Ο γέροντας βάδιζε
θυμιατίζοντας έξω από τα κελιά.
Ήταν η ώρα της ‘’κατά μόνας’’ προσευχής….
Άκουσε την προσευχή του πρώτου μοναχού:
‘’Θεέ μου δείξε μου
τι χάνω μακριά σου
μπας και ζηλέψω λιγάκι…..’’
Άκουσε την προσευχή του δεύτερου μοναχού:
‘’Θεέ μου δείξε μου
τι θα κερδίσω μακριά σου
μπας και φοβηθώ λιγάκι…..’’
Άκουσε την προσευχή και του τρίτου μοναχού:
‘’Ιησού μου γλυκύτατε, ελέησον με….’’
Στον αγώνα που κάνουμε
πολλές φορές περνάμε
από τις πρώτες δύο προσευχές….
Είναι όταν ο Παράδεισος κι Κόλαση
γίνεται το κίνητρο
της προσπάθειας μας να αγωνιστούμε……
Παρότι για κάποιες ψυχές
συνίσταται(ή ο ένας ή άλλος τρόπος)
σαν σπίθα εκκίνησης
εν τούτοις η εμμονή σε αυτούς
καλλιεργεί μια σχέση με τον Θεό
μισθωτού και δούλου αντίστοιχα…..
Και ούτε την μπακαλίστικη
ούτε την δουλική σχέση με τον Θεό
θέλουμε….πίστεψε με……
Ο φόβος και η ιδιοτέλεια
σαν βδέλλες φροντίζουν
η σχέση μας με τον Θεό
να είναι πάντα αναιμική…..ασθενική…..
Όπως έλεγε κι ένας παππούλης:
«Μη κοιτάμε τον Χριστό στα χέρια
(στο εάν έχει να μας προσφέρει καλούδια
ή κρατά για τιμωρία μαστίγιο)
σαν κακομαθημένα παιδιά»…..
Λησμονούμε ότι τα χέρια Του
είναι απ' Αγάπη τρύπια,
κουβαλούν όχι παράσημα ή καταδίκες
μα Αγάπη..... ανόθευτη Αγάπη.....
Νομίζω κείνο που φταίει είναι
που δεν αφήνουμε την αγάπη Του
να μας γλυκάνει
γι΄ αυτό ψάχνουμε χίλιους δύο τρόπους
για να πάρει μπροστά,
να (συγ)κινηθεί η ψυχή μας......
Ο τρόπος λοιπόν είναι ένας
και είναι αλάνθαστος….
Της Αγάπης…..
Ότι κι αν κάνουμε,
το λίγο…..έστω το λίγο,
το περισσότερο….. το περισσότερο,
να το κάνουμε επειδή αγαπάμε βρε…..
Η Αγάπη δεν κουβαλάει παρενθέσεις
(άλλα να λέει και άλλα να εννοεί)…..
Η Αγάπη δεν γνωρίζει
από ‘’πρέπει’’, ‘’επειδή’’ και ‘’διότι’’…..
Εκεί είναι όλα ξεκάθαρα,
δεν χρειάζονται επεξηγήσεις…..
Πηγή : Ioannis Papadimitriou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου