονό του με τον κλήρο, διατάζοντας να φέρουν αυτή την τιμητική εικόνα στον εαυτό τους, και ο ίδιος, με τον καθαγιασμένο καθεδρικό ναό, άρχισε να κάνει προσευχή τραγουδώντας στη μεγάλη εκκλησία στο όνομα της Σοφίας - της Σοφίας του Θεού. Όσοι απεστάλησαν, αφού έφτασαν στην εκκλησία του Σωτήρος, όπου βρισκόταν η θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, πρώτα, σύμφωνα με το έθιμο, προσκύνησαν σε αυτήν, μετά θέλησαν να πάρουν την εικόνα, αλλά δεν μπορούσαν καν να την μετακινήσουν. Όσες φορές κι αν προσπάθησαν να σηκώσουν το εικονίδιο, δεν τα κατάφεραν. Μετά επέστρεψαν στον αρχιεπίσκοπο και του μίλησαν για εκείνο το υπέροχο φαινόμενο. Παίρνοντας όλους μαζί του, ο αρχιεπίσκοπος πήγε στην Εκκλησία του Σωτήρος. Έχοντας φτάσει εκεί, έπεσε στα γόνατα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και προσευχήθηκε ως εξής:

– Ω ελεήμων Κυρία, Παναγία Θεοτόκε, Εσύ είσαι η ελπίδα, η ελπίδα και ο μεσίτης της πόλης μας, Εσύ είσαι το τείχος, το κάλυμμα και το καταφύγιο όλων των Χριστιανών, γι’ αυτό και εμείς οι αμαρτωλοί ελπίζουμε σε Σένα. προσευχήσου, Κυρία, Υιέ σου και Θεέ μας για την πόλη μας, μη μας παραδώσεις στα χέρια εχθρών για τις αμαρτίες μας, αλλά άκου την κραυγή και τους στεναγμούς του λαού σου, φύλαξέ μας, όπως ο Υιός σου κάποτε λυπήθηκε τους Νινευίτες για τη μετάνοιά τους. δείξε μας το έλεός σου, Κυρία.

Αφού τελείωσε την προσευχή του, ο άγιος άρχισε μια προσευχή και όταν ο κλήρος έψαλε το κοντάκιο «Η  μεσιτεία των Χριστιανών», ξαφνικά η τιμητική εικόνα της Παναγίας Μητέρας του Θεού κινήθηκε από μόνη της. Όλοι οι άνθρωποι, βλέποντας ένα τόσο εκπληκτικό θαύμα, αναφώνησαν ομόφωνα: «Κύριε, ελέησον!» Και ο αγιώτατος αρχιεπίσκοπος, παίρνοντας στα χέρια του την ευλαβική εικόνα και ασπαζόμενος με ευλάβεια, πήγε μαζί με τον κόσμο, ψάλλοντας μια προσευχή, ύψωσε την εικόνα στο τείχος της πόλης και την έβαλε ενάντια στους εχθρούς. Εκείνη την ώρα, οι εχθροί άρχισαν να πιέζουν την πόλη όλο και περισσότερο, ρίχνοντας ένα σύννεφο βελών εναντίον της. Και έτσι, η Υπεραγία Θεοτόκος έστρεψε το πρόσωπό της από τους εχθρούς και άπλωσε το βλέμμα της προς την πόλη, που ήταν σαφές σημάδι του μεγάλου ελέους της Κυρίας, που έδειξε στους φτωχούς ανθρώπους υπό την πολιορκία. Ο αρχιεπίσκοπος, κοιτάζοντας την ιερή εικόνα, είδε δάκρυα στα μάτια της Μητέρας του Θεού. Παίρνοντας το φελώνι του, άρχισε να μαζεύει τα δάκρυα που έσταζαν από την εικόνα μέσα σε αυτό, φωνάζοντας:

- Ω, ένδοξο θαύμα - δάκρυα τρέχουν από ένα ξερό δέντρο! Με αυτό, Βασίλισσα, δώσε μας ένα σημάδι ότι με δάκρυα προσεύχεσαι στον Υιό Σου και τον Θεό μας για την απελευθέρωση της πόλης.

Και όλος ο λαός, βλέποντας την Υπεραγία Θεοτόκο να χύνει δάκρυα, φώναξε τον Θεό με λυγμούς και εγκάρδια τρυφερότητα. Ξαφνικά έπεσε φόβος στους εχθρούς, το σκοτάδι τους σκέπασε, η οργή του Θεού τους έριξε σε σύγχυση και άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται. Παρατηρώντας τη σύγχυση των εχθρών, οι κάτοικοι του Νόβγκοροντ άνοιξαν τις πύλες της πόλης και, με όπλα στα χέρια, όρμησαν προς τους αντιπάλους τους. Κάποιους τους έκοψαν με ξίφη, άλλους συνέλαβαν ζωντανούς και έτσι με τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου νίκησαν όλα τα εχθρικά συντάγματα. Από τότε, ο άγιος του Θεού Ηλία καθιέρωσε στο μεγάλο Νόβγκοροντ την πανηγυρική εορτή του θαυμαστού Σημείου της Υπεραγίας Θεοτόκου και ονόμασε εκείνη την ημέρα ημέρα σωτηρίας και ημέρα τιμωρίας, διότι, μέσω των προσευχών του Παναγίου Θεοτόκε, ο Θεός έστειλε απελευθέρωση στους πολίτες και τιμωρία σε όσους επαναστάτησαν με τόλμη εναντίον των αδελφών τους της ίδιας φυλής και πίστης και διεξήγαγαν ενδοοικογενειακό πόλεμο. Από τότε, το μεγάλο Νόβγκοροντ, το οποίο κυβερνούσε ο καλός του ποιμένας, απολάμβανε απόλυτη γαλήνη και βαθιά σιωπή. Κατέχοντας τον αρχιεπισκοπικό θρόνο για αρκετά χρόνια, ο μακαριστός Ηλίας, με ζήλο για τη μεγαλύτερη δοξολογία του ιερού ονόματος του Θεού, έκτισε όμορφες εκκλησίες. ο αριθμός όλων των ναών που ανεγέρθηκε από αυτόν επεκτάθηκε σε επτά.

Η πρώτη εκκλησία που δημιούργησε πριν από την εκκλησιά του ως μοναχός ήταν προς τιμήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το δεύτερο, στη μνήμη των Θεοφανείων του Κυρίου, χτίστηκε ήδη κατά τη διάρκεια της ιεροσύνης του. ο τρίτος - στο όνομα του ιερού προφήτη Ηλία, ο τέταρτος - ο μοναχός Θεόδωρος, ηγούμενος της μονής Στουδίου.πέμπτο - οι άγιοι τρεις νέοι: ο Ανανίας, ο Αζαρίας, ο Μισαήλ και ο άγιος προφήτης Δανιήλ. έκτο - άγιος δίκαιος Λάζαρος τεσσάρων ημερών. το έβδομο ήταν αφιερωμένο στον άγιο θαυματουργό Νικόλαο.

Κατά την ανέγερση εκκλησιών, ο Ηλίας έγινε διάσημος για την ευσεβή ζωή του: ήταν πολύ φιλεύσπλαχνος με όλους, διακρινόταν από εξαιρετική πραότητα και απερίγραπτη αγάπη. Ήταν σαν τον ήλιο στην Εκκλησία του Χριστού, σκόρπισε φως με τις καλές του πράξεις, διώχνοντας το σκοτάδι του εγκλήματος και συντρίβοντας το κεφάλι του πρίγκιπα του σκότους - του διαβόλου, που πάντα τρέφει εχθρότητα και ζηλεύει τη σωτηρία των ανθρώπων. Ο Άγιος Ηλίας είχε επίσης τέτοια δύναμη πάνω στα ακάθαρτα πνεύματα που μπορούσε να τα δέσει με τον λόγο του, όπως αποδεικνύεται από την ακόλουθη υπέροχη ιστορία.

Μια μέρα ο άγιος, όπως συνήθιζε, στάθηκε στο κελί του τα μεσάνυχτα σε προσευχή. Ο δαίμονας, θέλοντας να τρομάξει τον άγιο, μπήκε στο νιπτήρα που ήταν κρεμασμένο στο κελί του και, ταράζοντας το νερό, άρχισε να κάνει θόρυβο. Ο άγιος, συνειδητοποιώντας ότι αυτό ήταν έργο του διαβόλου, πλησίασε το σκεύος και έκανε το σημείο του σταυρού πάνω του, κι έτσι με την απαγόρευσή του έδεσε τον δαίμονα στον λεβιέ που μαραζώνει για πολλή ώρα εκεί, μη μπορώντας. να φύγω από εκεί? Τελικά, μη μπορώντας πια να αντέξει το μαρτύριο, αφού η δύναμη του σημείου του σταυρού τον κατέκαψε, ο δαίμονας άρχισε να ουρλιάζει με ανθρώπινη φωνή.

- Αλίμονό μου! η δύναμη του σταυρού με καίει, δεν αντέχω άλλο τέτοια βάσανα, άσε με γρήγορα, άγιε του Θεού.

Ο Ηλίας ρώτησε:

-Ποιος είσαι και πώς ήρθες εδώ;

Ο διάβολος απάντησε:

«Είμαι ένας πανούργος δαίμονας και ήρθα να σε μπερδέψω, γιατί νόμιζα ότι εσύ, ως άνθρωπος, θα φοβηθείς και θα σταματήσεις να προσεύχεσαι. αλλά με φυλάκισες σε αυτό το δοχείο και τώρα βασανίζομαι πολύ. Αλίμονο που ξεγελάστηκα και μπήκα εδώ. Άσε με, δούλε του Θεού. Από εδώ και πέρα ​​δεν θα έρθω ποτέ εδώ.

Ο δαίμονας ούρλιαζε έτσι για πολλή ώρα.

Τελικά ο άγιος είπε:

«Για την ξεδιάντροπη αυθάδειά σας, σας διατάζω αυτή τη νύχτα να με πάρετε στην Ιερουσαλήμ και να με τοποθετήσετε στο ναό όπου βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος. από την Ιερουσαλήμ πρέπει αμέσως να με φέρεις πίσω εδώ στο κελί μου το ίδιο βράδυ και μετά θα σε αφήσω να φύγεις. Ο δαίμονας υποσχέθηκε με κάθε δυνατό τρόπο να εκπληρώσει το θέλημα του αγίου, αν μόνο ο μακαρίτης τον απελευθέρωνε από το σκεύος. Ο άγιος τον απελευθέρωσε με τα λόγια:

- Γύρισε σε σαμαρισμένο άλογο και στάσου μπροστά στο κελί μου.

Σαν το σκοτάδι, ο δαίμονας βγήκε από το δοχείο και μετατράπηκε, με εντολή του αγίου, σε άλογο. Ο μακαριστός Ηλίας, βγαίνοντας από το κελί του, κάθισε πάνω στον δαίμονα και το ίδιο βράδυ βρέθηκε στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, κοντά στον ναό της Αγίας Ανάστασης, όπου βρισκόταν ο Πανάγιος Τάφος εδώ ο άγιος του Θεού απαγόρευσε στον δαίμονα αφήστε αυτό το μέρος. και ο δαίμονας στάθηκε σαν αλυσοδεμένος, μη έχοντας τη δύναμη να κινηθεί, μέχρι που ο Ηλίας προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο και το σεβάσμιο δέντρο του Τιμίου Σταυρού. Πλησιάζοντας στο ναό, ο άγιος γονάτισε μπροστά στις πόρτες και άρχισε να προσεύχεται. ξαφνικά οι κλειδωμένες πόρτες άνοιξαν μόνες τους και κεριά και λάμπες άναψαν στον Πανάγιο Τάφο. Ο Αρχιεπίσκοπος, προσευχόμενος προς τον Θεό και δάκρυα, προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο και τον ασπάστηκε με ευλάβεια. Προσκύνησε και στο ζωογόνο δέντρο, όλες τις ιερές εικόνες και τόπους. Αφού εκπλήρωσε την επιθυμία του, άφησε το ναό και πάλι τις πόρτες της εκκλησίας κλειστές από μόνες τους. Ο δαίμονας στεκόταν στο μέρος όπου τον είχαν διατάξει, με τη μορφή ενός σαμαρισμένου αλόγου. Αφού κάθισε σε αυτό, ο Τζον ξανά το ίδιο βράδυ έφτασε στο Μεγάλο Νόβγκοροντ και βρέθηκε στο κελί του. Φεύγοντας από τον άγιο, ο δαίμονας τον παρακάλεσε να μην πει σε κανέναν πώς τον υπηρέτησε, πώς ήταν δεμένος με όρκο, πώς υπάκουε σαν αιχμάλωτος.

«Αν πεις σε κανέναν», πρόσθεσε το ακάθαρτο πνεύμα, «πώς με καβάλησες, τότε δεν θα σταματήσω να συνωμοτώ εναντίον σου και θα σου φέρω ισχυρό πειρασμό».

Έτσι ο δαίμονας απείλησε, και ο άγιος έκανε το σημείο του σταυρού, και ο δαίμονας εξαφανίστηκε αμέσως από αυτόν σαν καπνός.

Κάποτε, ο Άγιος Ιωάννης έκανε μια πνευματική συνομιλία με έντιμους ανθρώπους: με ηγούμενους, ιερείς και ευσεβείς πολίτες. Μίλησε για τη ζωή των αγίων, μίλησε πολύ για πνευματικές πράξεις και, μεταξύ άλλων, είπε τι του συνέβη - δηλαδή για το ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ. ενώ έλεγε, δεν κατονομάστηκε, αλλά σαν να μιλούσε για κάποιον άλλον.

«Εγώ», είπε, «γνωρίζω έναν άνθρωπο που έφτασε στην Ιερουσαλήμ από το Νόβγκοροντ μέσα σε μια νύχτα. Έχοντας προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο και στο ζωογόνο δέντρο του Τιμίου Σταυρού, επέστρεψε ξανά στο Βελίκι Νόβγκοροντ το ίδιο βράδυ. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, καβάλησε έναν δαίμονα, τον οποίο έδεσε με την απαγόρευσή του, κάνοντάς τον, σαν να λέγαμε, αιχμάλωτό του.

Οι ακροατές εξεπλάγησαν πολύ από αυτή την ιστορία του αγίου και ο διάβολος έτριξε τα δόντια του στον αρχιεπίσκοπο λέγοντας:

«Αφού είπες το μυστικό, θα σου φέρω έναν τέτοιο πειρασμό που θα καταδικαστείς από όλους τους πολίτες σου ως πόρνο».

Και από τότε, ο δαίμονας, με την άδεια του Θεού, άρχισε πραγματικά να επιβουλεύεται τις ύπουλες δολοπλοκίες του στον άγιο, προσπαθώντας να του στερήσει το καλό του όνομα. Έδειξε στους ανθρώπους, που έρχονταν σε μεγάλους αριθμούς στον Ιωάννη για να ζητήσουν ευλογίες, διάφορα οράματα στο κελί του αγίου: είτε γυναικεία παπούτσια, μετά περιδέραια, είτε κάποιο είδος γυναικείας ενδυμασίας. Οι άνθρωποι που ήρθαν στον αρχιεπίσκοπο, βλέποντας αυτό, μπήκαν στον πειρασμό και άρχισαν να σκέφτονται τον άγιο, αν κρατούσε πόρνη στο κελί του. Ήταν πολύ ντροπιασμένοι με αυτό και, συζητώντας μεταξύ τους για όσα είχαν δει, είπαν ο ένας στον άλλο:

«Είναι ανάξιο για πόρνο να καταλάβει τον αποστολικό θρόνο».

Όταν μια μέρα μαζεύτηκε ο κόσμος και πήγε στο κελί του αγίου, ο δαίμονας μετατράπηκε σε μια κοπέλα που έτρεξε μπροστά στον κόσμο, σαν να έβγαινε από το κελί του ευλογημένου. Όσοι το είδαν ούρλιαξαν και κυνήγησαν το κορίτσι για να το αρπάξουν, αλλά ο δαίμονας έτρεξε πίσω από το κελί του αγίου και έγινε αόρατος. Ακούγοντας την κραυγή και τον θόρυβο του κόσμου, ο άγιος βγήκε από το κελί και ρώτησε τους συγκεντρωμένους:

-Τι έγινε, παιδιά μου; Γιατί κάνετε θόρυβο;

Του φώναξαν, άρχισαν να τον μαλώνουν και να τον κατηγορούν ως πόρνο, τον άρπαξαν, άρχισαν να τον κοροϊδεύουν και, μη ξέροντας τι να τον κάνουν περαιτέρω, άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους:

«Θα τον πάμε στο ποτάμι και θα τον βάλουμε σε μια σχεδία για να επιπλεύσει έξω από την πόλη κατά μήκος του ποταμού».

Μετά από συνεννόηση, οδήγησαν τον άγιο και αγνό επίσκοπο του Θεού στη μεγάλη γέφυρα του ποταμού Volkhov και τοποθέτησαν τον άγιο σε μια σχεδία. Έτσι επαληθεύτηκε ο λόγος του κακού διαβόλου, ο οποίος καυχούμενος είπε:

«Θα σου φέρω έναν τέτοιο πειρασμό που θα καταδικαστείς από όλους ως πόρνο».

Τώρα, βλέποντας μια τέτοια βεβήλωση του αγίου, ο πονηρός εχθρός του ανθρώπινου γένους χάρηκε πολύ, αλλά, σύμφωνα με την πρόνοια του Θεού, η αθωότητα των δικαίων νίκησε και ντρόπιασε τον ύπουλο εχθρό. γιατί όταν έβαλαν τον άγιο στη σχεδία, ο τελευταίος κολύμπησε όχι προς τα κάτω, αλλά προς τα πάνω, κόντρα στο ρεύμα, παρά το γεγονός ότι στη μεγάλη γέφυρα η ροή του νερού ήταν πολύ δυνατή και κανείς δεν έσερνε τη σάρκα, αλλά ο ίδιος κολύμπησε κατά το θέλημα του Θεού και κατευθύνθηκε προς το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, που βρισκόταν σε απόσταση τριών χωραφιών από την πόλη. Βλέποντας ένα τέτοιο θαύμα, οι άνθρωποι τρομοκρατήθηκαν. Ξεχνώντας τον θυμό, έσκισαν τα ρούχα τους και είπαν με δάκρυα:

«Αμαρτήσαμε και κάναμε μια άδικη πράξη, γιατί εμείς, τα πρόβατα, αθώα σε καταδικάσαμε, ποιμένα μας».

Περπατώντας κατά μήκος της ακτής, προσευχήθηκαν στον άγιο να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους και να επιστρέψει στον θρόνο του.

«Συγχώρεσέ μας, πατέρα», φώναξαν, «αμαρτήσαμε εναντίον σου από άγνοια, μη θυμάσαι την κακία μας και μην εγκαταλείπεις τα παιδιά σου».

Ομοίως όλος ο κλήρος, τρέχοντας μπροστά και προσκυνώντας τον μακαριστό, με λυγμούς τον παρακαλούσε να επιστρέψει στον θρόνο του. Ο αρχιεπίσκοπος, όπως και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, προσευχήθηκε για όσους τον είχαν προσβάλει λέγοντας:

- Κύριε, μην τους το θεωρείς αμαρτία!

Φθάνοντας στην ακτή μισό μίλι μακριά από το προαναφερθέν μοναστήρι, κατέβηκε από τη σχεδία και βγήκε στη στεριά. Ο κόσμος, πέφτοντας πάνω του κλαίγοντας, ζήτησε συγχώρεση, και έγινε μεγάλη χαρά όταν ο άγιος τους έδωσε συγχώρεση. Χάρηκαν ακόμη περισσότερο που ο Κύριος είχε αποκαλύψει την αθώα και αγνή ζωή του. Ο ευγενικός βοσκός, αφού έδωσε συγχώρεση σε όλους, είπε πώς επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ, πώς καβάλησε έναν δαίμονα και πώς ο διάβολος προσπάθησε να τον τρομάξει. Όλοι, ακούγοντας αυτό, δόξασαν τον Θεό.

Έτσι ο άγιος επέστρεψε στο θρόνο του με μεγάλη τιμή και δόξα και άρχισε να διδάσκει τους ανθρώπους:

«Παιδιά, να κάνετε τα πάντα με προσοχή, για να μην σας εξαπατήσει ο διάβολος, για να μην επισκιαστεί η αρετή σας από κακές πράξεις και για να μην θυμώσετε τον Κύριο του Κυρίου».

Μετά από όλα όσα περιγράφηκαν, ο άγιος έζησε για λίγο. Αφού έμαθε για την προσέγγιση του θανάτου του, άφησε στην άκρη το ωμοφόριο του επισκόπου του και δέχτηκε το σχήμα, και του δόθηκε το όνομα Ιωάννης, το οποίο έφερε μέχρι την εκάρη του μοναχού. Με αυτή την αγγελική μορφή, κοιμήθηκε με μύρο στον Κύριο . Το σώμα του θάφτηκε στο Ναό της Σοφίας - της Σοφίας του Θεού . Μετά από αυτόν ανέβηκε στον αρχιποιμαντικό θρόνο ο αδελφός του Γρηγόριος, ο οποίος επίσης ποιμάνε πιστά το λεκτικό ποίμνιο.

Δόξα στον Θεό μας τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων! Αμήν.

Τροπάριο, ήχος 8:

Σήμερα το πιο ένδοξο μεγάλο Νόβγκραντ καμαρώνει λαμπρά, έχοντας τα λείψανά σου μέσα του, Άγιε Γιάννη, σαν τις ακτίνες του ήλιου να εκπέμπουν και να θεραπεύουν εκείνους που ρέουν με πίστη στο γένος των λειψάνων σου. Προσευχόμενος στον Χριστό Θεό να ελευθερώσει αυτή την πόλη αλώβητη από βαρβαρική αιχμαλωσία, και εσωτερικούς πολέμους, και πύρινη αποτέφρωση, άγιος, σοφός και θαυματουργός, ουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος: ας ενωθεί η αγάπη στη μνήμη σου, γιορτάζουμε λαμπρά με τραγούδια και τραγούδια, χαίρετε, και δοξάζετε τον Χριστό, σε σας τέτοια χάρη χαρίστηκε θεραπείες, και μεσιτεία και επιβεβαίωση του μεγάλου Novugrad.

Κοντάκιον, ήχος 4:

Χαίρεσε η σεβάσμια Εκκλησία του Χριστού, στη μνήμη του μακαριστού Αγίου Ιωάννη, που αναδείχτηκε από το μεγάλο Νόβαγκραντ, και εξέπληξε ολόκληρη τη χώρα με θαύματα ένδοξα, και στολισμένη με όλες τις αρετές: και μετά την κοίμησή του, το σεβασμιότατο σώμα του βρέθηκε άφθαρτο. στάζει μεγάλα θαύματα. Του καλούμε επίσης: Ω πανευλογημένε, προσεύχεσαι στον Χριστό Θεό αδιάκοπα για όλους μας.