«Συνομιλίες του ηγουμένου. Taisiya, ηγουμένη της μονής Leushinsky με τον π. Ιωάννης της Κρονστάνδης». Δακτυλόγραφο
Στην πρώτη εξομολόγηση
Στα απομνημονεύματα της Evgenia Rymarenko για την πρώτη εξομολόγηση του μεγαλύτερου γιου της, που ήταν μόλις πεντέμισι ετών, στον πατέρα Νεκτάριο υπάρχουν απίθανες γραμμές. Η μαμά δεν μπόρεσε να αντισταθεί και ρώτησε το αγόρι τι του ζήτησε ο μεγάλος. Είπε ότι έκανε την ερώτηση: «Αγαπάς τη μητέρα σου;» Το αγόρι του φέρθηκε με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα και του είπε: «Όχι». Η Ευγενία ξαφνιάστηκε πολύ, χωρίς να ξέρει πώς να το εξηγήσει αυτό. Ο μικρός γιος, χωρίς δισταγμό για την ορθότητα της κατανόησής του για την αγάπη, εξήγησε: «Συχνά δεν σε ακούω». Αναπόφευκτα θα θυμάστε το Ευαγγέλιο: «Αν με αγαπάς, να τηρείς τις εντολές...» Σε μια τέτοια ηλικία, μια τόσο σοβαρή και βαθιά κατανόηση της ίδιας της ουσίας του ζητήματος προκαλεί έκπληξη, αλλά συμβαίνει...
Γίνε φίλος του Χριστού
Έστειλαν ένα αγόρι περίπου επτά ετών να εξομολογηθεί στον Μητροπολίτη του Σουρόζ Αντώνιο. Το αγόρι δεν έχει πάει ποτέ να εξομολογηθεί και δεν ξέρει τι να πει. Το πρότεινε η μαμά και εκείνος τα επανέλαβε όλα με καλή πίστη. Ο Επίσκοπος άκουσε και ρώτησε:
- Πες μου, είσαι εσύ που νιώθεις ένοχος ή μου επαναλαμβάνεις αυτό για το οποίο σε κατηγορούν οι γονείς σου;
«Ήταν η μητέρα μου που μου είπε ότι πρέπει να ομολογήσω αυτό ή εκείνο, γιατί την θυμώνει και με αυτό διαταράσσω τη γαλήνη της οικιακής ζωής».
- Τώρα ξέχασέ το. Δεν είναι αυτό που μιλάμε. Δεν ήρθες να μου πεις γιατί θυμώνει η μητέρα σου ή ο πατέρας σου. Πες μου αυτό: ξέρεις τίποτα για τον Χριστό;
- Ναι.
—Έχετε διαβάσει το Ευαγγέλιο;
«Μου είπαν η μητέρα και η γιαγιά μου, και διάβασα κάτι και το άκουσα στην εκκλησία...
- Πες μου, σου αρέσει ο Χριστός ως άνθρωπος;
- Ναι.
- Θα ήθελες να κάνεις φίλους μαζί Του;
- Α, ναι!
- Και ξέρεις τι σημαίνει να είσαι φίλος;
- Ναι. Αυτό σημαίνει να είσαι φίλος.
- Όχι. Αυτό δεν είναι αρκετό. Φίλος είναι ένας άνθρωπος που είναι πιστός στον φίλο του σε όλες τις περιστάσεις της ζωής, που είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να μην τον απογοητεύσει, να μην τον εξαπατήσει, να παραμείνει μαζί του αν όλοι οι άλλοι απομακρυνθούν από αυτόν. Φίλος είναι ο άνθρωπος που είναι πιστός στον φίλο του μέχρι τέλους. Φανταστείτε: είστε στο σχολείο. Αν ο Χριστός ήταν ένα απλό αγόρι και όλη η τάξη στρεφόταν εναντίον Του, τι θα κάνατε; Θα είχες αρκετή πίστη και θάρρος να σταθείς δίπλα Του και να πεις: αν θέλεις να Τον νικήσεις, κέρδισέ με κι εμένα, γιατί είμαι μαζί Του; Αν είσαι έτοιμος να γίνεις τέτοιος φίλος, τότε μπορείς να πεις: ναι, είμαι φίλος του Χριστού και ήδη να θέτεις ερωτήσεις για την ομολογία σου. Διαβάστε το Ευαγγέλιο! Μπορείτε να μάθετε από αυτό πώς μπορείτε να ζήσετε χωρίς να απογοητεύεστε από τον εαυτό σας. Πώς μπορείς να ζήσεις για να είναι χαρούμενος για σένα, βλέποντας τι άνθρωπος είσαι, τι άνθρωπος έχεις γίνει για χάρη αυτής της φιλίας. Το καταλαβαίνεις αυτό;
- Ναι.
-Είσαι έτοιμος να το κάνεις αυτό;
- Ναι.
Ωραία...
«Θυμάμαι», είπε ο Μητροπολίτης Αντώνιος, «ένα περιστατικό. Πριν από πολλά χρόνια (τη δεκαετία του '20) έγινε ένα συνέδριο του ρωσικού φοιτητικού χριστιανικού κινήματος. Ένας υπέροχος ιερέας ήταν παρών σε αυτό το συνέδριο - ο πατέρας Alexander Elchaninov. Ένας αξιωματικός ήρθε για εξομολόγηση και του είπε: «Μπορώ να σου πω όλα τα ψέματα της ζωής μου, αλλά τα αναγνωρίζω μόνο με το κεφάλι μου. Η καρδιά μου παραμένει εντελώς άθικτη. Δεν με νοιάζει. Στο μυαλό μου καταλαβαίνω ότι όλο αυτό είναι κακό, αλλά στην ψυχή μου δεν απαντώ με κανέναν τρόπο: ούτε με πόνο, ούτε με ντροπή. Και ο πατέρας Αλέξανδρος είπε ένα καταπληκτικό πράγμα: «Μη μου το ομολογείς. Θα είναι εντελώς μάταιο. Αύριο, πριν κάνω τη Λειτουργία, θα πάτε στις Βασιλικές Πόρτες. Και όταν μαζευτούν όλοι, θα πεις αυτό που μόλις μου είπες και θα εξομολογηθείς ενώπιον ολόκληρου του συγκεντρωμένου συνεδρίου».
Ο αξιωματικός συμφώνησε σε αυτό γιατί ένιωθε σαν νεκρός. Ενιωθε ότι δεν υπήρχε ζωή μέσα του, ότι είχε μόνο μνήμη και κεφάλι, αλλά η καρδιά του ήταν νεκρή και η ζωή μέσα του είχε σβήσει. Κι όμως άφησε τον ιερέα με ένα αίσθημα φρίκης. Ο αξιωματικός σκέφτηκε ότι αν άρχιζε να μιλάει τώρα, ολόκληρο το συνέδριο θα απομακρυνόταν από αυτόν. Όλοι θα τον κοιτάξουν με τρόμο και θα σκεφτούν: «Τον θεωρούσαμε αξιοπρεπή άνθρωπο, αλλά τι απατεώνας που είναι, δεν είναι μόνο απατεώνας, αλλά και νεκρός ενώπιον του Θεού». Αλλά ξεπέρασε τον φόβο και τη φρίκη του, σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει. Και του συνέβη το πιο απροσδόκητο. Τη στιγμή που είπε γιατί στάθηκε μπροστά στις Βασιλικές Πόρτες, ολόκληρο το συνέδριο στράφηκε προς το μέρος του με συμπονετική αγάπη. Ένιωθε ότι όλοι του είχαν ανοιχτεί, ότι όλοι είχαν ανοίξει την αγκαλιά της καρδιάς τους, ότι όλοι σκέφτονταν με φρίκη πόσο πληγωμένος ήταν, πόσο φοβόταν. Ξέσπασε σε κλάματα και έκανε την ομολογία του με κλάματα και μια νέα ζωή ξεκίνησε για αυτόν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου