Ένα διδακτικό όνειρο (Από τις σημειώσεις του κελιού ενός μοναχού)
Η σκέψη να φύγω από το μοναστήρι και να πάω στον κόσμο με προβλημάτισε πολύ. Συμφωνώντας με αυτή τη σκέψη, η καρδιά μου ταράχτηκε, ενέδωσα εντελώς στην απόγνωση και πήρα την απόφαση να βγω οπωσδήποτε στον κόσμο. Ήταν Πέμπτη και είχα σκοπό να μείνω στο μοναστήρι μόνο μέχρι την Κυριακή. Την άλλη μέρα, το πρωί της Παρασκευής, ο συναγερμός που πήγε, σύμφωνα με τον κανονισμό της μονής, να ξυπνήσει τα αδέρφια για χαλάρωση, ξύπνησε κι εμένα: αλλά εγώ από τη συνηθισμένη μου τεμπελιά ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι μου να περιμένω να χτυπήσει το κουδούνι αποκοιμήθηκα. Ξαφνικά σε ένα όνειρο μου φάνηκε ότι είχα πεθάνει και πέθανα χωρίς μετάνοια. Κάθομαι πάνω από το σώμα μου και κλαίω πολύ. Μου φαινόταν ότι θα καταδικαζόμουν σε αιώνια μαρτύρια στα βασίλεια της κόλασης. Σε αυτή την κραυγή λέω: «Κύριε, αν ήξερα ότι θα πέθαινα αυτή τη νύχτα, θα πήγαινα στον πνευματικό μου πατέρα, θα μετανοούσα και θα ζητούσα από τους αδελφούς να προσευχηθούν για μένα». Ή, νομίζω, αφού ταλαιπωρηθώ για λίγο, θα ξανασηκωθώ για να μετανοήσω; Φαντάζομαι τη δικαιοσύνη, αλλά και το έλεος του Θεού και λέω: «Ο Κύριος είναι μακρόθυμος και άφθονος στο έλεος. Με τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, αλλά με τον Θεό όλα είναι δυνατά».
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μου εμφανίστηκε ένας νεαρός άνδρας με όμορφο πρόσωπο, με λευκά γυαλιστερά μεταξωτά ρούχα, με μια ροζ κορδέλα σταυρωτά γύρω από το στήθος του. έρχεται κοντά μου, με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί κάπου σε ένα σκοτεινό μέρος. Ω! Τι είδα εκεί! Πολλοί κάθονται γυμνοί, άλλοι κλαίνε πικρά, άλλοι γκρινιάζουν με ελεεινή φωνή, και άλλοι τρίζουν τα δόντια τους, σκίζουν τα μαλλιά τους και φωνάζουν: «Αλίμονο, αλίμονο σε μας, ω αλίμονο! "Ω, κόπο!" Σε αυτό το θέαμα η καρδιά μου γέμισε φόβο και τρόμο, έτσι που έτρεμα ολόκληρος. Ο νεαρός άνδρας που με οδήγησε λέει: «Σε αυτό το μέρος, το μαρτύριο ήρθε από ένα φαρδύ μονοπάτι. Έλα, θα σου δείξω πού οδηγεί το στενό μονοπάτι, ένα μέρος στο οποίο έρχεται κανείς μέσα από πολλές στενοχώριες». Μόλις ο νεαρός είπε αυτά τα λόγια, εμφανίστηκε ένας άλλος, παρόμοιος από κάθε άποψη με τον πρώτο, και τον φώναξε με το όνομά του, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά του. Με παίρνει από το χέρι και λέει στον πρώτο που με οδήγησε: «Πάμε στο φέρετρο, άρχισαν να τραγουδούν ένα ρέκβιεμ εκεί». Μου φάνηκε ότι μπήκαμε στον καθεδρικό μας ναό: εδώ δεν είδα το φέρετρο και το σώμα, αλλά άκουσα μόνο το τραγούδι: «Είμαι δικός σου, σώσε με» και «Ευλογητός είσαι, Κύριε, δίδαξέ με τα διατάγματά σου». Ένιωσα πολύ ευδιάθετοε. Ο πρώτος νεαρός λέει: «Όταν ψέλνει ένα ρέκβιεμ, η ψυχή γίνεται πάντα χαρούμενη».
Ξαφνικά μου φάνηκε ότι στεκόμασταν μπροστά σε μερικές υπέροχες πύλες, και είδα: στις πύλες υπήρχαν πολλοί Άγγελοι με λευκά αστραφτερά ρούχα. Τα πρόσωπά τους είναι απερίγραπτης ομορφιάς. είχαμε σκοπό να μπούμε στο εσωτερικό της πύλης. αλλά οι δύο οδηγοί που ήταν μαζί μου μπήκαν ανεμπόδιστα, αλλά εγώ έμεινα έξω από τις πύλες. Οι Άγγελοι που στέκονταν εκεί δεν με άφησαν να μπω και άκουσα έναν από αυτούς να λέει: «Είναι γραμμένο ότι τίποτα κακό δεν θα μπει εδώ. Ένας από τους οδηγούς μου, γυρίζοντας πίσω, είπε στους Αγγέλους: «Αφήστε τον να φύγει, ο Θεός τον ελαιει». Με τον λόγο του, οι Άγγελοι χωρίστηκαν και από τις δύο πλευρές, και μόλις είχα ανέβει στο κατώφλι των πυλών, όταν ακούστηκε η φωνή ενός υπέροχου τραγουδιού: «Αυτές είναι οι πύλες του Κυρίου, οι δίκαιοι θα μπουν μέσα σε αυτές».
Το τραγούδι ήταν τόσο ευχάριστο που το απόλαυσα με χαρά και, όπως φάνηκε, δεν μπορούσα να απολαύσω πλήρως αυτή τη χαρά. Όταν μπήκαμε στο εσωτερικό του ναού, είδα μέσα του ένα πλήθος ανθρώπων όλων των βαθμών και ηλικιών. Άλλοι κρατούσαν σταυρούς στα χέρια τους, άλλοι - κλαδιά δέντρων, άλλοι - λουλούδια, άλλοι - κεριά, και άλλοι δεν είχαν τίποτα στα χέρια τους, αλλά ήταν σε θαυμασμό και χαρά. Ο αέρας ήταν αραιός και ευχάριστος, γαλαζωπό χρώμα. Ο Άγγελος που ήταν μαζί μου είπε: «Κοιτάξτε, αυτή είναι η ειρήνη των κοσμικών ανθρώπων, ας πάμε παρακάτω, θα σας δείξω την ειρήνη των μοναχών που έχουν εργαστεί στο μοναστήρι». Μου φάνηκε ότι ανεβαίνουμε τις σκάλες και τόλμησα να ρωτήσω αυτόν που με οδηγούσε:
- Μπορώ να μάθω το όνομά σου;
- Με λένε Υπακοή. Να θυμάστε ότι η υπακοή σας οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.
Μόλις ο Άγγελος είπε αυτά τα λόγια, βρεθήκαμε μπροστά σε μια μεγάλη πύλη και μπήκαμε ανεπαίσθητα σε κάποιο είδος μοναστηριού, ασύγκριτα καλύτερο από το πρώτο, που έλαμπε από ένα λαμπερό φως, απερίγραπτης ομορφιάς. Ο άγγελος λέει: «Αυτή είναι η ειρήνη των μοναχών». Θέλοντας να απολαύσω περισσότερο την ομορφιά αυτής της Κατοικίας, κοιτάζω προς τα αριστερά και βλέπω κάτι σαν σύννεφο. Πάνω του κάθεται πλήθος Αγγέλων, που υφαίνουν κορώνες από λουλούδια. Τα λουλούδια ήταν διαφορετικά, αλλά τόσο όμορφα και ευχάριστα στο μάτι που δεν ξέρω αν υπάρχουν παρόμοια στη φύση ή όχι. Ρώτησα τον Άγγελο που με καθοδηγούσε:
- Για ποιον είναι αυτά τα στέφανα; - Απάντησε:
- Σε όσους εργάζονται σκληρά για τον Θεό με υπομονή. υπομένοντας τις θλίψεις με ανιδιοτέλεια. Λέγεται: Ρίξτε τη φροντίδα σας στον Κύριο, και Αυτός θα σας στηρίξει. Ποτέ δεν θα δώσει φήμη στον δίκαιο άνθρωπο ( Ψαλμ. 54:23 ), πρέπει και εσείς να είστε υπομονετικοί. Η υπομονή θα νικήσει όλες τις λύπες. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: με την υπομονή σας θα κατέχετε τις ψυχές σας. Θα εργαστείς λίγο, αλλά θα αναπαύεσαι για πάντα εδώ με τους αγίους πατέρες: όλοι έλαβαν δόξα με την υπομονή. Η επίγεια ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από το να μεγαλώνεις ένα μωρό. Είναι γραμμένο: αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών.
Προχωράμε πιο πέρα κατά μήκος αυτής της ίδιας Κατοικίας, απολαμβάνοντας την ευχαρίστηση της ουράνιας ομορφιάς. Μου φάνηκε μια κοιλάδα απεριόριστου χώρου, κατά μήκος της οποίας φυτεύτηκαν ανθισμένα δέντρα. Μερικά είχαν φρούτα, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι είδους. Ποτάμια με καθαρά νερά ήταν ορατά και τα δέντρα και τα λουλούδια γέμιζαν τον αέρα με ένα ευχάριστο αρωματικό άρωμα. Ο άγγελος, δείχνοντας αυτό το μέρος, μου λέει:
– Ο Απόστολος Παύλος, βλέποντας τη δόξα που ετοιμάζεται για όσους αγαπούν τον Θεό, θέλησε να αναχωρήσει και να είναι με τον Χριστό ( Φιλ. 1:23 ). Ο Προφήτης Δαβίδ, συλλογιζόμενος νοερά το ίδιο, είπε: Ιδού η ανάπαυσή μου... εδώ θα κατοικήσω ( Ψαλμ. 131:14 ) και, περιμένοντας με υπομονή, φώναξε: Πόσο αγαπημένες είναι οι κατοικίες σου, Κύριε των δυνάμεων! Η ψυχή μου ποθεί και λαχταρά τις αυλές του Κυρίου ( Ψαλμ. 83:2-3 ). Πότε θα έρθω και θα εμφανιστώ μπροστά στο πρόσωπο του Θεού; Ακούς πόσες μαρτυρίες σου έδωσα: κοίτα, μη σβήσεις το αναμμένο λυχνάρι της πίστεως, προσπάθησε να γεμίσεις το σκεύος σου με το λάδι των καλών πράξεων, για να συναντήσεις με χαρά τον Ουράνιο Νυμφίο Χριστό. Αν παραμείνεις όπως είσαι τώρα, θα είμαι πάντα μαζί σου, είπε ο Άγγελος. - Ας πάμε στον Θρόνο του Κυρίου του Παντοδύναμου Ιησού Χριστού.
Και πήγαμε πιο πέρα κατά μήκος της Κατοικίας, απολαμβάνοντας τη θαυμαστή ουράνια ομορφιά: μπροστά, στη μέση του ναού, είδα μια χορωδία αγγέλων, μια άλλη χορωδία στεκόταν στην αριστερή πλευρά, μια τρίτη στα δεξιά. Όταν πλησιάσαμε τους Αγγέλους που στέκονταν στη μέση του ναού, χωρίστηκαν και από τις δύο πλευρές, έδωσαν στους Αγγέλους ανεμπόδιστα πέρασμα και μας κοίταξαν χαμογελώντας. Όταν αρχίσαμε να περνάμε ανάμεσά τους, δύο Άγγελοι με χτύπησαν ήσυχα στους ώμους και μου είπαν: «Ευλογημένος είσαι, νεαρέ, που έφυγες από τη νιότη τον κόσμο, έχοντας αγαπήσει τον Χριστό» και άρχισε να τραγουδά: «Ψάλλε τα έργα του Κυρίου και ύψωσε τα για πάντα». Βλέπω στην αριστερή πλευρά υπάρχουν τρία αναλόγια, παρόμοια με τα δικά μας: στο πρώτο υπήρχε ένας Σταυρός, στολισμένος με λουλούδια. Στο δεύτερο είναι το Ευαγγέλιο, διακοσμημένο με χρυσό, στο τρίτο είναι η εικόνα του Σημείου της Μητέρας του Θεού, και εδώ πολλοί μοναχοί πλησιάζουν ανά δύο για να το προσκυνήσουν. Ήταν ντυμένοι με λευκά ρούχα και περπατούσαν με μεγάλη ευλάβεια. Μπροστά περπάτησαν οι ηγούμενοι, ακολουθούμενοι από τους αρχιμανδρίτες και μετά οι ιερομόναχοι, μοναχοί και αρχάριοι. Ο άγγελος, δείχνοντάς με με το χέρι του, είπε:
- Αυτοί είναι μοναχοί που δούλεψαν σε αυτή την έρημο. Τους φώναξα με το όνομά τους, αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματά τους.
ρωτάω:
- Πού είναι ο πατέρας Ιωάννης Ασέεφ; (Ένας μοναχός που είχε πεθάνει λίγο πριν.)
Ο άγγελος απάντησε:
- Είναι εδώ.
- Και μπορούμε να τον δούμε;
- Όχι, θα τον δεις αργότερα. πάμε να συμμετάσχουμε. Μετά πήγαμε κι εμείς, επίσης μόνο οι δυο μας. Όταν πλησιάσαμε το σταυρό, ο Άγγελος είπε: «Σταυρωθείτε» και σταυρώθηκε, φιλήσαμε τον Σταυρό, το Ευαγγέλιο και την εικόνα. Τότε η δεξιά χορωδία άρχισε να τραγουδά: «Προκυνούμε τον Σταυρό Σου, Δάσκαλε». το μεσαίο, που βρισκόταν στη μέση του ναού: «Φώτισέ με με το φως της κατανόησης του αγίου σου Ευαγγελίου». Τότε όλοι βγήκαν στη μέση του ναού και άρχισαν να ψέλνουν: «Η ψυχή μου μεγαλώνει τον Κύριο, και το πνεύμα μου αγαλλιάζει στον Θεό, τον Σωτήρα μου». Σε αυτό το τραγούδι όλος ο ναός ήταν γεμάτος με τόσο άρωμα που είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς. το τραγούδι ήταν τόσο καλό, ευχάριστο και ευχάριστο στην καρδιά, και ήμουν σε τέτοια χαρά και χαρά που δεν μπορώ να το εκφράσω με λόγια. Δεν υπήρχε τέμπλο σε αυτή την εκκλησία: αντί για εικονοστάσι είδα μια τεράστια ροζ κουρτίνα, και σε όλη την εκκλησία έλαμπε ένα φως πιο λαμπερό από τον ήλιο, έτσι που ήταν αδύνατο να κοιτάξω ψηλά λόγω της έντονης λάμψης. Τότε ο Άγγελος μου είπε:
- Τώρα ήρθε η ώρα να πάτε πίσω απλά να θυμάσαι ότι το όνομά μου είναι Υπακοή. Τώρα είδατε τη δόξα προετοιμασμένη για εκείνους που αγαπούν τον Θεό. Μη στεναχωριέσαι που πήγες σε ένα μοναστήρι, γιατί πολλοί επιθυμούσαν αυτό το πνευματικό καταφύγιο, αλλά, επειδή δεν είχαν επιλεγεί, δεν μπόρεσαν να το φτάσουν.
Ξυπνησα. Η καρδιά μου έτρεμε από φόβο και χαρά. Πήγαινα σε όρθιους και δεν καταλάβαινα πού βρισκόμουν, στην εκκλησία ή όχι, στάθηκα εντελώς βυθισμένος στη σκέψη για αυτό που είχα δει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου