Η ψυχή αγαπά αυτόν τον κόσμο, όπως ένας άνθρωπος μπορεί να ερωτευτεί μια πόρνη. Αυτή η πόρνη τον απατά όλη την ώρα, του μολύνει το αίμα με πύον, του κλέβει ό,τι έχει, αλλά εξακολουθεί να την αγαπά ως αντικείμενο του αρρωστημένου πάθους του.Για να μην γίνει κανείς σκλάβος του γήινου, του υλικού και του εξωτερικού, σε όλες τις καταστάσεις πρέπει να αναρωτηθεί νοερά: «Τι θα γίνει μετά, ποιο θα είναι το τέλος όλων;» Και θα δούμε ότι το τέλος κάθε γήινου είναι σκόνη και φθορά, και μόνο το πνευματικό είναι αιώνιο. Μόνο με αυτό θα καθαρίσουμε το νου μας από τις επίγειες εικόνες, θα υψώσουμε τις ψυχές μας στον Θεό, θα θυμηθούμε την πανταχού παρουσία Του και θα Τον έχουμε στις σκέψεις μας.Αν εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να ρωτά: «Τι θα γίνει μετά;», τότε θα καταλάβουμε ότι όλα τα ορατά είναι καταδικασμένα σε καταστροφή, ότι κάθε τι εγκόσμιο είναι ένας άπιστος φίλος που θα μας αφήσει, ότι η μόνη αξία σε αυτόν τον κόσμο είναι η ανθρώπινη ψυχή. .Ό,τι δέθηκε ένας άνθρωπος, ό,τι αγάπησε, ό,τι απέκτησε λιώνει και χάνεται, σαν νυχτερινές σκιές την αυγή. Ένα άτομο συνειδητοποιεί ότι έχει σπαταλήσει παράφορα, σαν να σκοτώθηκε, το πολυτιμότερο πράγμα που του έδωσε ο Θεός - χρόνο για σωτηρία.Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου